My sweet mafia

ตอนที่ 3 ชื่อตอน ตัวช่วยของสาวน้อย

"สวัสดีค่ะพี่เอ็ม นี่นู๋เมล นู๋ปราง นู๋เก๋ นู๋แป๋ม นู๋นุ่นและยัยนู๋เนยน้องของพี่เองค่ะ เพื่อนพี่ชื่ออะไรกันบ้างคะ "

"ผมบอยครับ นี่เติ้ล นัท อั๋นและแซ็คครับ เพื่อนๆของพี่เอ็มแนะนำตัวขึ้นมา พร้อมขยิบตามาให้สาวๆ ทำเอายัยเพื่อนๆดีด้ากันใหญ่ที่หนุ่มๆนั้นสนใจ แต่เมลไม่สนใจเลยซักนิด

" ไม่เห็นจะหล่อเลย แหวะ หน้าตาไม่ตรงสเป็คเลยซักคน มาถึงก็หลีสาวแล้ว ยังไม่ทันได้คุยเลยมันส่อเจตนาชัดๆอ่ะ "

เมลคิดอย่างไม่สบอารมณ์ขึ้นมา แล้วเหลือบมองพื้นฟังเพลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งทนไม่ไหว จึงหยิบเหล้าขึ้นมาดื่มแก้กลุ้ม ยิ่งฉุนก็ยิ่งกินจนหน้าแดงก่ำไปหมดแล้ว จนปรางทักขึ้นมา

"เฮ๊ย เมล แกรีบเหรอ แกจะรีบไปไหนเนี่ย ร้านเค้ายังไม่ปิดหรอก เดี๋ยวเมาไม่รู้ด้วยนะ "

ปรางเห็นอาการเพื่อนไม่ดีจึงรีบห้ามขึ้นมา แต่ไอ้เพื่อนบ้ายิ่งห้ามมันก็เหมือนยิ่งยุ ยัยตุ๊กตาหน้าหวานยิ่งจับแก้วด้วยสองมือกระดกเหล้าลงไปอีก จนหนุ่มๆหันมามองกันเป็นแถว เพราะดูเหมือนแมวน้อยจะเริ่มเมาไปซะแล้ว บอยขยิบตาขึ้นมาพร้อมสะกิดเพื่อน บอกใบ้ให้เข้าไปหาคนอื่น ส่วนตัวเองก็ถือแก้วเดินมาหานู๋เมลพร้อมชวนคุยกันขึ้นมา

"ชนแก้วครับน้องเมล "

บอยทำเสียงนุ่มนวลแบบที่คิดว่าหล่อที่สุดแล้ว แต่เมลเริ่มรับมันไม่ด๊าย อยากจะแหวะใส่หน้ามันไปให้ได้เลย แต่เพราะมารยาทเลยต้องพะอืดพะอมฝืนทนคุยไป เพราะพอจะหันไปหาเพื่อน ยัยเพื่อนทรยศทั้งหลายก็ลุกไปกกกอดผู้ชายกันหมดแล้ว ยัยเนยก็เต้นส่ายสะโพกไปอยู่นู่น ส่วนยัยปรางก็แกล้งเมาทำท่าจะเขมือบพี่เอ็มพี่ชายของยัยเนย ทำให้สาวน้อยหมดตัวช่วยแล้ว ยิ่งชวนคุยสาวน้อยก็ยิ่งรำคาญ จนเกิดอาการโมโหขึ้นมาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เลยประชดตัวเองด้วยการดื่มหนักเข้าไปอีก

"ชนแก้ว ชนแก้ว อีกแก้ว !!!"

