EP#2 “การพบกัน”
2630 คำ
“คุณป้า เป็นอะไรไหมคะ” เอิงเอยเข้าไปประคองหญิงวัยกลางคน ที่เดินเซคล้ายคนจะเป็นลม
“ป้าเหมือนจะเป็นลมเลย” หญิงวัยกลางคนตอบ
“เอิงพาคุณป้า ไปนั่งตรงโซฟาก่อนดีกว่านะคะ”
“ขอบใจมากนะหนู” หญิงสาววัยกลางคนรู้สึกประทับใจเอิงเอยที่เข้ามาช่วยเหลือเธอมากๆ ถ้าเข้ามาประคองไม่ทัน เธออาจล้มหัวฟาดพื้นไปแล้วก็ได้
เอิงเอยรีบหยิบยาดมในกระเป๋าส่งให้หญิงวัยกลางคน
“เอิงมียาดม คุณป้าดมก่อนนะคะ จะได้ดีขึ้น”
“ขอบใจมากเลยหนูเอิง” หญิงวัยกลางคนจำชื่อเด็กสาวไว้
“คุณป้าพักห้องไหนคะ เอิงพาไปส่งคะ”เอิงเอยเสนอ
“ห้อง xxxx จ๊ะ ป้ารบกวนหนูเอิงหรือเปล่า” เธอเกรงใจเด็กสาว
“ไม่เลยคะ เอิงพาไปนะคะ”
~ห้อง xxxx~
“ขอบใจมากเลยนะ หนูเอิง”
หลังจากส่งคุณป้าเสร็จ เธอดูเวลา “แย่แล้วๆ สายแล้วๆ” เธอรีบวิ่งไปที่ห้องจัดงานทันที
วันนี้เธอรับงานพาร์ทไทม์มาเสิร์ฟอาหารในโรงแรมนี้แทนเพื่อนที่เป็นพนักงานประจำของโรงแรม ที่เกิดอุบัติเหตุลื่นล้มจนแขนหัก งานเลี้ยงในวันนี้สำคัญมาก และเอิงเอยก็มารับพาร์ทไทม์ที่นี่อยู่บ่อยๆ หัวหน้าจึงอนุญาต
-ห้องพักสุดหรูภายในโรงแรม-
“คุณปราณนต์ครับ ผมพยายามติดต่อไปแล้วครับ แต่งานเลี้ยงนี้ มีกฎต้องเข้างานเป็นคู่ครับ” เอกรัตน์เลขาของเขาเอ่ยขึ้น
“งานนี้สำคัญมาก เราต้องเข้าร่วมให้ได้” ชายหนุ่มกำลังคิดหนัก ว่าจะหาหญิงสาวที่ไหนมางานเลี้ยงกับเขา ครั้นจะควงยัยปริ้นซ์น้องสาวมา แต่เธอก็ต้องไปสอบพรุ่งนี้เช้า
เพื่อให้ได้โครงการนี้สำเร็จ เขาจำเป็นต้องซื้อวัตถุดิบจากคุณการุณให้ได้ แต่คุณการุณไม่ยอมพบเขา นี่จึงเป็นโอกาสสำคัญที่เขาจะได้พบคุณการุณ
“ไปกันเถอะ”ปราณนต์บอกเอกรัตน์เลขาหนุ่ม ที่พ่วงตำแหน่งเพื่อนสมัยเด็กของเขาอีกด้วย
“แต่ว่าคุณปราณนต์ไม่มีคู่ควง เข้างานไม่ได้นะครับ” เอกรัตน์แย้ง
“นายไง คู่ควงชั้น”
เอกรัตน์ตกใจ คิดไปไกลว่า เจ้านายคิดอะไรเกินเลยกับเขา
“บ้า นายคิดไปถึงไหน” ปราณนต์เอ่ยบอก เพราะเดาความคิดเอกรัตน์ได้
“แต่…”
“ไปกันเถอะ” ชายหนุ่มเดินนำออกไป เพราะกลัวจะไม่ทันเวลา เขาต้องเข้างานไปเจอคุณการุณให้ได้ แต่เขาก็คิดหนักเช่นกัน เพราะเขาที่โสดมาตลอดชีวิต ไม่มีคู่ควงมางาน ซึ่งถ้าใครไม่มีจะไม่สามารถเข้างานได้
