EP#3 “เจอกันวันเสาร์”
2120 คำ
“คุณการุณ สบายดีนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม เขาเองไม่ใช่คนพูดเก่ง ปกติเอกรัตน์เลขาของเขาจะทำหน้าที่ประสานงานให้ตลอด แต่คราวนี้เขาต้องจัดการเอง ทำให้เขาคิดบทสนทนาไม่ออก ได้แต่ทักทายตามมารยาทเท่านั้น
“แล้ววันนี้คุณปราณ มากับใครครับ” คุณการุณเอ่ยถามอย่างถูกชะตากับหญิงสาวที่ปราณนต์พามาด้วยอย่างบอกไม่ถูก เพราะเขาเองเคยมีลูกสาว แต่หายตัวไป ถ้าตอนนี้ลูกสาวเขายังอยู่ก็คงรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ
“นี่ เอิงเอย ว่าที่คู่หมั้นผมครับ” คงไม่ดีแน่ ถ้าบอกว่าเขาจ้างเธอมา
“ห๊ะ” หญิงสาวร้องอุทาน ชายหนุ่มรีบเอามือไปจับแขนเธอเพื่อส่งสัญญานให้เธอเงียบ อย่าพูดให้เสียเรื่อง
“ดีๆ ยินดีด้วยครับ” คุณการุณยิ้มชอบใจ
“ขอบคุณครับ” ปราณนต์ตอบ
“เชิญคุณปราณนต์นั่งก่อนนะครับ งานกำลังจะเริ่มแล้ว” คุณการุณเดินไปทางเวที
“ทำไมคุณไปแนะนำเอิงแบบนั้นคะ” เอิงรอจนคุณการุณเดินออกไปไกล จึงเอ่ยถามขึ้น
“แล้วจะให้ผมแนะนำว่า ไม่รู้จักเพิ่งจ้างมาเหรอ” ปราณนต์ตอบอย่างหัวเสีย
“ก็ ใช่ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าเห็นด้วย
“คุณไม่ต้องกังวลไป จบงานนี้คุณรับเงิน เราก็แยกย้าย” ปราณนต์อธิบาย
“ค่ะ” เธอแอบกังวล
“เราไปนั่งกันเถอะ” ปราณนต์เอ่ยชวน แล้วเดินนำหญิงสาวไป
“อ้าว คุณปราณมางานนี้ด้วยเหรอครับ” ไตรฉัตรเอ่ยทักทาย
“อืม” ปราณตอบรับ แล้วเดินไป
“จะรีบไปไหนหละ ไม่เห็นแนะนำสาวสวยที่นายพามาด้วยให้รู้จักเลย ไม่ยักรู้นายมีแฟนด้วย หรือว่าไปจ้างใครมาควง” ไตรฉัตรผู้บริหาร สมาร์ท กรุ๊ป คู่แข่งของปราณนต์ เขาต้องการชนะปราณนต์ในทุกเรื่องกล่าวประชดประชัน
“ไม่จำเป็น” เขาดึงมือเอิงให้เดินตาม
เอิงเอยเห็นท่าไม่ดี จึงไม่ได้ขัดขืนหรือเอ่ยถามอะไรเขา
แต่ไตรฉัตรไม่ยอมง่ายๆ เขาดึงแขนเอิงเอยไว้ ทำให้เธอสะดุด
“อุ้ย” เธออุทาน
“เป็นอะไรไหมครับ” ไตรฉัตรยิ้มให้ แต่ดูไม่เป็นมิตรเลยสักนิด
“เป็น”เอิงตอบ
“ตรงไหน” ปราณและไตรฉัตรเอ่ยถามแทบจะพร้อมกัน
“ตรงที่ฉันไม่รู้จักคุณ” เอิงหันไปบอกไตรฉัตร “ควรรักษามารยาทด้วย” ใช้สายตามองมือไตรฉัตรที่จับแขนเธออยู่
“อ่า ขอโทษครับ” ไตรฉัตรปล่อยมือ ”ผมไม่เคยเห็นปราณนต์ควงสาวที่ไหน ผมเลยอยากรู้จัก”
“แต่ชั้นไม่อยากรู้จักคนไม่มีมารยาทค่ะ” เธอตอบกลับ
“ไปกันเถอะปราณ เอิงหิวแล้ว” ควงแขนปราณนต์เดินออกมา
“ชื่อเอิงเหรอ น่าสนใจดี” ไตรฉัตรพูดคนเดียว
“ทำไมคุณไม่เถียงเค้าไปบ้างคะ” เธอหมั่นไส้แทนปราณนต์ จนลืมไปว่ามือยังเกาะแขนชายหนุ่มอยู่
