หน้าทีวีที่เดิม สองพ่อลูกยังคงง่วนอยู่กับสมุดวาดภาพระบายสี ภาพของทั้งคู่ทำให้เก็ตถวารู้สึกอุ่นซ่านไปทั้งทรวง
“หิวข้าวกันยังคะพ่อลูก”
“หิวข้าว”
เจ้าตัวเล็กเงยหน้ามองแม่ ก่อนจะเบี่ยงเบนความสนใจไปยังถุงที่เก็ตถวาหิ้วติดมือมาด้วย ไม่ใช่เพียงแค่ลูก แต่พ่อของลูกก็เช่นกัน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย จนเก็ตถวาไม่ทันสังเกต
“พี่ภีมอยากกินอะไรคะ เจ้าของร้านกาแฟซื้อกับข้าวมาฝาก แต่ซื้อมาสองชุด เพราะเขาคิดว่าแก้มอยู่กับเกี่ยวก้อยแค่สองคน”
“อะไรก็ได้นะ ง่ายๆ แล้วนี่.. คนที่มารับขนมสนิทกับแก้มมากเลยเหรอ”
เป็นเพียงแค่คำถามธรรมดาที่มันไม่ธรรมดา กวินทร์ไม่เข้าใจว่าตัวเองจะอยากรู้หรือไปยุ่งเรื่องของหญิงสาวทำไม
“ค่ะ สนิทมาก รู้จักกันมาได้หกเจ็ดปีแล้ว”
“อ๋อ แต่พี่ว่าแก้มไม่ต้องมาทำขนมส่งให้ร้านเขาก็ได้นะ จะได้เอาเวลามาดูแลลูก แล้วตัวเองก็ไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้ด้วย”
“แก้มทำช่วงลูกหลับค่ะ ทำไม่นานหรอก
