ทั้งยังคนที่ผลัดกันเข้ามาถามเรื่องเธอกับภาม เธอต้องรับทุกอย่างไว้เพียงลำพัง จะกลับบ้านไปหาครอบครัวก็ไม่ได้ เมื่อเช้าพ่อโทร. มาด่าเธอยับ หาว่าเป็นเพราะมัดใจผัวไว้ไม่ได้ จนทำให้ผู้หญิงอีกคนแทรกเข้ามาในความสัมพันธ์
ดำรงธรรมย้ำกับเธอหลายรอบว่ายังไงก็ห้ามหย่าเด็ดขาด เหตุผลก็ไม่พ้นเรื่องเงินที่พ่อหมั่นไปขอจากชิดสมัยมาไม่รู้กี่สิบล้าน ส่วนแม่ก็เอาแต่ร้องไห้ ไม่พูดอะไรกับเธอนอกจากสำทับว่าให้ฟังที่พ่อพูดแล้วทำตามซะ
ไม่มีใครถามสักคำว่าเป็นยังไงบ้าง
ไม่มีถ้อยคำปลอบโยนจากคนในครอบครัว
ไร้ซึ่งอ้อมกอดอบอุ่นให้พึ่งพิงในยามที่ความรู้สึกดิ่งจนถึงจุดต่ำสุด
มีแต่คำด่าทอและกล่าวโทษว่าเธอกำลังจะทำให้บ่อเงินบ่อทองของพ่อแม่หลุดมือไป
“สู้สิขวัญ”
เหลือแค่ตัวเธอที่โอบกอดตัวเองด้วยสองแขนในห้องน้ำแสนคับแคบภายในโรงพยาบาล สถานที่แห่งเดียวที่เธอได้ปลดปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลออกมาโดยที่ไม่มีใครเห็น เป็นของขวัญในแบบที
