ดนย์มองแผ่นหลังที่กำลังไหวกระเพื่อม มันบ่งบอกว่าเจ้าของมันกำลังร้องไห้ ชายหนุ่มได้แต่ยื่นมอง เพราะจะเข้าใกล้ทีไร มนสิชากลับไล่เขาออกมา แถมยังทำท่าทางจะอาเจียนและบ่นว่าเหม็นอีกต่างหาก
“หนูม่อน”
“อย่ามาใกล้ เหม็น”
ดนย์ถึงกับต้องยกแขนแล้วดมสำรวจกลิ่นตัวของตัวเองดู
ก็หอมดีนี่หว่า..
ถึงแม้จะมั่นใจในกลิ่นของตัวเอง แต่กระนั้นก็ยังไม่กล้าเข้าใกล้มนสิชาอยู่ดี เพราะกลัวว่าเจ้าหล่อนจะโกรธเขามากกว่านี้
“หนูม่อนพี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ขอโทษ”
น้ำเสียงกึ่งเว้าวอนและงอนง้อของดนย์เกือบจะทำให้หญิงสาวใจอ่อน ใจหนึ่งก็โกรธที่เห็นเขากับผู้หญิงคนนั้นกำลังเกือบจะมีอะไรกัน แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกว่าตัวเธอเองนั้นรู้จักดนย์ดีพอ เขาคนที่เธอรู้จักจะไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน แต่อย่างไรเสียตอนนี้เธอก็ยังไม่พร้อมที่จะให้อภัยชายหนุ่มจริงๆ “หนูม่อนขออยู่คนเดียวได้ไหมคะ”
เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไรให้สถานการณ์ตอนนี้ดีขึ้น ดนย์จึ