ปราณนต์ไม่ตอบคำถามเธอ เพราะเค้าไม่ชอบอธิบาย ยิ่งกับคนที่เขาไม่ชอบด้วยแล้ว เขายิ่งไม่อยากเข้าใกล้
แต่ตอนนี้เขาแปลกใจตัวเขาเองมากกว่า ที่เวลาเอิงเอยมาเกาะแขนเขา เขากลับไม่รู้สึกรังเกียจหรืออยากสะบัดมือออก
“คุณปราณนต์คะ เอิงขอถามได้ไหมคะ ว่าคนเมื่อกี้เป็นใคร”
“อยู่ให้ห่างไว้” ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามเธอ แต่เลือกสั่งเธอแทน
“มองเค้าจ้องจะหาเรื่องคุณอยู่ตลอดเลย” เธอยังพูดต่อ
“ต่อไปคุณต้องระวังตัวนะคะ” หญิงสาวกำชับ
“อืม”
“คุณปราณนั่งรอตรงนี้ก่อนนะคะ เอิงจะไปตักอาหารมาให้” เอิงที่รับจ็อบพนักงานเสิร์ฟ มาหลายครั้ง งานบริการแบบนี้คืองานถนัดของเธออยู่แล้ว
“ไม่เป็นไร คุณตักของคุณเถอะ”
“ค่ะ”
ปราณนต์ยกมือเรียกพนักงาน “ขอไวน์แก้วหนึ่ง”
“นี่ครับคุณผู้ชาย”
เอิงเอยเดินดูอาหาร น่ากินทั้งนั้นเลย เธอตักใส่จานมา 2 จาน ของเธอหนึ่งจานและเผื่อเขาหนึ่งจาน
ระหว่างเลือกอาหารอยู่ ไตรฉัตรเดินเข้ามาหาเธอ
“ให้ผมช่วยถือไหมครับ คุณเอิง” ไตรฉัตรส่งยิ้มให้
“คุณรู้จักชื่อดิฉันได้ยังไงคะ” เธอถามด้วยความสงสัย
“ชื่อน่ารักดีนะครับ” เขาไม่ตอบแต่ชมชื่อเธอแทน
“ขอบคุณค่ะ” เดินหลบไปอีกทาง
“เดี๋ยวก่อนสิครับ” เดินมาดักหน้าเธอไว้
“มีอะไรอีกคะ” เธอไม่ถูกชะตากับผู้ชายตรงหน้าเลย
”คุณเอิงเป็นแฟนนายปราณนต์จริงๆ เหรอครับ” เขาไม่อยากเชื่อเพราะไม่เคยเห็นเขาคบหรือสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อน
“ไตรคะ มาทำอะไรตรงนี้คะ” ขวัญคู่ขาของไตรที่เดินตามหาเขา ถามเขาด้วยความหงุดหงิด
“ผมมาหาอะไรทานครับ” มองหน้าเอิงเอยขณะตอบ
“คุณรู้จักเธอด้วยเหรอคะ” ขวัญถามไตร
“อยากทำความรู้จักอยู่ครับ”
“หมายความว่าไงคะ” ขวัญไม่พอใจ เอิงไม่อยากสนใจ จึงเดินออกมา
“ไว้พบกันใหม่นะครับ คุณเอิง” ไตรพูดตามหลังเอิง
เหตุการณ์เมื่อสักครู่อยู่ในสายตาของปราณนต์ตลอด เขานั่งมองดูอย่างไม่คลาดสายตา
“คุณปราณลองทานนี่ดูสิคะ” เอิงวางอาหารที่ตักมาให้ปราณ
เขามองหน้าเธอ ผู้หญิงคนนี้ทำตัวเหมือนเป็นแฟนของเขาจริงๆ แต่คำพูดท่าทางของเธอช่างเป็นธรรมชาติ ไม่ใช่ผู้หญิงที่พยายามเข้าหาเขาเพื่อหวังผลประโยชน์จากเขา
เธอเห็นเขาลองชิม หญิงสาวนั่งจ้อง ลุ้นว่าเขาจะชอบอาหารที่เธอตักมาให้ไหม
“อร่อยไหมคะ”
“อืม”
สวัสดีแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ยินดีต้อนรับสู่งานครบรอบ 20 ปี ความรักของคุณการุณและคุณดรุณี สว่างไพโรจน์ ขอเรียนเชิญ คุณการุณและคุณดรุณี สว่างไพโรจน์ บนเวที เพื่อกล่าวกับแขกผู้มีเกียรติทุกท่านด้วยครับ
“เอ๊ะ นั่นคุณป้าคนนั้นนี่” เธอเอ่ยขึ้นลอย ปราณนต์ได้ยิน แต่ไม่ได้สนใจที่เธอพูด