ปราณนต์ที่กำลังเดินใจลอยคิดหาวิธีเข้างานไม่ทันได้ระวัง
“โอ้ย” หญิงสาวร้องออกมา เพราะเธอชนใครบางคนจนเธอล้ม
เอกรัตน์ที่เดินตามหลังมา รีบมาประคองหญิงสาวขึ้น
“เป็นอะไรไหมครับ” เอกรัตน์ถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรคะ ขอโทษนะคะ ดิชั้นรีบไปหน่อยไม่ทันมอง” หญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่มอีกคนที่ยืนหน้านิ่งตรงหน้าเธอ ทั้งๆที่เธอชนกับเขาแท้ๆ เขายังไม่แม้จะประคองเธอขึ้นมา จนผู้ชายอีกคนที่เดินตามหลังมาต้องมาช่วยเธอ
“คุณเป็นอะไรไหมคะ”เธอเอ่ยถาม เพราะเธอรีบวิ่งจนไปชนเขา
เขาจ้องเธอใบหน้าเรียบเฉยไม่ตอบคำถามเธอสักคำเดียว แต่ใบหน้าที่เรียบเฉยของเขากลับมีเสน่ห์ ชวนดึงดูด หล่อเหลาจนไม่คิดว่าจะเป็นคน เขาแต่งกายด้วยชุดสูทเข้ารูปสีดำ ยิ่งทำให้เขาดูหล่อขึ้นไปอีก เธอเผลอจ้องเขาไม่วางตา
“คุณ” เอกรัตน์เรียกเธอ เมื่อเห็นว่าเธอเอาแต่จ้องเจ้านายเขาไม่วางตา
“ค่ะ” หญิงสาวได้สติ
“ถ้าคุณไม่บาดเจ็บตรงไหน พวกเราขอตัวก่อนครับ” เอกรัตน์จัดการเคลียร์ให้เจ้านาย เพราะรู้ว่าเจ้านายไม่ชอบอยู่ใกล้ผู้หญิง ผู้หญิง 2 คน ที่เจ้านายยอมให้อยู่ใกล้มีเพียงคุณปราณีและคุณปริ้นซ์น้องสาวของเขาเท่านั้น
“ค่ะๆ ขอโทษอีกครั้งค่ะ” หญิงสาวโค้งศีรษะให้ชายหนุ่มเล็กน้อย แล้วเดินออกมาเพราะเธอก็ต้องรีบไปเช่นกัน
“เดี๋ยว” ปราณนต์เรียกให้เธอหยุด
“มีอะไรคะ” เธอหันมาสบตาเขา
“ไปกับผมหน่อย”
“ห๊ะ” เอิงเอยและเอกรัตน์ ตกใจร้องอุทานพร้อมกัน
“เจ้านายจะพาเธอไปไหนครับ” เอกรัตน์ถามด้วยความสงสัย
“ไม่ไปค่ะ ดิฉันต้องรีบไปทำงาน” เธอบอก แล้วรีบเดินออกมา
ชายหนุ่มที่ขายาวกว่า หันไปคว้าข้อมือเธอไว้
“ปล่อยฉันนะคะ คุณจะทำอะไร” เธอพยายามแกะมือเขาออก
เอกรัตน์งงกับเหตุการณ์ตรงหน้า เพราะเจ้านายของเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
“ฉันไม่ไปกับคุณ ชั้นต้องไปทำงาน” เธอร้องบอก
“งานอะไร”
“ฉันต้องรีบไปเสิร์ฟอาหาร นี่ก็สายมากแล้ว” เธอรีบบอกเขา
“ได้กี่บาท”
“1,000”
“ผมให้คุณ 10,000 ไปกับผม”
“ไม่ ฉันมาทำงาน ไม่ได้มาขายตัว” เธอตะโกน
