ภาระงั้นหรือ?
“เด็กเป็นลูกพี่ พี่เป็นพ่อ พ่อที่ไหนจะมองลูกตัวเองเป็นภาระ”
“มีสิคะ พ่อของเกลไง พ่อที่กรอกยาทำแท้งใส่ปากแม่ตั้งแต่รู้ว่ามีเกล เพราะพ่อมองเกลเป็นภาระ” ต่างจากลูกสาวอีกคนที่พ่ออุ้มชูดูแลด้วยความรักและหวงแหนปานแก้วตาดวงใจ ประเคนให้ทุกอย่างเท่าที่กำลังจะหามาได้ ส่วนเธอ.. กษิดิ์เดชไม่เคยแม้กระทั่งเหลียวแล “เงินห้าร้อยที่เกลไปขอพ่อเพื่อเอามาซื้อยาให้แม่ พ่อยังไม่ให้ เพราะอะไรรู้ไหมคะ พ่อจะเก็บไว้ซื้อของขวัญวันเกิดให้ยายขวัญ”
ฟังกีรติพูดเรื่องนี้ทีไร หัวใจภามก็เจ็บตาม ผู้หญิงคนหนึ่งที่หนีตามชายหนุ่มที่ตัวเองรักสุดหัวใจไป ยอมแม้กระทั่งทิ้งลูกชายที่พึ่งลืมตาดูโลกแค่ไม่กี่เดือน สุดท้ายพอป่วยใกล้จะตาย ผู้ชายที่ภริตาถวายทุกอย่างให้กลับไม่แม้กระทั่งเหลือบตามอง
เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร นั่นสำหรับคนอื่น แต่กับภามไม่ใช่ ชายหนุ่มเฝ้ารอวันที่ได้เผาหัวใจกษิดิ์เดชให้มอดไหม้เป็นจุณ มันทำล