“ก่อนอื่นผมและภรรยา รู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากที่ทุกท่านมาร่วมงานครบรอบ 20 ปี ของความรักของพวกเราในวันนี้ด้วยนะคะ และผมขอให้ความรักของทุกท่านยืนยาวเช่นกันครับ”
คุณการุณหันไปส่งยิ้มให้คุณดรุณีภรรยาที่รักของเขา คุณการุณให้ความสำคัญกับความรัก ความซื่อสัตย์ รักเดียวใจเดียวมากๆ เขาจะไม่ทำธุรกิจกับคนที่มีประวัติไม่ดีด้านความรักเด็ดขาด นี่คือ คติในการทำงานของเขา คือ ถ้ากับคนรักยังไม่ซื่อสัตย์แล้วจะมีความซื่อสัตย์ในการค้าขายกับเขาได้อย่างไร
“ขอบคุณคุณการุณมากๆ ครับ” พิธีกล่าว “ลำดับต่อไปขอเชิญคุณการุณและคุณหญิงดรุณี เต้นเปิดฟลอร์เต้นรำครับ” เสียงปรบมือดังลั่นห้องจัดงาน
ทุกคนจับจ้องไปที่บุคคลทั้งคู่ด้วยความอิจฉาคุณหญิงดรุณี และซาบซึ้งไปกับความรักที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน สายตาของคุณการุณที่มองเธอก็ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด
~จบเพลง~
ขอเชิญทุกท่านเต้นรำที่ฟลอร์เลยครับ แขกผู้มีเกียรติทยอยจับมือคู่ของตนเองออกไปเต้นรำ แต่ปราณนต์ยังนั่งเฉย เพราะเขาเองไม่เคยเต้นรำกับสาวคนไหนมาก่อน เขาไม่ชินกับการแตะต้องตัวผู้หญิง
“คุณเอิงให้เกียรติเต้นรำกับผมสักเพลงนะครับ”ไตรผายมือ เชื้อเชิญเธอ
“เอิงเต้นไม่เป็น กลัวเหยียบเท้าคุณ” เธอพยายามหาข้ออ้างปฏิเสธแบบนิ่มนวล ความจริงเธอเรียนเต้นมาตอนเด็ก แต่พอโตขึ้นมาก็ไม่ได้มีโอกาสได้เต้นบ่อยครั้งนัก
“ผมสอนคุณเอิงเองครับ” เขาพยายามตื้อ
“เอิงขอนั่งดูดีกว่า คุณเต้นกับคู่คุณดีกว่าค่ะ”เธอพยายามปฏิเสธ
เธอหันมองปราณที่นั่งอยู่ข้างๆ เพื่อขอความช่วยเหลือ
ด้านปราณนต์ ที่ฟังอยู่ตลอด ถึงแม้จะไม่ได้หันมอง เขาจับมือหญิงสาวออกไปที่ฟลอร์เต้นรำ
เขาจับมือของเธอวางบนบ่าของเขา ส่วนเขาจับเอวขอดของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสัมผัสผู้หญิงใกล้ชิดแบบนี้ เขานำเธอเต้นรำ เธอเองก็มีพื้นฐานมาก่อน ทำให้ทั้งคู่เต้นรำได้อย่างเข้าขากันมากๆ ท่าทางพริ้วไหว บวกกับความสวยหล่อของทั้งคู่ ทำให้สายตาหลายๆ คู่ในงานจับจ้องดูการเต้นรำของทั้งคู่
“เธอดูคู่นั้นเต้นรำนั่นสิ เหมาะสมกันมากๆ”
“นั่นคุณปราณนต์นี่ คนนั้นแฟนเขาเหรอ สวยหล่อสมกันมากๆ”
ระหว่างเต้นรำ ไตรพาขวัญเข้ามาเต้นรำด้วย พยายามสลับคู่กับปราณนต์เพื่อให้ได้เต้นรำกับเอิงเอย แต่ไม่สำเร็จ เพราะปราณนต์ไม่ยอม
หลังจบเพลงทั้งคู่เดินกลับมานั่งที่โต๊ะ เธอเดินตามหลังมา มีสายตาเหล่าชายหนุ่มมองตามกันตาละห้อย ด้วยความขาวสวยหุ่นดีเอวขอดของเธอ
