หลังจากพินิจอย่างพึงพอใจ จึงหยุดความคิดตนเองลง
ซิ่วซูไหนเลยทันตั้งตัวว่าถูกรู้เท่าทัน นางกล่าวเสียงหวาน
“ท่านอ๋องมาเถิด”
เอ่ยพลางเอื้อมมือขึ้นมาดึงแขนของถังไห่เฉิงเพื่อพาไปนอนด้วยกันที่เตียงตามแผนการที่ได้ตระเตรียม คืนนี้นางต้องได้เริงสวาทกับรุ่ยอ๋องอย่างเร่าร้อนจวบจนรุ่งสาง
หญิงสาวลอบเหยียดยิ้มมุมปาก คิดในใจอย่างลำพอง ทว่าพริบตาต่อมายังไม่ทันได้ตั้งตัว ฝ่าเท้ามรณะพลันถีบกระเด็น
“กรี๊ด!”
เสียงกรีดร้องเกิดขึ้นขณะประตูห้องถูกร่างบางกระแทกดังโครม
“อั่ก”
สตรีชุดฟ้าคล้ายอ่อนกำลังลงเรื่อยๆ ประหนึ่งคาถาเสื่อม
ซิ่วซูแปรผันคืนสภาพที่แท้จริงในที่สุด
เรียวคิ้วบุรุษขมวดวูบ
“ที่แท้เป็นเจ้า”
ซิ่วซูจุกจนพูดไม่ออก ทำได้เพียงหอบหายใจ ไอไม่หยุด ไม่อาจปฏิเสธหรือแก้ตัวใดๆ มีเพียงต้องยอมรับเท่านั้น
ถังไห่เฉิงไม่คาดคิดว่าจะเป็นบุตรสาวของนายอำเภอหลี่ ถึงแม้มิได้ไว้ใจอย่างเต็มที่แต่ก็ไม่คิดว่าสตร
