เสียงโทรศัพท์ติดต่อเข้ามาในรุ่งเช้า รณวิทย์คว้ามือถือตนเองขึ้นมามองเบอร์หน้าจอแล้วกดรับสาย ชันกายลุกขึ้นนั่งพลางเสยผมปรกหน้าออก
“ครับพ่อ”น้ำเสียงทุ่มต่ำคุยกับปลายสาย
“วิทย์ อาทิตย์หน้าพ่อจะแวะไปหานะ”
“จะมาอิตาลีเหรอครับ”เขาย้อนถามกลับไป เพราะสถานการณ์ระหว่างเขากับพีรยาไม่เหมือนเดิมแล้ว
“ใช่ พ่ออยากไปหาเอลี่ด้วย”
“ครับพ่อ”
เขาวางสายจากบิดาเหลือบมองร่างบางกำลังนอนหลับตาพริ้ม ชายหนุ่มขยับกายชะโงกหน้าคราบน้ำตายังติดอยู่ตามแพขนตา รณวิทย์ถอนใจออกมาแม้ว่าทุกค่ำคืนเขาเอาแต่ใจ เรียกร้องให้เธอตอบสนองในสิ่งที่ต้องการ ทุกครั้งพีรยาขัดขืนเสมอ
มือเอื้อมหาไหล่เปลือยข่มใจชักมือกลับสะบัดผ้าห่มลุกขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงอาการไหวสะท้านของเรือนร่างแสนเย้ายวน ร้องไห้... เพราะเขาอีกแล้ว มีที่ไหนทำคนที่รักหลั่งน้ำตา น่าสมเพชตัวเองเหลือเกินทั้งๆ ที่รักออกขนาดนี้ทำไมเขาต้องทำตรงข้ามกับหัวใจตลอดเวลา
“ลงไปทานข
