ตอนที่4 ชื่อตอน ตัวช่วยของสาวน้อย 2
1658 คำ
"ปล่อยเมลลงเถอะค่ะคุณคะ"
ร่างเล็กเริ่มดิ้นขลุกขลัก เพราะชายหนุ่มอุ้มตัวเองเดินมาไกลแล้ว แล้วก็รู้สึกว่าที่นี่จะไม่ใช่ลานจอดรถหรือทางออกซะแล้ว แต่กลายเป็นห้องๆหนึ่งที่มีโซฟาและโต๊ะพูลอยู่ตรงกลาง ร่างน้อยถูกปล่อยให้นั่งลงไปบนโต๊ะพูล ที่มีแต่โต๊ะเปล่าๆ ร่างที่ถูกปล่อยลงไปบนโต๊ะหน้าแดงก่ำ เมื่อชายหนุ่มยังไม่ยอมไปไหน แถมขยับเข้ามาใกล้ๆจนได้กลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นเหล้ากับบุหรี่ ชวนให้รู้สึกแปลกๆทำให้ใจดวงน้อยเต้นตึกตัก
"ขอบคุณนะคะที่ช่วยเมลไว้ แต่เมลต้องกลับแล้วล่ะค่ะ คุณขยับออกไปนิดได้มั้ยคะ เมลลงไปไม่ได้ "
สาวน้อยเอ่ยบอกเบาๆพร้อมทำท่าจะก้าวลงไปจากโต๊ะ แต่ชายหนุ่มก็ไม่หลบ แถมขยับเบียดเข้ามาใกล้ พร้อมท้าวแขนคล่อมลงมาบนโต๊ะ
"คุณให้ผมช่วยแล้วจะหนีไปง่ายๆเลยเหรอ ไม่คิดจะให้อะไรตอบแทนผมบ้างหรือไง"
ร่างสูงออกอาการคุกคามจนร่างน้อยใจกระตุก เพราะเพิ่งหนีเสือมายังไม่ทันไร กระโดดลงปากจรเข้ไปอีกแล้ว
"คุณอยากได้อะไร เมลจะหาให้ค่ะ แต่ถอยออกไปก่อนได้มั๊ยคะคุณ"
ร่างบางเอ่ยเบาๆ พร้อมเอามือนุ่มดันหน้าอกของชายหนุ่มให้ออกไปห่างๆ แต่ชายหนุ่มไม่ยอมขยับ แถมยิ่งเบียดกายลงมาอีก พร้อมเอ่ยเบาๆที่ข้างหู ทำเอาร่างน้อยขนลุกซู่ขึ้นมาทันที
"ผมอยากได้คุณ "
"อรื้อ “
ริมฝีปากนุ่มฉกลงมาที่ปากบาง ในขณะที่สาวน้อยกำลังตกใจ พร้อมลิ้นอุ่นๆที่เกี่ยวกระหวัดไปบนลิ้นเล็กๆ ทำเอาสาวน้อยด้อยประสบการณ์ถึงกับหายใจติดขัดขึ้นมา ความรู้สึกเหมือนโดนไฟช็อตไปทั่วร่าง
ร่างน้อยพยายามทุบไปบนไหล่ของคนตัวโตที่กดทับลงมา แต่คนข้างบนก็ไม่สะดุ้งสะเทือน แถมยังรวบมือบางขึ้นไปด้วยมือข้างเดียวอีก
แล้วใช้ริมฝีปากซุกไซร้จนร่างน้อยสั่นสะท้าน ริมฝีปากอุ่นร้อนนาบไล้ไปทั่ว จนร่างสาวแทบละลาย
สภาพร่างกายบวกกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้สาวน้อยไร้เรี่ยวแรงต้านทาน มือน้อยพยายามออกแรงผลักดันชายหนุ่มที่มือไม้ยุ่บยั่บราวกับปลาหมึกออกไป แต่ก็ไม่เป็นผล
ร่างหนาไม่แม้แต่จะสั่นไหวเลยซักนิด ทำให้สาวน้อยเริ่มหวาดกลัวในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นมา
ร่างน้อยเริ่มต้นดิ้นรนหยิกข่วนไปทั่ว จนชายหนุ่มเริ่มอดทนไม่ไหว คลายเข็มขัดออกมา แล้วมัดเข้าไปกับข้อมือของหญิงสาวอย่างรุนแรง คล้ายจะยั่วโมโหสาวน้อยขึ้นมาอีกครั้ง
