อดัมเริ่มขยับสะโพกเพื่อให้ความแข็งแรงค่อยๆคืบคลานออกมาและกลับเข้าไปด้วยจังหวะที่เชื่องช้าเพื่อสร้างความคุ้นเคยให้กับน้ำฟ้า
“เร็วอีกเถอะคะ” น้ำฟ้าร้องขออย่างเข้าใจพี่บลู เพราะเธอมองออกว่าพี่บลูของเธอให้ความสำคัญกับความรู้สึกของเธอมากกว่าจะตอบสนองความต้องการของตัวเขาเอง
“ขอบคุณครับ” อดัมยิ้มออกมาเช่นกัน เพราะเขาเองก็เข้าใจเช่นกันว่าน้ำฟ้ากำลังเป็นห่วงเขา พร้อมกับจังหวะของสะโพกหนาแปลเปลี่ยนไปโดยทันทีเมื่อได้รับการอนุญาตอย่างเต็มใจจากเธอ
แขนแกร่งที่คร่อมตัวน้ำฟ้ามั่นคงมากขึ้นเมื่อจังหวะการขยับสะโพกเปลี่ยนไป ร่างบางขยับตามแรงกระแทก สายตาเขียวมรกตจับจ้องอยู่ที่ดวงตาน้ำตาลเข้มไม่อาจละจากไปได้ เสียงการกระแทกที่สะโพกหนายังคงขยับ แก่นกายเข้าออกอย่างต่อเนื่องระดับความดังเทียบเท่ากับเสียงหอบหายใจของ ‘นาวาและพี่บลู’
“พี่...บลู...นาวา...ไม่ไหว...แล้วคะ” น้ำฟ้าร้องครวญครางออกมาเมื่อความรู้สึกเ