สาวน้อยออกอาการรั่วหลุดโลกกันไปแล้ว บังคับบรรดาปลาช่อนชนเขื่อนให้ชนแก้ว ใครไม่ดื่มก็กระชากคอเสื้อกดคอมันลงมา จนบรรดาปลาช่อนต้องยกมือห้ามกันเป็นแถว ว่าจะไม่ดื่มก็ต้องดื่มลงไปแล้ว ไม่งั้นจะเสียฟอร์มแย่ พอดื่มลงไปแล้วก็รีบขอตัวไปห้องน้ำกันเป็นแถว จนเหลือสาวน้อยนั่งอยู่คนเดียวอยู่ในโซฟาในมุมมืด มีเพื่อนๆเต้นอยู่ห่างๆกันออกไป

"เฮ้ย น้องเมลแม่งแสบชิบเป๋งเลยหว่ะ เอายังไงกันดีว่ะ พวกเนยก็ดูไม่ค่อยเล่นด้วยเลย ไอ้เอ็มมันไปพูดอะไรไว้รึเปล่าวะ "

"ไม่แน่หว่ะบอย นั่นก็น้องมันกับเพื่อนน้อง แถมมันก็รู้นิสัยพวกเราอยู่ ก็ต้องมีบอกอะไรกันมั่งล่ะ "

หนุ่มๆปรึกษากันเสียงดังในห้องน้ำ จนดังออกไปด้านนอกที่เป็นที่ยืนรอเข้าห้องน้ำแล้ว

"เฮ๊ยเอางี้ดิ พวกมึงไม่ต้องไปบอกอะไรไอ้เอ็มมัน เดี๋ยวหลอกน้องๆเค้าว่าเราจะไปต่อ แล้วให้นั่งรถของพวกเราไป คนล่ะคัน ของใครของมันก็แบ่งๆกันไป แล้วมึงก็หลอกให้ไอ้เอ็มมันไปรอเก้อ พรุ่งนี้มาค่อยหาทางแก้ตัวกันทีหลัง ต่อไปพวกมึงก็คิดเอาว่า มึงจะส่งน้องเค้าที่ไหน ที่บ้านมึงหรือโรงแรม ฮร่า ฮร่า ฮร่า ”

ปลาบู่ชนเขื่อนหัวเราะดังขึ้นมา ปรึกษากันเสียงดังเพราะความเมาจนเริ่มได้ที่ จนสาวๆในห้องน้ำข้างๆได้ยินเข้าแล้ว สาวๆก้มลงส่งเสียงกระซิบกันขึ้นมา

"เนย...นั่นเสียงเพื่อนพี่ชายของเนยใช่มั้ยนั่น"

สาวที่เต้นกระจายไป ยกแก้วขึ้นมาดื่มไป ชวนกันมาเข้าห้องน้ำพร้อมๆกัน เพราะกลัวว่าจะเมาและหลงทางกลับไปไม่ถูก สาวๆพากันตาโตเพราะประตูห้องน้ำที่นี่มีกระจกกั้น ทำให้เสียงเพลงไม่ดังเข้ามา แล้วสองฝั่งก็ติดกันทำให้สาวๆได้ยินแผนชั่วร้ายของเพื่อนพี่ชายได้อย่างชัดเจน ทุกคนโกรธกันขึ้นมา

"ชั่วมาก"

"เอาไงดีอ่ะ เมลเกลียดพวกมันอ่ะ"

"งั้นเมลออกทางประตูหลังไปเลย แล้วหาแท็กซี่ขึ้นกลับบ้านไป เนยจะถ่วงเวลาให้ ส่วนพวกเธอใครจะไปกับใครก็เลือกเอา ถ้าไม่ชอบก็หาทางหลบเอาเอง ตัวใครก็ตัวมัน แต่ตอนนี้กลับไปที่โต๊ะก่อน เดี๋ยวพวกนั้นมันรู้ตัว"

สาวๆรีบพากันเดินออกไปอย่างรวดเร็ว เหมือนกับว่าไม่เคยมีไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนเลย

"เดี๋ยวพวกพี่จะไปต่อกัน น้องๆอย่าเพิ่งกลับกันนะครับ เดี๋ยวขึ้นรถแยกกันไป แล้วไปเจอกันที่ร้านนู้นเลยนะครับ พวกพี่จะอาสาเป็นคนขับรถชั่วคราวให้น้องๆนะ "

ปลาบู่เอ่ยออกมาแสดงให้เห็นว่าสาวๆไม่ได้หูฝาดไป หรือไปแอบฟังเรื่องราวมาผิดคนแต่อย่างใด

"เมลปวดฉี่ ขอเข้าห้องน้ำก่อนได้ป่ะคะ"