"ฤทธิ์เยอะจังเลยนะ คุณแมวน้อย"
"ปล่อย ปล่อยนะไอ้โรคจิต แมวน้งแมวน้อยอะไรเล่า"
ร่างน้อยกรีดเสียงออกมาด้วยความโมโห ที่ไม่อาจทำอะไรได้เลย ในขณะที่ชายหนุ่มลูบไล้ไปทั่วร่างกายและเอ่ยเสียงออกมานุ่มนวลคล้ายจะหยอกล้อเธอขึ้นมา
"รู้ตัวมั้ย ขนาดโมโหยังน่ารักเลย"
"กรี้ด อุ๊บ”
เสียงกรีดร้องถูกกลืนหายไปในทันที ที่ริมฝีปากอุ่นร้อนนั้นทาบทับลงมา ลิ้นร้อนๆตวัดพัวพันลิ้นเล็กๆ นัวเนียจนร่างบางตาปรือ ปลายเท้าบางจิกปลายเท้าข้างหนึ่งขึ้นไปบนพื้นพรมสักหลาด ริมฝีปากหนาบดเคล้าจนร่างน้อยหายใจหอบระรัว ลิ้นพันลิ้นจนร่างสาวรู้สึกเหมือนไฟช็อต เบิกดวงตาโพลงขึ้นมา มองเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาที่กำลังตวัดลิ้นรัวๆลงมาในโพรงปากของเธอ
ร่างหนาบดเบียดร่างกายเข้าหาอย่างรุนแรง ก่อนจะค่อยๆถอดถอนลิ้นออกไป และเลื่อนริมฝีปากลงไปสู่เนินอกอวบๆแทน มือหนาๆรูดเสื้อเกาะอกกับชั้นในออกไปอย่างเร็วๆ แล้วใช้ลิ้นร้อนๆตวัดไล้เลียยอดอกสีหวาน มือหนาปรนเปรอจนสาวน้อยแอ่นตัวบิดเร่าขึ้นมา
"อา อย่า อย่าดูดตรงนั้นนะ อร่า อย่าทำเมล อรูว "
"ขอชิมหน่อยนะคนสวย อวบขนาดนี้ปล่อยไปไม่ได้แล้ว"
ร่างหนาบอกขึ้นมาเสียงแหบพร่า ใช้ฟันขาวๆขบมันลงไปเบาๆสลับกับลิ้นร้อนๆที่ตวัดไล้เลียลงมาวนไปบนยอดอกสีหวาน ก่อนจะใช้มือที่ว่างๆอยู่ แอบรูดกางเกงชั้นในสีดำลงไปกองที่ปลายขานุ่ม ลิ้นร้อนๆโลมไล้ลงไปทั่วร่าง จนกายสาวสั่นสะท้าน แก่นกายคับพองถูไถลงไปที่กลางร่างสาว ร่างกายแกร่งบดเบียดลงมาจนร่างสาวแทบจะลุกเป็นไฟ ร่างสูงมองลงมาด้วยดวงตาที่หวานเยิ้ม คล้ายจะสะกดจิตหญิงสาวให้ตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน ไม่รู้ตัวเลยว่าชุดของตัวเองนั้นถูกรูดลงไปเมื่อยามใด
จนเมื่อความเจ็บแปลบแล่นผ่านเข้ามาอย่างรุนแรง กายแข็งแกร่งกดกระแทกลงมาในครั้งเดียวจนมิดลำอย่างร้อนใจ หญิงสาวสะดุ้งเฮือกหวีดเสียงร้องขึ้นมา พร้อมกับน้ำตาที่หยาดหยดลงมาเป็นสาย พร้อมกับได้ยินเสียงสบถร้องขึ้นมาอย่างตกใจในที่สุด
"บ้าเอ๊ย สาวเวอร์จิ้น "
ชายหนุ่มแสนจะตกใจ เนื่องด้วยคิดว่าหญิงสาวเป็นพวกสาวไฟแรงสูงที่ชอบเขี่ยผู้ชายทิ้งบ่อยๆ ดังที่เคยพบเจออยู่เสมอ ร่างบางร้องครางลั่นขึ้นมา พยายามทุบตีคนออกไป
"เจ็บเอาออกไป !!!"
