“ไม่ค่ะ แต่ยิ่งหวีมันก็ยิ่งเหมือนจะยุ่ง”
“แน่ะ! คนอุตส่าห์หวังดี”
เกี่ยวก้อยที่เหมือนจะถูกลืม จึงคลานขึ้นมานั่งแมะบนตักของพ่อ
“เจ้าตัวแสบ อยากเล่นกับพ่อเหรอ”
“ป้อจ๋า”
“ว่าไงเราน่ะหึ กินหนมไหม”
“กินหนม”
ขนมเค้กที่แม่เป็นคนทำ ถูกลูกสาวตัวน้อยหยิบเข้าปาก แล้วเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย
“อร่อยล่ะสิตัวแสบ”
“อาย่อย”
มือหยิบขนมเข้าปาก แต่สายตาของเด็กหญิงกานต์พิชญาตอนนี้หันไปสนใจภาพการ์ตูนที่เคลื่อนไหวอยู่บนหน้าจอทีวีแทนพ่อกับแม่ซะแล้ว เมื่อเห็นว่าหนูเกี่ยวก้อยกินอิ่ม เก็ตถวาจึงจัดการเช็ดปากที่เปื้อนคราบขนมให้ลูก
“แมะจ๋า ลิง”
“ลิงอยู่บนหน้าจอ อันนี้คุณแม่เองจ้า”
เก็ตถวารีบเปลี่ยนทิศทางของนิ้วน้อยๆ ไปที่หน้าจอ เพราะเมื่อกี้เจ้าตัวแสบชี้มาที่แม่ เหมือนกับกำลังจะบอกว่าแม่เป็นลิง
“จริงสิแก้ม วันอาทิตย์เราพาลูกไปเที่ยวสวนสัตว์กันไหม ตั้งแต่มาอยู่นี่ พี่ยังไม่เคยพาลูกไปไหนเลย”
“ก็ดีนะคะ ต
