-หลายวันต่อมา-
“วันนี้ไปไหนรึเปล่าหอม” ฉันเอ่ยถามแป้งหอมในระหว่างที่เราเพิ่งเลิกเรียนและแวะหาอะไรกินที่โรงอาหารก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน
“ฉันเหรอ เดี๋ยวไปเดินห้างอ่ะแก ไปด้วยกันไหมล่ะ”
“ไปเดินเล่นหรือว่าไปซื้อของ” ฉันเองก็เบื่อๆ พอแป้งหอมชวนก็เลยสนใจขึ้นมา
“ไปดูของขวัญให้พี่ฟาโรห์น่ะ”
“อ่อ แกไปเลยแล้วกัน ฉันรีบกลับดีกว่ากลัวรถติด” พอได้ยินวัตถุประสงค์ของเพื่อนรักฉันก็ปฏิเสธอย่างนุ่มนวลทันทีทันใด
“ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ คิดไม่ออกอ่ะ ไม่รู้พี่ฟาร์จะชอบอะไร” ไม่น่าเลยค่ะ พริกหวานไม่น่าถามตั้งแต่ต้นเลย ลองมาแบบนี้แป้งหอมต้องอ้อนกึ่งบังคับข่มขู่ให้ฉันไปด้วยแน่นอน
“ไม่” ฉันปฏิเสธด้วยคำสั้นๆ ที่เข้าใจง่ายและแน่นอนแป้งหอมเข้าใจได้แต่ไม่รับฟังคำปฏิเสธ ก็เพราะพอได้ยินคำพูดฉันแป้งหอมก็ทำหน้ายู่ใส่ทันที
“ขอเหตุผล?”
“ไม่มีอะไรเดี๋ยวแกรบเร้าให้ฉันไปปาร์ตี้ด้วย ไม่อยากฟัง เพราะไม่ไป” ฉันบอกไปตามตรงและ
