พอของขวัญกลับไป กรรชัยก็อยู่ต่ออีกไม่นาน เมื่อเห็นว่าสมควรแก่เวลา เพื่อนสนิทนายแพทย์วาโยจึงขอตัวกลับอีกคน
“ฉันเองก็คงต้องกลับแล้วเหมือนกัน แกก็รักษาตัวให้ดี ทำตามที่หมอบอก แต่เอ๊ะ! ฉันลืมไป แกเองก็เป็นหมอนี่หว่า” ท้ายประโยคน้ำเสียงกรรชัยซ่อนความอิจฉาไว้ไม่มิด
“แกก็กลับดีๆ นะ ขอบใจมากที่มาเยี่ยมกัน”
กรรชัยกล่าวลาชิดสมัยก่อนหันไปหาลูกชายนายแพทย์วาโยที่นั่งนิ่งอยู่อีกมุมของห้อง ชายผู้มากกว่าด้วยวัยยิ้มเยาะหนุ่มวัยสามสิบกว่าอย่างไม่ปิดบัง “ลุงกลับก่อนนะหมอภาม ไว้ว่างๆ ลุงจะมาใหม่”
“เห็นหมอภามนิ่งๆ แต่ความจริงแซ่บไม่เบาเลยเนอะแก”
บุคลากรหญิงประจำโรงพยาบาลพูดไป เติมลิปสติกไปโดยไม่สนใจว่าใครจะมาได้ยิน
แม้มีคำสั่งจากข้างบนลงว่าห้ามพูดอะไรก็ตามที่ทำให้ของขวัญไม่สบายใจ แต่ถ้าไม่ได้พูดต่อหน้าหรือพูดให้ได้ยินก็คงไม่เป็นไรหรอก
หรือถ้าได้ยินแล้วจะทำไม ในเมื่อนายแพทย์ภามมีคนใหม่แล้ว คงไม่ได้สนใจ
