“ใช่ แม่ป่วยเป็นมะเร็ง ระยะที่สี่แล้ว” แม่ให้เธอพาไปหาพี่ชายเพราะอยากเห็นหน้าลูกคนโตก่อนหมดลมหายใจแล้วจะไม่ได้มีโอกาสเห็นหน้ากัน
มะเร็งอย่างนั้นหรือ
ลูกชายนายแพทย์เจ้าของโรงพยาบาล พอรู้อยู่บ้างว่ามะเร็งคืออะไร ภามมองไปที่แม่แล้วใจหายวาบ “ระยะที่สี่แล้วเหรอครับ”
“ใช่ลูก ภาม.. แม่ขอโทษสำหรับทุกอย่างนะ แม่เป็นแม่ที่ไม่ดี ลูกไม่ต้องให้อภัยแม่ แม่ขอแค่อย่างเดียว ขอให้ลูกมีชีวิตที่ดี”
“ผมจะมีชีวิตที่ดี”
ภริตาพยักหน้า เธอเดินเข้าไปหาลูกชาย ก่อนตายสิ่งเดียวที่อยากได้คือกอดลูกแน่นๆ สักครั้ง “ขอแม่กอดภามได้ไหมลูก”
ไม่ได้เอ่ยปากว่าได้หรือไม่ ภามเพียงยืนนิ่งแล้วปล่อยให้ภริตาทำในสิ่งที่อยากทำ เมื่อแม่คลายอ้อมกอดออก เด็กวัยสิบหกปีที่พึ่งก้าวผ่านคำว่าเด็กชายมาใช้นายนำหน้าล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วหยิบเงินสดสามพันบาทยื่นให้กีรติ “เอาไว้ใช้ เดี๋ยวเอามาให้อีก”
“ไม่ลูก อย่าทำอย่างนี้ แม่ไม่ได้อย
