บทที่ 5
1003 คำ
ภวินท์มีสีหน้าเคร่งเครียดเมื่อได้รับรายงานจากลูกน้องว่าพ่อเลี้ยงของหญิงสาวถูกปล่อยตัวออกมาจากคุกแล้ว คนที่อยู่เบื้องหลังของอรรถกรต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ เขาจะไม่มีวันยอมให้อรรถกรมาเข้าใกล้พัทธ์ธีราอีกเป็นแน่
“จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยด้วยนะ”
“ครับ” ชายหนุ่มสั่งให้ลูกน้องคอยติดตามดูอรรถกรเพื่อที่จะได้รู้ว่าฝ่ายนั้นกำลังไปที่ไหนและทำอะไรบ้าง
หลังจากออกมาจากคุกอรรถกรรู้สึกอยากแก้แค้นภวินท์ที่ทำให้เขากลายเป็นไอ้คนขี้คุกด้วยการร่วมมือกับเมธาสิทธิ์ซึ่งเป็นคู่อริกับภวินท์ เหตุที่ไม่ลงรอยกันนั้นก็เป็นเพราะว่าเมธาสิทธิ์คิดรวยทางลัดซุกซ่อนยาเสพติดมาบนเรือส่งสินค้าไปต่างประเทศของภวินท์จนถูกตำรวจเรียกค้นเป็นคดีความมายืดยาวหลายปี
“ขอบคุณครับนาย ผมอึดอัดจะแย่ที่ต้องอยู่ในคุก”
“เรื่องนี้เรื่องเล็ก มึงแน่ใจนะว่าจะทำตามที่ตกลงกันไว้ได้”
“ทำได้สิครับ ผมจะไม่พลาดเป็นครั้งที่สองแน่” เขาเจ็บใจนักที่มารดาของพัทธ์ธีราส่งหญิงสาวเข้าไปอยู่ใต้ปลีกอันแข็งแกร่งของภวินท์ นั่นทำให้เขาไม่อาจทำอะไรไปได้มากกว่าการแอบมองอยู่ห่างๆ
“นายครับผมขอต่อเงินอีกได้ไหม”
“หนี้เก่ามึงยังไม่มีปัญญาใช้คืนเลย”
“ผมมีข้อเสนอมาให้ครับ นายสนใจนังลูกสาวคนสวยของเมียผมไหม เมียผมมันยกนังที่รักให้เป็นเมียไอ้ภวินท์ แล้วดูท่าเหมือนว่าไอ้ภวินท์ก็ห่วงนังลูกเลี้ยงของผมอย่างกับไข่ในหิน”
“น่าสนใจเหมือนกัน จะเอาเท่าไร”
“สักแสนนึงก็พอแล้วครับ ผมว่าคืนนี้มือผมต้องขึ้นแน่ๆ”
“ได้ แต่มึงต้องไปพาตัวเมียไอ้ภวินท์มาให้กูภายในอาทิตย์นี้” เมธาสิทธิ์สั่งออกไปเสียงเข้ม ถ้าเกิดว่าคนตรงหน้าทำอย่างที่พูดไม่ได้ล่ะก็จะได้รู้ว่านรกมีจริง
“ครับนาย” อรรถกรยิ้มอย่างมีเลศนัย เขาจะพังทั้งธุรกิจและหัวใจของไอ้ภวินท์ให้ได้ด้วยมือเขาเอง
รถยนต์คันหรูมาจอดที่หน้าคฤหาสน์แต่ที่ต่างออกไปจากทุกวันเพราะวันนี้มีคนตัวน้อยมายืนยิ้มแฉ่งรอการกลับมาของเขาอยู่ หญิงสาวรีบปรี่เข้าไปช่วยเขาถือกระเป๋าเอกสาร
“พี่หนึ่งมาแล้วค่ะคุณป้า”
“ค่ะๆ ป้าทราบแล้ว”
“ทำไมวันนี้กลับช้าละคะ”
“มีอะไรหรือเปล่า”
“กะ ก็ที่รักทำอาหารให้พี่หนึ่งทาน รอนานอาหารก็เย็นหมดแล้ว” พยายามเข้าใจเขาแต่ว่าความน้อยอกน้อยใจก็ปิดเอาไว้ไม่มิด
“เย็นพี่ก็กินได้” ชายหนุ่มตอบกลับน้ำเสียงราบเรียบ
“มันก็ไม่อร่อยเท่าเดิมนี่คะ” หญิงสาวแย้งกลับน้ำเสียงแผ่วเบา คนตัวโตส่ายศีรษะไปมาเบาๆด้วยความเอ็นดูคนตรงหน้า