“เจ้านายครับ ถ้าเจ้านายเอ่อ…ผมจัดการหาให้ได้นะครับ แต่เธอไม่เต็มใจ เจ้านายปล่อยเธอไปเถอะครับ” เอกรัตน์ตกใจที่เจ้านายทำแบบนี้และนึกสงสารสาวน้อยด้วย
“เพ้อเจ้อ” ปราณนต์หันไปด่าเลขาคนสนิท
“ฉันมาทำงานแทนเพื่อนที่ป่วย ถ้าคุณไม่ปล่อยให้ แล้วฉันไปทำงานไม่ทัน เพื่อนฉันที่ป่วยอยู่ต้องเดือดร้อน ตกงานได้เลยนะคะ” เธอรีบอธิบาย
ชายหนุ่มหยุดคิดนิดนึง
“เอก นายไปเสิร์ฟแทน”
“ห๊ะ อะไรนะครับ” เอกรัตน์เริ่มงง
“อย่าให้ต้องพูดซ้ำ” ปราณนต์เอ่ย
“แล้วคุณปราณนต์หละครับ”
“ไปงานเลี้ยง”
เอกรัตน์เริ่มเข้าใจสิ่งที่ชายหนุ่มทำ
“แล้วจะพาไป ทั้งชุดนี้หรือครับ”
หญิงสาวที่ยืนฟังอยู่ ไม่เข้าใจที่สองหนุ่มคุยกัน ตอนแรกผู้ชายอีกคนพยายามพูดช่วยเธอ แต่ทำไมเปลี่ยนไปหละ
“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น พวกคุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะตะโกนให้คนช่วย” เธอเริ่มขู่
ชายหนุ่มไม่ได้สนใจคำขู่ของเธอสักนิด แต่กำลังคิดจะเปลี่ยนชุดให้เธอ เขาก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ มีเวลาอีก 1 ชั่วโมงก่อนงานจะเริ่ม
“หาชุด พร้อมช่างแต่งหน้ามาภายใน 10 นาที” เขาหันไปสั่งเลขา
“ครับ” เขารีบจัดการตามที่เจ้านายสั่ง
“เจ้านายกลับไปรอที่ห้องก่อนดีไหมครับ ทั้งหมดจะพร้อมใน 10 นาที แล้วถูกส่งไปห้องเจ้านายครับ”
“อืม” ปราณนต์ดึงแขนหญิงสาวให้ตามไป
“ช่วยด้วยๆๆ” หญิงสาวตะโกนขอความช่วยเหลือ
“หยุดร้อง! ถ้าไม่หยุดร้องก็เตรียมหยุดหายใจได้เลย” ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ
เธอรู้สึกกลัวเลยไม่กล้าร้องต่อ เธอกะหาจังหวะดีๆ ค่อยหนีแล้วกัน
“นายไปทำงานแทนเธอด้วย” ปราณนต์หันไปสั่งเลขา
เอกรัตน์ถอนหายใจแรง วันนี้เขาต้องไปเป็นเด็กเสิร์ฟเหรอนี่
ปราณนต์พาเธอมาถึงห้องพัก แล้วดึงเธอเข้าไป
“คุณจะทำอะไร ฉันไม่ได้มาขายตัวนะ” หญิงสาวเตรียมวิ่งหนี แต่มือของปราณนต์ยังจับแขนเธอไว้ไม่ปล่อย เธออาศัยจังหวะเขาเผลอจับแขนเขาบิดไพล่หลัง แต่ปราณนต์ที่ตัวสูงกว่าและเรียนศิลปะการต่อสู้มาหลายแขนง เบี่ยงตัวหลบ จับแขนเธอไว้แล้วไปซ้อนอยู่ด้านหลังเธอแทน
“เพ้อเจ้อ” เขาพูดข้างหูเธอ
“ปล่อยนะ แล้วคุณพามาที่ห้องทำไม” เธอขัดขืน แต่ปราณนต์ไม่ยอมปล่อย
