วันรุ่งขึ้น
“สวัสดีครับคุณเพชร...”
ฉันตื่นนอนขึ้นมาด้วยอาการมึนๆ หยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่แล้วลุกเดินออกจากห้องนอนไป เห็นนิคนั่งอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่น
“เมื่อคืนนี้เรา 2 คน...”
“เอ่อ...”
“ช่างเถอะ...นี่ฉันเมามากจนจำอะไรไม่ได้เลย..”
ฉันเดินไปนั่งลงข้างๆ เขา แต่เขากลับทำตัวแปลกๆ
“เป็นอะไร...ทำไมต้องนั่งตัวแข็งขนาดนั้นด้วย...?”
“ปะ..ปะ...เปล่าครับ”
“ฉันปวดหัวมากเลย...นายมียาให้ฉันสักเม็ดไหม...?”
“เอ่อ...น่าจะมีนะครับ”
“นี่ห้องนายนะ นายจะไม่รู้ได้ไงว่าห้องตัวเองมียาหรือไม่มี...”
“ครับ...เดี๋ยวผมไปดูให้นะครับ...”
นิคลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปเปิดตามตู้นู้นตู้นี้หายาให้ฉัน แต่ทำไมเขาถึงทำท่าทางแปลกๆ ทำเหมือนนี่ไม่ใช่ห้องตัวเองงั้นแหละ
“ไม่ต้องแล้ว...ฉันขอน้ำแก้วเดียวก็พอ”
“เอ่อ...ได้ครับ”
เขาเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นแล้วเอาออกมาจะใส่แก้วให้ฉัน แต่ดูเขาเก้ๆ กังในการหาแก้วน้ำให้ฉันจริงๆ มันจ
