“คงโดนรถชนสมองกลับมั้ง อย่าไปสนใจเลย” ชิตพงศ์เข้ามาโอบกอด แต่สายตาแอบมองร่างของลูกเลี้ยงไปจนสุดตา
เขาเปรี้ยวปากอยากจะฟัดบุษราคาเตียง คืนนี้ไม่รอดแน่ ถึงจะเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลเขาก็ไม่คิดจะเว้น เพราะห่างหายกันมานานหลายวัน
“ก็คงใช่” การะบุหนิงนำน้ำมาเสิร์ฟให้จันทร์กนกกับชิตพงศ์ ชายหนุ่มเองมองอย่างแปลกใจเมื่อเห็นลูกเลี้ยงสาวไม่มีท่าทีรังเกียจตนเหมือนก่อน
“ฉันจะไปนอน เหนื่อยมาทั้งวัน”
“เอ่อ... คุณแม่อยากกินอะไรคะ หนูจะได้ทำให้” การะบุหนิงเอ่ยถาม ถึงอย่างน้อยจันทร์กนกก็เป็นมารดาของบุษรา เธอมาอาศัยอยู่บ้านหลังนี้แล้ว คิดมาถึงตรงนี้... อยากกลับไปบ้านของตัวเอง ไปหาบิดามารดาของตัวเอง
“แกเป็นอะไรมากรึเปล่านังบุษ หรือว่าแกโดนรถชนจนสมองกลับ” จันทร์กนกจิ้มหน้าผากบุตรสาว ก่อนจะมองอย่างงุนงง
“เอาน่าพี่ บุษอาจจะอยากเอาใจพี่บ้าง ไปๆ ครับ ผมพาขึ้นไปนอน” ชิตพงศ์รีบบีบนวดพูดเอาใจจันทร์กนก
