ภายในเรือนยังคงเอะอะวุ่นวาย บ่าวไพร่ต่างพร้อมใจกันถอยห่างออกมายืนรออยู่ข้างนอก สายตาที่คนเหล่านั้นมองมายังหม่าอวิ๋นเซียงมีเพียงความสมเพชและเหยียดหยัน ไม่มีผู้ใดคิดว่าร่างเล็กที่นั่งคุกเข่าอยู่นั้นเป็นคุณหนูผู้หนึ่งเลยด้วยซ้ำ
ถางรั่วเหวยเก็บงำประกายตาที่แสดงออกว่าไม่พอใจไว้ นางไม่ชอบใจที่บ่าวรับใช้หัวหงอกหัวดำเหล่านี้ดูแคลนคุณหนูของตน ทว่าเวลานี้สิ่งที่ต้องให้ความสำคัญที่สุดคือความปลอดภัยของผู้เป็นนาย
บรรยากาศโดยรอบเริ่มตึงเครียดเมื่อหม่าจิ้งซิ่นมาถึงยังเรือนสุ่ยเหลียน เขาไม่แม้แต่จะชายตาแลหม่าอวิ๋นเซียงเลยสักนิด ชายหนุ่มเดินดุ่มเข้าไปในเรือนเพียงไม่นานเสียงเอะอะวุ่นวายนั้นก็เงียบไป
ผ่านไปราวหนึ่งเค่อประตูเรือนก็เปิดออกพร้อมกับร่างที่เริ่มโรยราไปตามวัยของหลี่หลิงฟาง นางเดินเข้าไปหาหม่าอวิ๋นเซียงด้วยท่าทางเอาเรื่อง มือเหี่ยวย่นตวัดลงบนใบหน้าเล็กเต็มแรง “เดรัจฉานสมควรตาย! ข้าน่าจะสังห
