จ้าวจื่อเทียนคลี่จดหมายออกอ่าน กวาดสายตาอ่านอย่างช้าๆ ราวกับจะสลักทุกตัวอักษรลงไปในเลือดเนื้อและกระดูก ฝังมันไว้ในหัวใจที่กำลังเต้นรัวอยู่นี้ เนื่องจากมีคนคอยจับตาดูอยู่มากมายเขาจึงมิอาจเก็บจดหมายของเสี่ยวเซียงเซียงไว้ได้ เมื่ออ่านจบต้องเผาทำลายทิ้งทันที ไม่ใช่เพราะเขาเห็นว่านางเป็นจุดอ่อนของตน ทว่ากลัวว่านางจะตกอยู่ในอันตรายมากกว่า การที่คนเหล่านั้นไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของนางนั้นย่อมเป็นหนทางปกป้องที่ดีที่สุด
“เจ้าจะเป็นฝ่ายเลี้ยงดูข้าหรือ คิดว่าข้าเป็นพวกชอบกินข้าวนิ่ม**หรืออย่างไร โง่จริงๆ ” เขาพึมพำเสียงเบา มุมปากกระตุกยิ้มบางอย่างที่น้อยครั้งนักจะมีให้เห็น สายตาที่มองจดหมายอ่อนโยนเจือไปด้วยความรักประหนึ่งว่าจดหมายฉบับนี้เป็นดวงหน้าของคนที่ตนแสนคิดถึง
เยี่ยฟงเริ่มชินกับท่าทางเช่นนี้ของผู้เป็นนายแล้ว แรกๆ แอบตกใจอยู่บ้างเหมือนกัน หลังจากเหตุการณ์นั้นเขาก็ไม่เคยเห็นรอยยิ้มขององค์ชาย
