1 เดือนต่อมา
ช่วงนี้ท่านริวห้ามฉันออกจากบ้านอย่างเด็ดขาด ฉันเลยต้องเรียนกับท่านชิงหลง โดยมีพี่หานซัวมาเรียนเป็นเพื่อน มันเลยคลายเหงาลงไปบ้าง แต่ท่านชิงหลงดุเหลือเกิน ฉันโดนตีจนน่วม แต่มันก็แลกมาด้วยความรู้มากมายมหาศาล ที่เรียกว่าเจ้าหนังสือ
"ช่วงนี้ริวยอมกินอาหารที่ฉันให้เธอเอาไปให้รึเปล่า" ท่านชิงหลงถามถึงซุปไก่ที่ช่วงนี้ท่านชิงหลงไหว้วานให้ฉันทำไปให้ท่านริวดื่มก่อนนอนเป็นประจำ แม้แรก ๆ เขาจะปฏิเสธแต่เดี๋ยวนี้กลับยอมดื่ม แถมยังถามหาอีก
"ซุปไก่นะหรือ ทานหมดไม่มีเหลือเลยค่ะ" แถมกอดฉันทุกวัน ไม่มีว่างเว้นเช่นกัน แม้มันจะเป็นยาบำรุงกำลัง แต่บำรุงดีไปหรือเปล่า ทำเอาฉันหมดแรงจนถึงเช้าหรือเกือบจะทุกคืนเลย
"ก็ดี ๆ หมินหมิ่น ฉันแก่มากแล้ว ปีนี้ 60 แล้วอากงของเจ้าริว ปีนี้ 95 แล้วนะ จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ บ้านของเรายังไม่มีทายาท ฉันเองก็กลุ้มใจ หนูคิดว่าหน้าที่ของสะใภ้คืออะไร" อ๊ะ...ท่านชิ
