Saw a ghost :: 05
912 คำ
สองวันต่อมา...
ตลอดสองวันที่ผ่านมาฉันแทบไม่ได้นอนเพราะต้องผ่าศพถึงห้าศพด้วยแทบทรุดไปนอนกับศพอยู่แล้วแต่ดีที่ไม่มีตำรวจน่าไหนมาเร่งงานไม่งั้นฉันได้อารมณ์เสียอีกแน่ๆ
“หมอตาวครับผู้กองโซนิคมาหาครับ” ไม่ดีแหละแค่บ่นนิดหน่อยก็โพล่งหัวเลยนะ
“...”
“ผมขอคุยกับหมอตาวหน่อย” ยังไม่ได้อนุญาตก็เข้ามาแล้วไหนมารยาทอยู่ไหน?
“เชิญครับ...” ผู้ช่วยดิวบอกกับโซนิคก่อนจะเดินออกไปทิ้งฉันไว้กับห้าศพกับหนึ่งคน
“ผลเป็นไงบ้าง”
“...” ไม่ได้ตอบแค่ส่งเอกสารที่ฉันบันทึกข้อมูลต่างๆไว้เรียบร้อยแล้ว
“พวกห้าคนกินเข้าไปเองเพราะมีคนเอาให้กินจริงๆสินะ”
“...”
“แล้วจะตรวจห้ามลายมืออีกคนบนขวดได้ไหม?”
“ได้...ต้องใช้เวลา” คือว่าฉันพบรายนิ้วทั้งหมดบนขวดน้ำและนอกจากนั้นยังมีบุคคลอื่นอยู่อีกคาดว่าน่าจะเป็นคนส่งน้ำที่ผสมไซยาไนด์ให้ดื่ม
“นานแค่ไหน?”
“...” ฉันไปตอบแต่เดินไปที่โต๊ะคอมพิวเตอร์จัดการเทียบลายนิ้วมือคนพบบุคคลต้องสงสัยก็ปริ้นออกมาและส่งให้โซนิคเหมือนเดิม
“1 นาที?” ฉันจัดการเอาลายนิ้วไปเทียบกับข้อมูลที่ทางการมีอยู่และเป็นโชคดีที่บุคคลนั้นมีประวัติอาชญากรรมอยู่พอดีเลยพบได้ง่ายแน่ล่ะคนดีๆที่ไหนจะไปเข้าแก๊งแบบนั้น
“...” ฉันไม่ได้ตอบอะไรตาใกล้จะหลับแล้ว
“หมอ...เป็นใบ้ป่ะเนี่ย?”
“....”
“เห้อ~ป่ะ!!!” หมับ!! เขาพูดก่อนจะมาจับมือฉัน
“ไหน?” คือไปไหน
“กินข้าวและจะพาไปนอน” คำพูดมันแปลกๆ
“ไม่กินจะนอนเลย” พรึ่บ!!ฉันนั่งเก้าอี้ก่อนจะเตรียมฟุบหลับแต่มีคนขัดขว้าง!!
“ผู้ช่วยนิวบอกว่าเธอยังไม่ได้กินอะไรนิดไปกินข้าวก่อนค่อยนอน” ปากสว่าง
“...”
“ไม่ยอมขยับงั้น...” พรึ่บ!! เขาอุ้มฉันขึ้นด้วยท่าเจ้าหญิง เจ้าสาวหรือเจ้าห่าอะไรสักอย่าง
“ปล่อย...”
“ไม่ปล่อย”
“ได้” ตุบ! ตุบ! ตุบ! ฉันทุบไปที่หน้าอกโซนิคไม่ยั้ง
“โอ๊ย!!ตาว!!ถ้าไม่ใช่ผู้ช่วยคุณมาผมไม่ยุ่งด้วยหรอกนะ!!!”
“เกี่ยวไร?”
“ก็ผู้ช่วยคุณเขาเป็นห่วงคุณเอาแต่ผ่าศพไม่กินข้าวเลยขอร้องให้ผมพาไปกินเพราะกลัวคุณนั่นแหละ” เรื่องแค่นี้ต้องไปขอร้องคนอื่นทำไม
“ปล่อย....เดินเอง”
“แค่นั้นก็จบแล้ว”
ฉันเดินนำออกมาก็เห็นผู้ช่วยนิวนั่งอยู่ด้านนอก เห้อ รู้สึกผิดนิดๆแหะ
“...” ฉันมองหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร
“เอ่อ ทานให้อร่อยนะครับ”
“เดี๋ยวซื้อขนมมาฝาก...”