ร่างน้อยบ่นอุบอิบพร้อมค่อยๆเดินไปเข้าห้องน้ำ ทำให้คนที่เหลือต้องรอก่อน บอยทำท่าดีใจแล้วเอ่ยบอกสาวๆออกไป

"พวกนายไปกันก่อนก็ได้ เดี๋ยวเราจะยืนรอน้องเมลเอง"

"เนยฝากพี่บอยดูยัยเมลด้วยนะคะ เดี๋ยวเนยล่วงหน้ากันไปกับพี่เอ็มก่อน"

"ไปรถพี่ก็ได้นะเนย รถพี่ว่าง"

เติ้ลท้วงขึ้นมาเพราะมันไม่ตรงตามในแผนอ่ะ ฮรือ ฮรือ

"ไม่เป็นไรค่า เนยเกรงใจพี่เติ้ล เดี๋ยวพวกพี่ล่วงหน้าไปกันก่อนก็ได้ แล้วเจอกันที่นู่นเลย ส่วนพี่บอยรอยัยเมลก่อนนะคะ เดี๋ยวเมลออกมาแล้วไม่เจอใครมันอันตรายนะคะ "

"ครับผม น้องๆไปกันก่อนเลย เดี๋ยวพี่ตามไปนะไม่ต้องห่วง"

ปลาบู่ชนเขื่อนยิ้มกว้างขึ้นมาแล้ว เพราะดูเหมือนจะไม่มีอุปสรรคอะไรเลย บอยยืนรอสาวน้อยด้วยรอยยิ้มกว้างๆ จนเมื่อผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง นู่เมลก็ยังไม่ออกมาซักที บอยจึงสงสัยขึ้นมา

"ทำไมน้องเมลเข้าห้องน้ำนานจัง ไม่ออกมาซักทีว่ะ "

บอยคิดด้วยความเป็นห่วง เลยเข้าไปด้อมๆมองๆแถวห้องน้ำหญิง ถามพนักงานแจกทิชชู่ว่าเห็นนู๋เมลมั้ย พนักงานก็ชี้ไปที่ทางด้านหลัง ทำให้ต้องรีบตามไปอย่างเร่งด่วนในทันที ตะโกนสบถขึ้นมาอย่างหัวเสียในที่สุด

"โถ่เว๊ย ไม่ใช่ว่าหนีกลับบ้านไปแล้วนะ"

ร่างสูงที่พาคู่ค้ามารับรอง ปลีกตัวออกมานั่งอย่างเบื่อหน่ายที่โซฟาตัวโตด้านวีไอพีที่เปิดไฟเอาไว้สลัวๆ มาวินนั่งสูบบุหรี่ไปคิดเรื่อยเปื่อยไป มองไปรอบๆก็เห็นคู่รักนั่งกอดกันอยู่เป็นคู่ๆ มองแล้วขัดหูขัดตาชวนให้หงุดหงิดใจขึ้นมา เพราะผู้หญิงที่เลี้ยงไว้ดันแอบไปนอนกับผู้ชายอื่น เลยเลิกกันไปเป็นปีแล้ว แล้วก็ยังไม่เจอใครที่เข้าตาเลยซักคน

ควันขาวถูกพ่นออกไปในอากาศเรื่อยๆ ร่างสูงนั่งพิงโซฟาโดยเท้าแขนไว้ด้านหลังอยู่ข้างหนึ่ง ดวงตามองตรงทางเดินไปเรื่อยๆ แล้วก็มองเห็นสาวน้อยน่ารักคนหนึ่ง ค่อยๆเดินมาช้าๆออกอาการเดินเซเล็กน้อย ร่างน้อยที่เดินเข้ามาในสายตาดูน่ารักน่ากอด หน้าแดงมากคงเพราะเมาขึ้นมาแล้ว

ชายหนุ่มมองแล้วก็ยิ้มตรงมุมปากขึ้นมาเพราะได้อาหารตาชั้นดี สาวน้อยใส่ชุดสีดำเป็นชุดแซ็กเกาะอกตัวสั้น กระโปรงเป็นขอบระบายชั้นๆ แถมแอบเปรี้ยวด้วยรองเท้าส้นสูงสีดำอีกด้วย

