“ไปพักก่อนไหมจ๊ะ เดี๋ยวพี่ดูหน้าร้านเอง”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“หนูม่อนเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมวันนี้ดูแปลกๆ ไป” กาญจนาถามคนที่เป็นทั้งพนักงานและน้องสาวคนสนิทด้วยความเป็นห่วง วันนี้มนสิชาพูดน้อยผิดวิสัยคนช่างพูดช่างจา แถมนัยน์ตาเจ้าหล่อนที่เคยสดใสกลับหม่นหมองลงจนคนที่มองอย่างกาญจนารู้สึกไม่สบายใจ
“งั้นวันนี้เราปิดร้านเร็วหน่อยไหม”
“ถ้าพี่เกดรีบปิดร้านเพราะเป็นห่วงหนูม่อน ไม่เป็นไรจริงๆ นะคะ”
“ห่วงหนูม่อนก็ส่วนหนึ่ง แต่อีกเหตุผลหนึ่งคือพี่จะไปดูคอนโดที่เพื่อนพี่จะขายให้พี่น่ะจ๊ะ”
“อ๋อ..ค่ะ”
“ว่าแต่หนูม่อนมีธุระที่ไหนต่อรึเปล่า ไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ”
“ได้สิคะ”
ด้วยว่ากาญจนาอยากให้มนสิชาได้เปิดหูเปิดตาเพราะเห็นหญิงสาวเศร้าๆ จึงชวนเจ้าหล่อนไปด้วยกัน
“สวยไหมหนูม่อน”
“สวยค่ะ พี่เกดจะมาอยู่ที่นี่เหรอคะ”
“เปล่าหรอกจ้ะ พี่แค่จะซื้อเก็บไว้เฉยๆ หนูม่อนสนใจไหม ถ้าสนใจพี่จะขายต่อให้ถูกๆ เลย”
“แหมพ
