เขายังคงนิ่งเฉยแถมยังโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนรินรดพวงแก้ม พีรยาหลับตาแน่นเมินหน้าหนี รณวิทย์จ้องมองใบหน้าเรียวสวยด้วยความเสน่หา อยากทำอะไรตามใจแต่กลับทำไม่ได้อย่างที่ใจคิดเลย ยิ่งคิดเขายิ่งหงุดหงิด พอได้กอดรัดทาบทับแนบสนิทหัวก็คิดไปไกลเกินจะทำได้
“ลินินคุณเหรอ?”เขาแสร้งถาม
“มะ...ไม่ใช่ค่ะ พีเองค่ะพี่วิทย์”เธอรีบตอบเขาเสียงสั่น
รณวิทย์ผละออกจากร่างบางแล้วยืนขึ้นสีหน้าเคร่งเครียด หญิงสาวรีบชันกายลนลานออกมาจากเตียงกว้างหัวใจเธอยังสั่นไหวไม่หาย
“บอกแล้วใช่ไหม หากฉันไม่อนุญาต ห้ามเธอเข้ามาในห้องของฉันพีรยา!”เขาตวาดเสียงดังจนหญิงสาวถึงกับสะดุ้ง
“ขะ...ขอโทษค่ะ พอดีคุณลินินมาพีเลยอาสามาตามพี่วิทย์ค่ะ”เธอตอบเขาเสียงสั่น
“ต่อไปนี้ห้ามเข้ามาในห้องฉันอีก มีอะไรให้คนอื่นเข้ามาตามแทน ออกไปได้แล้ว”เขาสั่งเสียงกร้าว
ร่างบางรีบเดินก้มหน้างุดออกจากห้อง ริมฝีปากบางสั่นระริกดวงตา