“ผมมีงานให้คุณทำ”
“งานอะไร ปล่อยฉันก่อนสิ”
“ผมจะปล่อยถ้าเธอไปงานเลี้ยงกับผม จบงานผมมีค่าเสียเวลาให้คุณ 10,000”
“งานอะไรคะ ทำไมฉันต้องไปด้วย” เธอสงสัย
เห้อ!! ชายหนุ่มถอนหายใจ “งานเลี้ยงคู่รัก”
“ห๊ะ แล้วคุณจะจ้างฉันไปทำไม ทำไมคุณไม่พาแฟนไปหละ” เขาหล่อขนาดนี้ จะไม่มีแฟนได้ไง
“ไม่มี”
“คุณหล่อขนาดนี้ ไม่มีจริงเหรอ หรือเพิ่งเลิกกัน”
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ” ถ้าไม่ติดว่างานนี้สำคัญมาก เพราะเป็นงานที่จะสร้างความเชื่อมั่นให้หุ้นส่วนเห็น เขาถึงต้องทุ่มสุดตัวขนาดนี้ ทำไมยัยผู้หญิงคนนี้พูดมากจังว่ะ เขานึกบ่นอยู่ในใจ
“ไม่ทำค่ะ” เธอปฏิเสธ เพราะเธอเองคิดว่าตัวเองแสดงละครไม่เก่ง แล้วยิ่งกับผู้ชายที่หน้าตาไม่เป็นมิตรกับเธอขนาดนี้ แล้วจะให้แสดงเป็นคู่รักกัน เธอทำไม่ได้หลอก
“สองหมื่น” ชายหนุ่มเสนอ
“เงินซื้อฉันไม่ได้ค่ะ” เธอปฏิเสธ แม้จะเสียดายก็ตาม
“หนึ่งแสน” ชายหนุ่มเสนอต่อ
“ตกลงค่ะ” หญิงสาวตอบรับคำเสนอ ตั้งหนึ่งแสน เธอต้องเป็นเด็กเสิร์ฟพันวันเลยนะ ถึงจะได้
‘ไหนว่าเงินซื้อไม่ได้ รีบตกลงเลยนะ’ เขาบ่นในใจ
“แต่เอิงแสดงไม่เก่งนะคะ” เธอเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองทันที
“อืม อยู่เฉยๆ ก็พอ”
“ค่ะ ตกลงค่ะ แต่คุณปล่อยเอิงก่อนดีมั้ยคะ” งานอะไรนี่ ง่ายจัง อยู่เฉยๆ ก็ได้เงิน
“ชื่อเอิงใช่ไหม” ปราณนต์ปล่อยเธอเป็นอิสระ
“ค่ะ เอิงเอย หรือจะเรียกแค่เอิงก็ได้ค่ะ” เธอแนะนำตัว
ชายหนุ่มพยักหน้ารับ
“แล้วคุณชื่ออะไรคะ”
“ปราณนต์ หรือเรียกผมว่าปราณเฉยๆก็ได้”
"ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะคะ คุณปราณเฉยๆ" ยื่นมือออกไป
ชายหนุ่มมองหน้าเธอตาขวาง เธอเลิกเล่นทันที รีบหดมือลง
"แค่วันนี้ ภายในเที่ยงคืน ตกลงไหมคะ"
"อืม"
"จ่ายก่อน 50,000 บาท ที่เหลือจ่ายหลังจบงาน" เธอกับเขาไม่รู้จักกันมาก่อน เธอกลัวเขาเบี้ยวไม่จ่ายหลังงานจบ
"ได้"
"เอิงแค่เข้าไปในงานพร้อมคุณแค่นั้น ไม่ต้องทำอะไรอีกใช่ไหมคะ” เธอถามย้ำเพื่อความแน่ใจ และกดอัดเสียงไว้ด้วย เพื่อเป็นหลักฐาน แต่ยังไม่ทันที่ปราณนต์จะได้ตอบคำถาม เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
