“……..” น้ำฟ้าหยุดเสียงหัวเราะทันที เมื่อใบหน้าขาวหันมาทางหน้าบ้านและพบกับสายตาที่เธอมองหาตลอดเมื่อเช้า
“จัสติน...กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” อดัมเลื่อนสายตาไปถามชายหนุ่มที่เดินเคียงข้างมากับผู้หญิงของเขาด้วยเสียงที่ราบเรียบ ทั้งๆที่ตลอดชีวิตของจัสตินสำหรับอดัมแล้วเขามองจัสตินเหมือนน้องชายเขาคนหนึ่ง แต่วันนี้และเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกตรงข้ามกับหนุ่มน้อยคนนี้
“สวัสดีครับท่านอดัม...ผมกลับมาถึงเมื่อเช้าครับ” จัสตินตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่แฝงไว้ด้วยความเคารพคนตรงหน้า
“อืม!...แต่น่าเสียดายนะที่ฉันกับพี่นายต้องเดินทางกันวันนี้” อดัมตอบกลับและสายตากวาดไปมองน้ำฟ้าด้วยความรู้สึกไม่พอใจเธอ เพราะทั้งๆที่เธอก็เดินมาถึงเขาแล้วเธอกลับยังยืนอยู่ข้างๆจัสติน ไม่ยอมเดินมาทางเขา
“ผมมีเรื่องจะแจ้งท่านอดัมครับ...ผมได้มหาวิทยาลัยที่นิวยอร์กครับ”
“อย่างงั้นเหรอ...ดีใจด้วยนะ...ฉันกับพี่นายรู้อยู่แล้วว่านาย
