พอกลับมาถึงบ้าน ผมก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องไม่ต่างจากร็อบบ์ ที่เก็บตัวเป็นเพราะผมสับสนที่พูดอย่างนั้นเขา ผมไม่รู้เลยว่าอะไรที่ทำให้ผมบอกรักเขาแบบนั้น ตอนแรกผมมั่นใจนะว่าตัวเองแค่ชอบและชื่นชมร็อบบ์ในฐานะพี่ชาย แต่ตอนนี้ชักจะไม่มั่นใจซะแล้วว่าตกลงผมชอบเขาแบบไหนกันแน่ เพราะผมทั้งหวั่นไหว ทั้งใจเต้นกับเขาอยู่บ่อยครั้ง ไม่ใช่แค่ร็อบบ์เท่านั้นนะ ผมยังมีอาการแบบนี้กับริชชีด้วย คิดดูดี ๆ แล้ว ผมเริ่มเป็นแบบนี้ตั้งแต่ริชชีเข้ามาในชีวิต
ทั้งหมดต้องเป็นเพราะริชชีแน่ ๆ ให้ตายเถอะ ผมกลายเป็นคนสับสนทางเพศเพราะเขาได้ยังไงกันเนี่ย!
ผมนอนก่ายหน้าผาก คิดไม่ตกตลอดทั้งวัน กระทั่งความคิดทั้งหมดหยุดลงเมื่อริชชีที่เพิ่งกลับมาถึงบ้านเปิดประตูห้องเข้ามา
“กลับมาแต่หัววันแต่ไม่เห็นแวะมาหาฉันบ้างเลยนะ ปล่อยให้ด็อกเตอร์นั่นลวนลามฉันอยู่ได้ นี่เลาะเนื้อเน่าออกจากอกฉันไปเป็นกิโลฯ แล้วเนี่ย” เขาบ่นกระปอดกระแปด พลางเปิ