ร่างน้อยค่อยๆเดินแกว่งกระเป๋าสะพายใบน้อยแบบใจเย็น ขณะที่แกว่งแขนผ้าที่คลุมไหล่ก็ค่อยๆร่นลงมาเผยให้เห็นเนินอกที่ขาวนวล จนมือที่คีบบุหรี่ไว้เผลออยู่ค้างไปนานหลายวินาที

แล้วร่างน้อยก็ดูเหมือนจะรู้ตัว เมื่อผ้าคลุมไหล่ไหลลงมาจนเกือบจะหล่นพื้น มือขาวๆก็ดึงผ้าคลุมไหล่นั้นขึ้นไป ทำให้คนมองนั้นแสนเสียดาย ร่างบางหยุดยืนพิงโซฟาแล้วใช้นิ้วชี้คลึงขมับเบาๆ หันมองกลับไปทางเก่าแล้วทำตาโตขึ้นมาเล็กน้อย มองซ้ายมองขวาหาอะไรซักอย่าง ด้วยใบหน้าตื่นๆขึ้นมาแล้ว

"ตายแล้วไอ้ปลาบู่มันตามมาได้ไงอ่ะ แสดงว่ามันจะไม่ยอมปล่อยเราไปแน่ๆเลย ทำไงดีอ่ะ ฮือ"

ร่างน้อยที่หันไปเห็นปลาช่อนชนเขื่อนเดินตามหลังขึ้นมาแล้ว ก็รีบสาวเท้ายาวๆเร่งเดินไป ส่วนตาก็มองหาทางออกแต่ก็หาไม่เจอ แล้วไฟก็สลัวมากจนคาดเดาลำบาก ร่างกายก็ไม่เต็มร้อย อาการเมาเริ่มออกฤทธิ์ขึ้นมา ทำให้ทรงตัวลำบากมากมายเต็มที

ร่างน้อยหันซ้ายหันขวา จนไปสบเข้ากับสายตาคู่หนึ่งที่มองมาอย่างเปิดเผย ร่างสูงอยู่ในชุดสีดำนั่งพิงโซฟาด้วยท่าทางนักเลง เสียแต่ว่าใบหน้ามีรอยยิ้มส่งมาให้ ทำให้ดูน่าหลงไหลมากกว่าน่ากลัว

"น้องเมลครับน้องเมล"

เสียงเรียกของปลาบู่ชนเขื่อนดังขึ้นมา พร้อมๆกับโบกมือไหวๆเห็นมาแต่ไกล เพราะเห็นหญิงสาวห่างออกไปไม่ไกลนัก ทำให้เมลต้องตัดสินใจอย่างเร่งด่วน ร่างงามตัดสินใจฉับพลัน ก้าวเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม พร้อมนั่งลงไปบนตักของชายหนุ่มที่ไม่ทันตั้งตัว จึงตกใจขึ้นมานึกว่าสาวน้อยจะล้ม รีบยกแขนที่พิงเก้าอี้ขึ้นมาคว้าเอวบางเข้าไว้อยู่กับตัว แล้วเสียงหวานๆก็เอ่ยขึ้นมา

"ช่วยนู๋เมลด้วยค่ะ"

ร่างนุ่มนิ่มในวงแขนกระซิบเบาๆ พร้อมหอมแก้มลงมาอีกทีนึง เรียกรอยยิ้มของชายหนุ่มขึ้นมาในทันที เพราะเริ่มรู้แล้วว่าสาวน้อยคนนี้นั้นหนีอะไรมา

"ผมรอมานานแล้วนะครับที่รัก คุณไปอยู่ไหนมาครับ"

เสียงนุ่มเอ่ยออกมาค่อนข้างดัง พร้อมอุ้มหญิงสาวขึ้นมาในวงแขน พาเดินหนีออกไป จนไอ้เสล่อที่โบกมือไหวๆอยู่ข้างหลัง ออกอาการค้างแข็งไปเลยทีเดียว

"น.....น้องเมล น้องเมลครับ “