สายลมคิมหันตฤดูพัดโชยแผ่วเบา ดอกบัวในสระไหวเอนตามลม ปลาน้อยใหญ่แหวกว่ายวนในน้ำใส ผึ้งตัวน้อยกำลังดอมดมดอกเสาเย่าที่เบ่งบานงดงาม ให้ความรู้สึกรื่นรมย์เหมาะแก่การพักผ่อนไม่น้อย ทว่าบรรยากาศภายในตำหนักโอ่อ่ากลางสวนสวยนั้นมีเพียงความอึดอัด จนขันทีนางกำนัลที่ยืนห่างออกไปไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง
ลู่ฮองเฮายกถ้วยน้ำชาขึ้นเป่าสองสามที แล้ววางลงตามเดิม “ลี่อ๋องมีเรื่องเร่งด่วนอันใดถึงได้มาหาแม่โดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้าเช่นนี้เล่า”
จ้าวจื่อเทียนกำมือที่สอดไว้ใต้แขนเสื้อแน่น พยายามข่มกลั้นอารมณ์คุกรุ่นที่มี “ลูกคิดว่าเสด็จแม่รู้ดีว่าวันนี้ลูกเข้าวังมาเพราะเหตุใด”
“เพราะเรื่องแต่งงานน่ะหรือ” ลู่ฮองเฮายิ้มอ่อนหวาน ทว่าแววตาของนางนั้นกลับไม่ยิ้มตามไปด้วย แม้มิได้เย็นชาแต่ก็ไม่ได้อบอุ่นเช่นกัน “เจ้าเองก็เลยวัยออกเรือนมาหลายปีแล้ว ในจวนไม่มีแม้แต่อนุสักคน จวนอ๋องของเจ้ายังต้องการนายหญิง แม่เพียงเลือกสตรีที่
