“ลูกเป็นยังไงบ้างจ๊ะ แม่เป็นห่วงหนูแทบแย่ เจ็บปวดอะไรตรงไหนบอกแม่สิ” เกดแก้วเข้ามากอดลูกสาว ก่อนจะร้องไห้ออกมา ตั้งแต่เล็กจนโตการะบุหนิงไม่เคยได้รับบาดเจ็บมากมายขนาดนี้มาก่อน
“ลูกอย่างนั้นเหรอ” บุษราถามอย่างงุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมเกดแก้วต้องมากอดเธอเรียกเธอว่าลูกด้วย เธอหลับตาลงอีกครั้ง ก่อนจะลืมตาขึ้นมา
“หมอบอกว่าลูกปลอดภัยแล้ว พ่อเป็นห่วงแทบแย่”
“พ่อเหรอคะ” บุษรายิ่งงงหนัก
“หนูเป็นอะไรจ๊ะ ทำไมทำหน้างงแบบนั้น” อินทิราเอ่ยถามว่าที่ลูกสะใภ้ด้วยความสงสัยในท่าทีของการะบุหนิง
“คือปวดหัวนิดหน่อยค่ะ” บุษราขบคิด เธอสงสัยหนักว่าทำไมทุกคนถึงเข้าใจว่าเธอเป็นการะบุหนิง ถ้าเธอไม่ได้ประสาทกลับ ทุกคนก็คงประสาทกลับ
“โอ๊ย! ปวดหัวจังเลยค่ะ”
“นอนก่อนนะลูก หนูคงต้องการการพักผ่อน”
“หนูขอกระจกหน่อยได้ไหมคะ” บุษราที่อยู่ในร่างการะบุหนิงเอ่ยขอกระจกเมื่อคิดอะไรออก ทำไมทุกคนถึงเรียกเธอเป็นการะบุหนิงนะ