ก๊อกๆๆ “พวกเราเป็นคนที่คุณเอกรัตน์ส่งมาค่ะ”
“ไปเปิดประตูสิ” ชายหนุ่มเดินไปนั่งบนโซฟา
“ห๊ะ เอิงเหรอ” ชี้นิ้วเข้าหาตัวเป็นเชิงถาม
ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่จ้องหน้าเธอ
“ค่ะๆ มาแล้วค่ะ” เธอเดินไปเปิดประตู
“สวัสดีค่ะ จะให้พวกเราแต่งหน้าให้ใครคะ” หนึ่งในทีมงานที่ยืนรออยู่หน้าประตู 6 คน เอ่ยถามขึ้น
เธอหันไปทางชายหนุ่มเพื่อรอคำตอบเช่นกัน ชายหนุ่มยกมือชี้ไปทางเธอ เมื่อช่างได้คำตอบรีบเดินเข้ามาในห้อง
“ใช้พื้นที่ตรงไหนได้คะ” ช่างคนหนึ่งหันไปถามชายหนุ่ม
เขาชี้ไปในห้องนอน
“รับทราบค่ะ” จากนั้นทีมงานทั้ง 6 คนก็ลากเอิงเอยเข้าไปในห้อง จัดการแต่งหน้าทำผม เปลี่ยนชุด แต่ชุดที่เตรียมมา หลวมนิดหน่อย ซึ่งทีมงานที่เอกรัตน์เตรียมมา เป็นมืออาชีพอยู่แล้ว แค่นี้แก้ปัญหาได้สบายมาก
“สวย สวยมาก สวยเหมือนเทพในนิยายเลยค่ะ” ช่างแต่งหน้าชมหญิงสาว
เอิงเอยยิ้มรับอย่างเขินอาย
“จริงด้วย เอวก็ขอด อิจฉาคุณเอิงเอยจัง” ทีมงานชมเธอไม่ขาดปาก
ตอนนี้เธอแต่งหน้าทำผม เปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว ตอนนี้เธอสวมชุดเดรสเกาะอกสีน้ำเงิน เผยให้เห็นไหล่สวย นวลเนียน ช่วงคอระหง ส่วนล่างเป็นกระโปรงยาว ผ่าขึ้นมาถึงหน้าขา สีของชุดขับให้ผิวของเธอยิ่งขาว ทรงผมที่รับกับใบหน้ารูปไข่ ตาโต จมูกนิดปากหน่อย เวลายิ้ม ยิ่งชวนให้คนหลงใหล เธอลองหมุนดูตัวเองในกระจก แทบไม่อยากจะเชื่อ นี่เธอจริงๆ เหรอ เธอไม่เคยแต่งตัวสวยแบบนี้มาก่อน
“เสร็จแล้วค่า” ช่างออกมาบอกปราณนต์ที่นั่งรออย่างใจเย็น
หญิงสาวค่อยๆ เดินออกมา เพราะยังไม่ชินกับรองเท้าส้นสูงที่ใส่อยู่
ชายหนุ่มจ้องมองเธออยู่นาน จนทุกคนลุ้นว่า เขาจะพอใจหรือเปล่า เธอเองก็เดาไม่ถูกว่าตอนนี้ เขากำลังอะไรอยู่
“ไปกันเถอะ” เขาบอกเธอ แล้วเดินนำเธอออกไป เธอจึงรีบวิ่งตามเขาไป จนเดินเสมอเขา แต่ปราณขายาวกว่าเธอ ทำให้ก้าวได้ยาวกว่า เธอจึงต้องรีบก้าวตามเขา แต่กระโปรงทรงแคบ และใส่ส้นสูงอีก เธอจึงเดินทุลักทุเล ชายหนุ่มสังเกตเห็นจึงเดินช้าลงเพื่อรอเธอ
เขาเลือกลงลิฟท์ หญิงสาวรีบตามเข้าไป
“สวยไหมคะ” หญิงสาวเอ่ยทำลายความเงียบ
