เพราะมัวแต่เก็บคำพูดบ้า ๆ ของริชชีไปคิด ผมเลยเกือบจะลืมฉีดยาต้านไวรัสให้เขาก่อนนอน จนต้องลุกขึ้นมาเกือบเที่ยงคืนแล้วมาฉีดให้ ดีที่ตอนนั้นริชชีไม่พูดอะไร ยอมให้ผมจับฉีดยาแล้วล้มตัวนอนเงียบ ๆ เท่านั้น กระทั่งเข้าวันใหม่ เขาก็ยังไม่ยอมพูดอะไรอยู่เหมือนเดิม เช้านี้เลยเป็นเช้าที่ค่อนข้างจะอึมครึมสักนิดหากเทียบกับวันก่อน ๆ เพราะปกติเขาจะต้องพูดยียวนกวนผมไม่หยุดจนกว่าผมจะหัวเสีย
แต่ไอ้การปิดปากเงียบแบบนี้ มันก็กวนโมโหจนผมชักจะหัวเสียขึ้นมาน้อย ๆ แล้วเหมือนกัน
จริง ๆ ผมก็รู้แหละว่าที่เราต่างคนต่างเงียบอย่างนี้ก็เป็นเพราะคำพูดของเขาเมื่อคืน หากแต่ผมไม่อยากจะรื้อฟื้นเลยปิดปากเงียบ ทำตัวให้เป็นปกติที่สุดแล้วปฏิบัติหน้าที่อย่างเช่นทุกวันเท่านั้น
“นายจะยังฝึกการต่อสู้ด้วยมือเปล่าอยู่ แต่วันนี้นายจะไม่ได้ฝึกกับฉัน ฉันจะส่งต่อให้ครูฝึกของกองร้อยสำรองรุ่นเล็ก” ผมทำลายความเงียบเมื่อเราทั้งคู่มาถึงหน้าล
