“ทำแบบนี้ทำไม?” อดัมถามกลับด้วยเสียงที่แผ่วเบา ลมหายใจเป่ารดกัน เมื่อใบหน้าของเขาและเธออยู่ใกล้กันจนรับรู้ถึงความอบอุ่นของกันและกัน
“ก็...นาวา...อยากทำ...อะไร...ให้คุณบ้าง...ที่ดีกับนาวา...คะ” น้ำฟ้าตอบกลับด้วยเสียงที่เบาหวิวกว่าอดัมเยอะมาก พร้อมกับหลบตามรกตนั้นเพราะเธอรู้สึกวูบวาบกับสายตาของคนตรงหน้า
“ไม่ใช่ว่า...อยากโทรหาพี่ชาย...หรืออยากโทรหาใครกันแน่” อดัมถามกลับและยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าเนียนที่แดงจนเห็นได้ชัดมากขึ้น ที่ตอนนี้หลบเขาอย่างเอียงอาย
“ก็ต้องพี่บดินทร์...สิคะ” น้ำฟ้าตอบกลับอย่างเคืองๆ แบบแอบน้อยใจที่เขาตีเจตนาของเธอไปในทางอื่น แต่เสียงก็ยังคงเบามาก
“อืม!...เข้าใจแล้ว”
“เข้าใจ?...ว่าไง” น้ำฟ้าถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่บอก!...คิดเอาเองสิ” อดัมพูดพร้อมกับขยับตัวออกห่างจากเธอ และเดินอ้อมเตียงไปอีกฝั่งและสอดตัวเองเข้าใต้ผ้าห่มและนอนตะแคงหันหลังให้กับอีกฝั่งของเตียงที่เป