ร่างน้อยดิ้นรนร้องไห้จนน้ำตานองขึ้นมาบนใบหน้า มาวินทำตาโตขึ้นมา ก่อนที่ก้มลงจูบลงไปเบาๆปลุกปลอบคนตัวบางลงไป
"อย่าดิ้น หายใจลึกๆซิ แล้วมันจะผ่านไป ผมสัญญา"
ชายหนุ่มโอบกอดปลอบประโลม ให้สาวน้อยผ่อนคลายด้วยจุมพิตที่หวามไหว พร้อมกับค่อยๆหลอกล่อให้ร่างบางคล้อยไปตามจังหวะรัก
มือหนายกขาเรียวขาวๆขึ้นพาดไปบนบ่าแล้วกดกระแทกถี่กระชั้น ความใหญ่ยาวกดแทรกลึกรุนแรงอย่างหิวโหยมานาน ปากแดงดูดกลืนยอดอกเม็ดน้อยๆไว้ หลอกล่อสาวน้อยให้ครวญเสียงหวานๆ ให้ไปถึงฝั่งจนหลายครั้งหลายครา จนกระทั่งร่างบางสลบไป ร่างสูงจึงค่อยผละออกมาจัดเสื้อผ้าให้ตัวเอง แล้วจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบดับอารมณ์ที่หลากหลายขึ้นมาในความคิด
จนกระทั่งบุหรี่นั้นหมดมวนลงไปแล้ว ชายหนุ่มจึงสวมเสื้อผ้าลงไปให้หญิงสาว พร้อมคลุมทับด้วยเสื้อนอกของตนเองลงไปอีกชั้นหนึ่ง แล้วช้อนร่างบางที่สลบไสลเอาไว้ในอ้อมแขน แล้วออกไปสั่งลูกน้องให้เอารถออกไป
"กลับคอนโด "
"ครับนาย“
ลูกน้องตัวโตเร่งรับคำสั่งออกไปและพากันไปเปิดประตูรถให้นายของตัวเองนั้นเข้าไป
"อืม อึดอัด"
สาวน้อยค่อยๆปรือตาขึ้นช้าๆด้วยความยากลำบาก เพราะเปลือกตาอันแสนจะหนักอึ้ง และร่างกายก็ดูเหมือนจะมีอะไรหนักๆมาทับไว้จนร้าวระบมไปทั่วตัว หลังจากพยายามลืมตาสู้แสงอาทิตย์ที่เจิดจ้า และประกายน้ำระยิบระยับที่สะท้อนขึ้นมาจากด้านล่าง ดวงตากลมโตก็เบิกกว้างขึ้นมาในทันที
"เฮ๊ย ที่ไหนเนี่ย "
และหลังจากรู้สึกตัวว่าไม่ใช่ห้องนอนของตัวเองแล้ว นู๋เมลก็ต้องอึ้งขึ้นมาอีกรอบ เมื่อต้นเหตุที่ทำให้ต้องนอนไม่สบายจนต้องตื่นขึ้นมานั้น ไม่ใช่น้องหมีจับโบ้ที่หล่นลงมาจากชั้นวางที่อยู่บนหัวนอน แต่มันเป็นผู้ชายตัวโตที่นอนคว่ำหน้า ตามร่างกายเต็มไปด้วยรอยสักหลากสีสัน แขนขาพาดขึ้นมาบนตัวเธออีกต่างหาก และที่สำคัญทั้งเธอทั้งหมอนี่ก็ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยอีกด้วย
ร่างน้อยค่อยๆเรียบเรียงความทรงจำขึ้นมาใหม่ แล้วจึงกรีดเสียงร้องขึ้นมาจนลั่นห้อง ปลุกชายหนุ่มให้ตื่นจากฝันหวานขึ้นมาในทันใด
"กรี้ด”
"โอ๊ย กี่โมงแล้วว่ะเนี่ย “
ร่างสูงตื่นขึ้นมาพร้อมกับเลื้อยขึ้นไปดูนาฬิกาที่อยู่บนหัวเตียงนอน แล้วบ่นออกมาเบาๆ
"เพิ่งสิบเอ็ดโมงเอง วันนี้วันอาทิตย์ด้วย ไม่เป็นไรหรอก ขอนอนอีกหน่อยนะ"
ร่างสูงบ่นเบาๆ แล้วร่างสูงก็คว่ำหน้านอนหลับต่อไป ก่อนที่จะร้องดังขึ้นมาเพราะถูกตี
"โอ๊ยย..."
"นี่แหน่ะ!! ไอ้บ้า!!! ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่วันนี้มันวันอะไร หรือว่ามันกี่โมงแล้ว ปัญหามันอยู่ที่ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้ต่างหากเล่า"
ร่างน้อยฉุนขาดที่เห็นท่าทางของชายหนุ่ม จนถึงกับคว้าหมอนตีลงไปที่ชายหนุ่มอย่างรุนแรง แต่ก็ได้แค่ทีเดียว หลังจากนั้นชายหนุ่มก็กลิ้งหลบไปได้แทบทุกครั้ง จนร่างน้อยนั้นเหนื่อยหอบ ผมเผ้ากระจายจนยุ่งไปหมดแล้ว สร้างความขบขันให้ชายหนุ่มเป็นที่สุด
ร่างสูงคว้าบุหรี่บนหัวเตียงขึ้นมาจุดสูบ และเป่าควันเข้ามาใกล้กับร่างน้อยๆที่กำลังเหนื่อย แถมทำตาวับวาวขึ้นมา จนดูเหมือนลูกแมวน้อยตัวเล็กๆไปซะแล้ว
"ขี้เกียจพาไปนอนโรงแรม เลยพามานอนที่บ้าน”
เสียงนุ่มบอกออกมาเบาๆ พร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้ร่างน้อยกรีดเสียงขึ้นมาพร้อมขว้างปาข้าวของใส่ประตูห้องน้ำอยู่คนเดียว โดยที่เสียงผิวปากยังดังคงดังออกมาเป็นระยะๆ แสดงว่าคนข้างในมันไม่ได้รู้สึกอะไรเลยนั่นหน่ะซิ
- ผู้เขียน