เขารับรู้แล้วล่ะว่าเธอตั้งใจทำมากแค่ไหน
“เอาอย่างนี้ดีกว่านะคะเดี๋ยวป้าไปอุ่นให้เองรับรองว่าอร่อยเหมือนเดิมจ้ะหนูที่รัก” อบเชยเอ่ยบอกหญิงสาวยิ้มๆเพื่อหาทางออกที่ดีที่สุดให้
“ขอบคุณนะคะ”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกจ้ะมันเป็นหน้าที่ของป้าอยู่แล้ว” อีกฝ่ายตอบกลับยิ้มๆ
“เข้าไปข้างในกันเถอะ” คนตัวโตดันหลังให้หญิงสาวเดินเข้าไปในตัวคฤหาสน์ด้วยกัน ชายหนุ่มวางเรื่องหนักใจต่างๆไว้ก่อนแล้วตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารตรงหน้า คนทำพอเห็นว่าคนตัวโตทานจนหมดเกลี้ยงก็รู้สึกดีใจ
“อยู่บ้านเหงาไหม”
“ไม่ถึงกับเหงาแค่รู้สึกเบื่อๆอยากทำอะไรสักอย่างค่ะแต่ป้าอบเชยก็ไม่ยอมให้ช่วยเลย” หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะฟ้องคนตัวโตว่าอบเชยทำให้เธอสบายเกินไป
“ฮ่าๆ คนอื่นเขาคงอยากจะนั่งๆนอนๆแบบนี้จะตาย มันออกจะสบายไม่ใช่หรอ” ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ
“ใช่เลยค่ะคุณหนึ่ง ป้าหวังดีนะคะเนี่ย”
“นั่นสำหรับคนอื่นค่ะแต่ว่ากับที่รักไม่ใช่ ที่รักไม่ชอบอยู่เฉยๆนี่คะ” เธอตอบกลับเขาตามตรง ถ้าให้เธออยู่เฉยๆเธอจะรู้สึกว่าสูญเสียเวลาที่มีค่าไปโดยเปล่าประโยชน์
“ชอบเล่นดนตรีไหม” ชายหนุ่มถามหญิงสาวน้ำเสียงอบอุ่น
“ไม่ชอบค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธออกไปแทบจะทันที ตอนที่ยังเป็นเด็กเธอเคยเรียนวิชาดนตรีแล้วต้องมีการสอบ เธอจำได้ดีเลยว่าเกือบจะสอบไม่ผ่านดีที่คุณครูคอยช่วยอยู่ห่างๆ
“แล้ววาดรูปล่ะชอบไหม” ชายหนุ่มคิดว่ามันต้องมีสักกิจกรรมแหละที่หญิงสาวชอบ
“ชอบค่ะ” เธอชอบวาดภาพวิวมากแต่ถ้ามีคุณครูมาสอนเธอก็อยากจะลองวาดคนบ้าง และแบบแรกที่อยากจะวาดให้ได้ก็คือคนตรงหน้านี่แหละเพราะว่าตอนนี้เธอมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น ถ้าวันใดเขาไม่ต้องการเธอแล้วเธอก็คงจะเหมือนตัวคนเดียวบนโลกอันกว้างใหญ่ใบนี้
“โอเคงั้นเดี๋ยวพี่จะหาครูมาสอนวาดรูปให้ดีไหม”
“จริงหรอคะ” หญิงสาวถามออกไปสายตาเป็นประกายตื่นเต้นเอามากๆ
“จริงสิ พี่กลัวคนแถวนี้จะเหี่ยวเฉาไปก่อน” ชายหนุ่มตอบกลับแววตาเป็นประกายเช่นกัน อยากให้หญิงสาวนั้นได้ผ่อนคลายระหว่างวัน
“พี่หนึ่งน่ารักที่สุดในโลกเลยค่ะ” ชายหนุ่มรู้สึกอึ้งๆไม่เคยมีใครชมเขาว่าน่ารักมาก่อนเลย การมีหญิงสาวเข้ามาในชีวิตทำให้ชีวิตสีเทาๆของเขามีสีสันขึ้นมาทันตา เขาจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับมารดาของหญิงสาวให้ได้
- ผู้เขียน
