“โห~ ไม่ด่าเปอร์รุนแรงเหมือนตอนเปอร์พูดว่าอยากกินตับพี่เฟียสล่ะเฮีย~”
“ไอ้คูเปอร์!”
“ทำไมล่ะเฮีย~ เปอร์แค่พูดความจริงว่าเปอร์อยากกินพี่เฟียส~ คนอะไรโคตรน่ากิน นมแม่งก็...อ่าส์~”
“ไอ้เปอร์! ถ้ามึงพูดแบบนี้อีกมึงได้แดกส้นตีนกูแน่”
“ทำไมล่ะเฮียผมพูดถึงนมพี่เฟียสเบากว่าพูดถึงนมน้องๆ พริตตี้อีกนะ”
“ก็นั่นมันนมมะ...สัสเอ้ย! แม่ง!”
“นมไรเฮีย นมอะไรน้า~” ผมมองหน้าที่โคตรกวนส้นตีนของไอ้คูเปอร์แล้วก็พยายามข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่ให้หัวร้อนแบบเมื่อกี้อีก
“เลิกกวนตีนกูได้รึยัง?” ผมถามมันนิ่งๆ พยายามแสดงออกว่าผมไม่ได้หัวร้อนแล้วทั้งที่ในใจของผมกำลังเดือดแทบลุกเป็นไฟ
“กวนไรล่ะเฮียผมแค่ถามเฉยๆ” มันตอบพร้อมกับยิ้มประจบจนตาหยี ตอแหลสัสๆ
“กูเป็นเด็กอมมือเหรอไอ้เปอร์?”
“หืม~ ใครจะกล้าคิดว่าเฮียเป็นเด็กอมมือล่ะครับ”
“แล้วที่มึงทำอยู่นี่มันคือเหี้ยไรไอ้ห่า เลิกกวนส้นตีนกู แล้วก็ไม่ต้องมาปั่นกูรำคาญ”
