อดัมโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้เพื่อให้ริมฝีปากเขาค่อยๆสัมผัสริมฝีปากบางชมพูระเรื่ออย่างอ่อนโยน น้ำฟ้าค่อยๆหลับตาพร้อมแขนเล็กเข้าโอบคอหนาที่ใกล้เข้ามา ริมฝีปากของคนด้านบนเมื่อพบจุดหมายแล้วที่ริมฝีปากบนของคนใต้ร่าง สัมผัสที่อ่อนโยนทำให้น้ำฟ้าเผยอริมฝีปากต้อนรับอย่างเต็มใจ หลังจากสัมผัสริมฝีปากบนแล้ว เขาเลื่อนมาสัมผัสริมฝีปากล่างต่ออย่างอ่อนโยนเช่นกัน ทำให้ความอบอุ่นก่อตัวภายในตัวน้ำฟ้าอย่างปฎิเสธไม่ได้ เพราะการกระทำที่อ่อนโยนของคนด้านบนทำให้ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้งด้วยจังหวะการเต้นของหัวใจที่เปลี่ยนไป และเมื่อดวงตาน้ำตาลเข้มประสานกับดวงตาเขียวมรกตที่จับจ้องใบหน้าเธอด้วยแววตาที่ทำให้แก้มใสซับสีเลือดอย่างช่วยไม่ได้
“เราจะไปกันอย่างช้าๆ...อย่ากลัวพี่...นาวาของพี่บลู” อดัมเอ่ยออกอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยนใกล้ริมฝีปากบางนั้น น้ำฟ้าได้แต่พยักหน้าอย่างเอียงอาย บรรยากาศตอนนี้ทำให้เธอลืมเหตุการณ์ที่เกิดข