ใกล้จบงานแล้วปราณนต์ยังหาโอกาสคุยกับการุณ เพื่อนัดมาคุยธุรกิจยังไม่ได้เลย
ตอนนี้คุณการุณและภรรยา กำลังเดินขอบคุณแขกที่มาในงาน เขาจึงไม่กล้าเข้าไปรบกวน
จนเดินมาถึงโต๊ะที่ปราณนต์นั่งอยู่
“หนูเอิงนี่เอง” คุณดรุณีเอ่ยทักเอิงเอย
“ใครกันเหรอครับ” การุณถามภรรยาเขา
”ก็หนูคนนี้ไงคะ ที่ช่วยณีไว้เมื่อตอนบ่าย ตอนที่ณีจะไปเอาของเธอที่รถ แล้วเกิดหน้ามืด” คุณดรุณีเล่าให้สามีฟัง
“คุณป้าหายดีแล้วเหรอคะ” เอิงเอยถามด้วยความเป็นห่วง
“คุณคะ ณีอยากขอบคุณหนูเอิง”
“เอาสิครับ ลุงต้องขอบใจหนูมากๆเลยนะ”
“ป้าเองยังไม่ได้ขอบคุณหนูเลย วันเสาร์นี้ว่างไหม ลุงกับป้าอยากเชิญหนูมาทานที่บ้านเพื่อเลี้ยงขอบคุณหนู” คุณดรุณีภรรยาสุดที่รักของคุณการุณ เจ้าพ่อแห่งวงการเหล็กของประเทศที่ขึ้นชื่อเรื่องการเลือกคนที่จะมาเป็นคู่ค้า เพราะถ้าใครจะใช้เหล็ก ต้องมาทำการค้ากับเขาเท่านั้น อันดับความรวยไม่ต้องพูดถึง ปีนี้ถูกจัดอันดับความรวยเป็นลำดับที่ 1 ของประเทศ แต่ที่น่าเสียดายคือ ทั้งสองมีบุตรสาวเพียงคนเดียว แต่หายสาปสูญไปยังหาไม่พบเมื่อ 18 ปีที่แล้ว เขาเด็ดขาดเรื่องธุรกิจ ไม่ฟังใครยกเว้นภรรยาเขาเท่านั้นที่เขายอมได้ทุกอย่าง
“ได้ค่ะ คุณลุงคุณป้า แต่หนูขอพาคุณปราณนต์มาด้วยนะคะ” เธอจับมือปราณนต์ เธอรู้ว่าจุดประสงค์ที่ปราณนต์จ้างเธอมาในคืนนี้เพราะอะไร เธออยากช่วยเขา ไหนๆ เขาก็จ่ายเธอมาตั้งเยอะแล้ว
ด้านปราณนต์เอง ก็ไม่ได้ขัดในสิ่งที่เธอพูดเพราะเขาอยากหาโอกาสคุยส่วนตัวกับคุณการุณอยู่แล้ว เขารู้สึกขอบคุณเธอด้วยซ้ำที่เปิดโอกาสให้เขา
“ได้สิจ๊ะ วันเสาร์ตอนเที่ยงเจอกันที่บ้านป้านะจ๊ะ”
“ขอบคุณค่า” เธอไหว้ขอบคุณ
หลังจากเดินออกจากงาน
เอกรัตน์ก็มารอปราณนต์อยู่แล้ว
“เป็นไงบ้างครับ”เอกรัตน์เอ่ยถาม
“ดี”
เขารู้ว่า ถ้าเจ้านายเขาตอบแบบนี้ แสดงว่า ทุกอย่างราบรื่น
เมื่อเอิงเห็นว่าเดินออกมาลับตาคนแล้ว เธอถอดสร้อยคอคืนเขา
“ขอบคุณนะคะที่ให้ยืมใส่” เธอยื่นสร้อยคอคืน
“ไม่ต้องคืน ถือว่าเป็นโบนัสของวันนี้”
“มันมากเกินไปค่ะ คุณรับคืนไปเถอะ”
เค้าจ้องหน้าเธอ “ไม่เข้าใจที่พูดเหรอ” เขาถามด้วยความหงุดหงิด เขาไม่ชอบการต้องพูดซ้ำ
เธอหดมือลง ไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ หน้าตาไม่บ่งบอกอารมณ์ เดาทางไม่ถูก
“ค่ะ เอิงขอตัวกลับก่อนนะคะ ชุดเอิงจะส่งซักแล้วส่งคืนให้นะคะ”
“ไม่ต้อง” ปราณนต์เอ่ย
“แต่…” เธอเห็นสายตาที่จ้องเธอ เธอจึงหุบปากดีกว่า
“จ่ายเงินส่วนที่เหลือให้เธอไป” บอกเอกรัตน์
“วันเสาร์ ตอน 9 โมงคุณมาหาผมที่บริษัท นี่นามบัตรผม”
เธอรับนามบัตรมาดู แล้วตาค่อยๆ พองโตขึ้น
เขาๆ เขาคือ
- ผู้เขียน
