พรึ่บ!! ฉันลุกขึ้นเพื่อจะกลับเพราะเริ่มรู้สึกมันๆซะแล้วและเมื่อกี้ที่กระกดไปเหล้าเพียวเลยด้วยเมาบอกเลย
“จะไปไหน?” โซนิคถาม
“กลับ...”
“ไปพร้อมกันเลย” ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่กำลังแกะกำไลข้อมือที่มีการถักเชือกและเส้นผมของฉันเอาไว้ก่อนจะยื่นไปให้นิ่ม
“ใส่ไว้...รู้ใช้มั้ยว่าฉันเตือนให้ฟัง” ยิ่งกำลังท้องแบบนี้ด้วยยิ่งอันตราย แต่ถ้ามันทำอะไรเพื่อนฉันล่ะก็ฉันไม่มีวันปล่อยไปแน่
“แล้วแกล่ะ?” มันรับก่อนจะถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่ใครสิ่งไหนทำอะไรฉันได้...ไปนะ” เพราะร่างกายของฉันได้รับการปกป้องจากบางสิ่งบางอย่างอยู่ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้แน่น ผีหรือวิญญาณได้แค่ยืนคุยห่างๆ เท่านั้น และถ้าใครได้พกเส้นผม เล็บหรือสิ่งต่างๆในร่างกายฉันก็จะปลอดภัยแล้วโดยไม่ต้องไปลงคาถาอะไรเลย
ฉันเดินออกมาเซๆ เพราะอาการมึนงงจนโซนิคต้องมาจับเอาไว้
“คนเมื่อกี้คือใคร?”
“จอมขมังเวทย์ไง...ฤทธิ์เยอะมาก เขามาเพื่อเตือน”
“เตือน?”
“
