ม่านหมึกคลี่คลุมค่อยๆ เคลื่อนผ่าน
รอบด้านเริ่มแปรเปลี่ยนจากมืดสลัวเป็นม่านหมอกขมุกขมัว บ่งบอกได้ดีว่ารุ่งสางมาเยือนแล้ว บุรุษจึงขยับกายเบาๆ ก่อนลืมตาขึ้นอย่างเยือกเย็น พบว่าเอวตนถูกแขนเล็กโอบไว้แน่น เรือนผมนางยังปรกทับพันกันจนยุ่งเหยิงกับเรือนผมของเขา
ถังไห่เฉิงเอียงหน้าลงมองลี่เซียน เห็นนางยังคงจมอยู่ในห้วงภวังค์นิทราอันแสนสบาย จึงอดมิได้ที่จักเพ่งพิศเงียบงัน ขณะที่วงแขนแกร่งโอบกระชับร่างอุ่นนุ่มเอาไว้แนบแน่นเช่นเดิม
ดวงตาเรียวคมพินิจนางในระยะประชิด เห็นพวงแก้มนวลเนียนอมชมพูเปล่งปลั่งรับกับริมฝีปากจิ้มลิ้มแดงระเรื่อน่ารักก็ยิ่งอดใจมิได้จนต้องเอื้อมนิ้วขึ้นมาเชยคางมนแล้วกดจูบเบาๆ ไล้ปลายลิ้นหยอกเย้าเล็กน้อยแต่เนิ่นนานไม่ถอนห่างง่ายๆ
แม้ถังไห่เฉิงจะยังไม่รู้แน่ชัดว่าลี่เซียนเป็นใครมาจากไหน ตัวตนที่แท้จริงเป็นเช่นไร ทว่าเขากลับไม่นำพา
เขาแค่ต้องการมีนางข้างกาย
เรื่องเช่นนี้บุรุษองอาจ
