ตลอดช่วงเวลาบ่ายทั้งสองถ่ายทอดเรื่องราวในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมาของกันและกันให้อีกฝ่ายฟัง จ้าวจื่อเทียนละใจความสำคัญไปได้อย่างแนบเนียน เขาบอกเด็กสาวว่าตนถูกบิดาจับโยนเข้าไปในกองทัพเพื่อให้ฝึกฝนตน เขาเล่าแต่เรื่องราวดีๆ ให้นางฟังไม่พูดถึงเรื่องเฉียดตายครั้งแล้วครั้งเล่าแต่อย่างใด
หม่าอวิ๋นเซียงหาได้ติดใจสงสัยในวาจาของเขาไม่ นางตั้งใจฟังเรื่องราวเหล่านั้นด้วยสายตาเป็นประกาย “แล้วท่านออกจากค่ายทหารมาแบบนี้จะไม่เป็นไรหรือ”
“ไม่เป็นไรหรอก ข้าขออนุญาตท่านแม่ทัพแล้ว” เขาโกหกอีกครั้งพลางเหลือบสายตามองไปนอกเรือน ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี พระอาทิตย์คล้อยต่ำลงไปทางทิศประจิมอีกไม่นานรัตติกาลคงมาเยือน นี่เวลาล่วงเลยมาถึงเพียงนี้แล้วหรือ เป็นครั้งแรกเลยที่เขาพูดคุยกับสตรีจนลืมเวลาเช่นนี้
“ถ้าเช่นนั้นเมื่อกลับไปแล้วข้าเขียนจดหมายถึงท่านได้หรือไม่ ในค่ายทหารคงไม่ห้ามเรื่องนี้กระมัง” หม่าอวิ๋นเซียงช้อนสายตามอง
