“ไม่เกี่ยวงั้นเหรอ”
“ใช่” เธอบอกพร้อมกับเดินผ่านรอมไปยังประตู แต่ยังไม่ทันถึงประตูเมื่อ รอมดึงร่างบางด้วยความโกรธ ก่อนจะผลักร่างบางล้มลงไปนอนบนเตียงกว้าง มินตราถึงกับตกใจก่อนจะหลบร่างของรอมที่ก้มตามลงมา แต่เธอก็หลบไม่พ้นเมื่อรอมดึงเพียงนิดเดียวมินตราก็ไปไหนไม่รอด
“ปล่อยฉัน ไอ้บ้า ไอ้เฮงซวย ไอ้ผู้ชายซังกะบ๊วย” มินตราคิดคำอะไรออกก็ต่อว่าชายหนุ่มเช่นกัน โกรธจนอยากร้องไห้ แต่ทิฐิที่มีทำให้มินตราร้องไม่ออก “ไม่ปล่อยฉันใช่ไหม”
“ไม่ปล่อย ฉันจะเก็บทั้งต้นทั้งดอก ที่เธอทำร้ายฉัน มินตราที่รัก” รอมบอกด้วยรอยยิ้มและความปรารถนาที่เกิดขึ้นโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร ก่อนจะโน้มตัวลงไปประทับริมฝีปากได้รูปประกบเรียวปากบาง
มินตราถึงกับดิ้นทุรนทุรายด้วยความกลัว เมื่อโดนรุกรานแบบนี้ ความกลัวแล่นเข้าสู่จิตใจมินตราดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากเงื้อมมือของผู้ชายบ้ากาม ผู้ชายที่เธอแสน