“อืม” ชายหนุ่มตอบ พร้อมยื่นเช็คให้เธอ 1 ใบ ระบุยอดเงิน 50,000 บาท เธอกล่าวขอบคุณเขาแล้วเอาเช็คใส่กระเป๋าใบน้อยที่ทางทีมงานเตรียมมาให้
~~ตึ๊ง~~ ชายหนุ่มเดินนำออกมายืนรอหน้าลิฟท์ เธอเดินตามออกมา แต่ชายหนุ่มไม่ได้เดินตรงไปยังห้องจัดเลี้ยง กลับเดินไปยืนรอใครสักคนบริเวณใกล้ๆ
“นี่ครับ” ยื่นถุงให้ปราณนต์ เขาหยิบกล่องกำมะยีเล็กในถุงขึ้นมาเปิด แล้วหยิบสร้อยคอเพชรออกมา ส่งกล่องคืนกลับไป
“เรียบร้อยใช่ไหมครับ คุณปราณนต์” พนักงานที่มาส่งของสอบถามความเรียบร้อย
“อืม”
“ครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
ปราณเดินมาข้างหลังเอิงเอย แล้วบรรจงสวมสร้อยคอเพชรรูปดาวให้เธอ
“ไปกันเถอะ” ยกแขนขึ้นเล็กน้อย เพื่อให้หญิงสาวเกาะแขนของเขา
“ค่ะ” เธอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วเกาะแขนชายหนุ่มเดินเข้างาน
ชายหนุ่มยื่นบัตรเชิญ ให้เจ้าหน้าที่ตรงทางเข้า ในบัตรเชิญระบุชัดเจน ว่าต้องมาพร้อมคู่เต้นรำ
ปราณนต์ หนุ่มหล่อมาดเข้มและเอิงเอย หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม ที่โดนจับแต่งตัวเป็นสาวสวยสะกดทุกสายตา ทั้งสองเดินควงคู่เข้ามาในงาน ดวงตาทุกดวงหันมาจ้องมอง เพราะความหล่อสวย ใครเห็นต่างเอ่ยปากชมว่าเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก เหมือนกิ่งทองใบหยก
เอิงเอยไม่ชินกับเหตุการณ์ที่มีคนจ้องมองเยอะแบบนี้ เธอจึงมีอาการประหม่า ชายหนุ่มที่ลอบมองเธอตลอดเวลา เอามือมาสัมผัสหลังมือเธอเบาๆ เป็นการให้กำลังใจ เขารู้สึกได้ว่า มือเธอเย็นเหลือเกิน จึงเอามือวางทับไว้ เพื่อให้มือเธออุ่นขึ้น
หญิงสาวหันมองชายหนุ่ม แล้วยิ้มให้เขา “ขอบคุณนะคะ”
“อืม”
ทั้งสองเดินเข้ามาเหมือนคู่รักกันจริงๆ ดูเหมาะสมกันมากๆ
ชายหนุ่มกวาดสายตา เพื่อหาคุณการุณ เขาพาหญิงสาวเดินเข้าไปหา
“สวัสดีครับ คุณการุณ” ปราณนต์เอ่ยทักทาย
“สวัสดีครับ คุณปราณนต์” การุณหนุ่มวัยใกล้ 50 ทักทายเขาตอบ
“คุณการุณ สบายดีนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม เขาเองไม่ใช่คนพูดเก่ง ปกติเอกรัตน์เลขาของเขาจะทำหน้าที่ประสานงานให้ตลอด แต่คราวนี้เขาต้องจัดการเอง ทำให้เขาคิดบทสนทนาไม่ออก ได้แต่ทักทายตามมารยาทเท่านั้น
- ผู้เขียน
