ความกลัวแล่นมาจับขั้วหัวใจนายแพทย์ภาม เขาพยายามบอกตัวเองว่าของขวัญจะไม่เป็นไร เราต้องได้เจอหน้ากัน เธอจะไม่หายไปไหน แต่ถึงเธอไป เขาก็จะตามหาจนพบ
"โธ่เว้ย! ทำอะไรกันอยู่ ทำไมไม่รับสาย" ทั้งสายหยุดและประพันธ์ คนที่ภามคิดว่าน่าจะอยู่ใกล้ของขวัญ ไม่มีใครรับสายเขาสักคน
ร้องไห้จนไม่เหลือน้ำตาให้ไหล หัวใจเจ็บปวดเพราะถูกกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนไม่เหลือพื้นที่ว่างให้สร้างบาดแผลใหม่ ทำได้แค่กรีดทับลงบนบาดแผลเดิมซึ่งกลัดหนองรอวันปริแตก
"คุณชุณกลับไปแล้วเหรอคะป้าสายหยุด" เธอถามแม่บ้านที่นำอาหารว่างเข้ามาให้
"ค่ะ ป้าบอกว่าคุณขวัญนอนพักผ่อนอยู่ คุณชุณเลยฝากขนมนี่ไว้ให้"
มองขนมไข่ในจานแล้วของขวัญก็ยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่ทั้งขมขื่นและฝืดเฝื่อน หญิงสาววัยยี่สิบห้า หย่ากับสามี ได้รู้ความจริงว่าผู้ชายที่เข้าใจว่าเป็นลุงมาตลอดคือพ่อผู้ให้กำเนิด ทุกเรื่องเป็นเหมือนเกลียวคลื่นที่พร้อมใจกันสาดซัดเข้าใส่เธอ