“เอ่อ ไม่ต้องหรอก...”
“จะซื้อ”
“ไปตาวมั่วแต่คุย”
ควับ! ฉันหันไปมองโซนิคที่เรียกฉันว่าตาวเฉยๆมาสองครั้งแล้วแต่ไม่อยากพูดเลยปล่อยไป
ห้างสรรพสินค้า E
วุ่นวายๆๆๆๆ ทำไมไม่กินแถวนั้นพามาที่นี่ทำไมคนเยอะ ผีแยะไม่หมด หื้ม!! หงุดหงิด
“เป็นไร?” โซนิคถามเมื่อเห็นทางไม่สบอารมณ์ของฉัน
“คนเยอะ”
“เจอคนบ้างเถอะเจอแต่ศพไม่เบื่อหรือไง?”
“...” ก็ศพมันไม่พูดมากเท่าคนนี่
“กินอะไร?”
“...” ฉันมองไปรอบๆเพื่อหาร้านที่อยากกินจนไปสะดุดตาที่ร้านอาหารญี่ปุ่นร้านนึงฉันเลยชี้นิ้วไปร้านนั้นแทนการพูด
หมับ!!โซนิคจับมือฉันลงก่อนจะพาเดินไปที่ร้านนั้น
“กินอะไร?”
“...ราเม็งไม่ใส่ต้นหอม”
หลังจากที่สั่งอาหารไปแล้วรอสักพักอาหารก็มาเสริฟ์...แต่
“ไม่ใส่ต้นหอม...” ฉันหันไปมองหน้าพนักงานที่ตอนนี้เธอกำลังเลิ่กลักเพราะตอนฉันสั่งเธอเอาแต่มองหน้าโซนิค
“เอ่อ ขอโทษด้วยคะเดี๋ยวฉันเอาไปเปลี่ยนให้แต่รอนานหน่อยนะคะเพราะคิวยาว”
“ถ้าฟังจะไม่ผิด” ยิ่งไม่อยากพูดมากอยู่นะ
“ขอโทษจริงๆค่ะ”
“ไม่ต้องเปลี่ยนหรอก ไปเถอะครับ”
“โซนิค...” ฉันหันไปมองหน้าโซนิคแทน
“เดี๋ยวฉันตักออกให้ อ่ะ แถมหมูฉันไปด้วยชิ้นนึง”
“สอง..” เพราะเขาเองก็สั่งราเม็งเหมือนกันเลยกินด้วยกันได้
“สองก็สอง เรียบร้อยไม่เห็นต้องมองพนักงานด้วยสายตาดุแบบนั้นเลย” โซนิคฉัน
“บ่น...”
“หึ”
เมื่อกินเสร็จก็เรียกเก็บเงินและก็เป็นพนักงานคนเดิมอีกแล้ว
“ทั้งหมด 260 บาทค่ะ”
“...” โซนิคจ่ายเพราะฉันไม่ได้เอาเงินมา มาแต่ตัว
“เอ่อ ทั้งคู่เป็นแฟนกันหรือเปล่าคะ?”
“เปล่าครับมีอะไรเหรอ?”
“งั้นฉันขอเบอร์คุณได้มั้ยคะ?” สมัยนี้มันรวดเร็วแบบนี้แล้วเหรอ?
“เอ่อ คงมะ”
“กลับไปดูแลลูกซะ เขากำลังป่วยหนัก” ฉันมองดวงจิตน้อยๆ ที่กำลังลอยไปมาเหมือนต้องเรียกพนักงานคนนั้นอีกนานดวงจิตนั้นคงหลุดออกไป...
“แม่...แม่...หนูร้อน...แม่”
“คะ?”
“กลับ...” ฉันไม่ได้สนใจเธอและเดินออกจากโดยมีโซนิคเดินตามออกมา
“จะซื้อขนมให้ผู้ช่วยนิวมั้ย?”
เกือบลืม...
“ซื้อ...”
“เอาขนมอะไร?”
“ไม่รู้”
“แล้วเขาชอบอะไร?”
“ไม่รู้”
“เห้อ~ เดี๋ยวพาไปซื้อเอง!”
เหมือนว่าโซนิคจะหมดความอดทนกับฉันแล้วแหละ ^_^
- ผู้เขียน
