ป๋าสายเปย์ 1
735 คำ
ภาม วัย 39 ปี กำลังนั่งจิบเบียร์แล้วก็มองคนที่แต่งตัววับๆ แวมๆ เสิร์ฟอาหารโต๊ะอื่นอยู่ไม่ไกลกันนัก
ก้นกลมกลึง ขาเรียวยาว แค่มองก็ถึงกับขนลุก บางอย่างแข็งขืนขึ้นมาและเป็นในจุดที่ถูกที่ควรซะด้วย
“กัญ...กัญ...”
“หืม?” กัญญดาเอียงหูไปหาเพื่อน
“มาอีกแล้ว ที่สิบนาฬิกา”
เธอมองไปตามที่เพื่อนบอก แล้วก็เห็นคนที่ชูแก้วยิ้มให้
เบื่อนิดๆ แต่อีกใจก็อดยอมรับไม่ได้ว่ารอยยิ้มนั้นช่างสดใสเป็นประกายระยิบระยับ เกิดเป็นคนหล่อก็คือโชคดีนะ นั่งอยู่ใต้แสงสลัวแค่ไหน แต่ก็ยังออร่าพุ่งจนไม่ต้องสังเกตก็ยังเห็น
กัญญดาเดินเข้าไปอย่างเสียไม่ได้ มองเขาที่นั่งชิวๆ แต่ก็ยังดูไม่ต่างจากสิงห์ที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อ
“วันนี้คำตอบก็คือไม่ค่ะ” ไม่ต้องรอให้เขาถามซ้ำ
“ผมยังไม่ได้ถามหนูเลยนะ”
“แต่ฉันทราบค่ะ” ถึงงานที่ทำจะค่อนข้างหมิ่นเหม่ การเป็นพีอาร์ในร้านอาหารที่ต้องแต่งตัวโป๊ๆ เชียร์ให้แขกเปิดดริ้งค์มันอาจจะทำให้เขาเข้าใจผิดว่าทุกคนต้องทำไซด์ไลน์ แต่เธอก็มีความสุขดีกับการเป็นแค่เด็กเสิร์ฟกิตติมศักดิ์นี้เท่านั้น
ยังไม่พร้อมที่จะยกระดับไปเป็นอีตัว อีหนู หรือเมียน้อยให้เสี่ยที่ไหน
“วันนี้ผมก็แค่จะมาอุดหนุน”
คืนๆ หนึ่งเขาก็ทุ่มไม่อั้น แต่เธอไม่สนใจจริงๆ ไม่ใช่เขาไม่หล่อหรืออะไร แต่เธอไม่อยากขายตัว เขาไม่เข้าใจตรงไหน
“แต่วันนี้...”
“หนูติดแขกอื่น” ภามต่อประโยคให้ ถึงเธอจะโกหก แต่เขาก็ไม่ว่ากัน ม้าที่ดีต้องพยศนิดๆ แล้วเขามันก็พวกชอบปราบพยศซะด้วย
“วันนี้ฉันจะบริการคุณเอง...” เอาเถอะ หนีเขามาหลายวัน วันนี้ลองพูดตรงๆ กันดีกว่า
“หนูแน่ใจเหรอ”
“ค่ะ มันเป็นหน้าที่นี่คะ”
แล้วเขาก็มองมือบางที่เริ่มชงเหล้า เขาให้เกียรติและไม่คิดแตะต้องคนที่นุ่งน้อยห่มน้อย
“วันนี้ผมเรียกคุณว่าหนูกัญได้ไหม”
“ตามใจสิคะ” เธอไม่มีสิทธิ์จะห้ามลูกค้า วันนี้ถ้าจะมีการแตะเนื้อต้องตัวนิดๆ หน่อยๆ มันก็เป็นเรื่องของการทำงานล้วนๆ
“วันนี้ผมจะคุยแต่เรื่องหนูนะ...” ภามมองปากอวบอิ่มที่เผยอนิดๆ ก่อนที่คนที่แต่งหน้าจัดจะยื่นแก้วเหล้ามาจรดที่ปาก
ดื่มจากมือคนที่ตัวเองแอบชอบ เหล้าก็เหมือนจะหวานขึ้นมาเป็นพิเศษ
“เราคุยถึงไหนกันแล้วนะ”
เขาหล่อจริงๆ อายุก็ดูจะรุ่นพ่อแม่เธอแล้ว แต่ลุคแด๊ดดี้สุดๆ แต่ขอโทษเถอะ เธอภูมิสูง ยังไม่พร้อมจะขายศักดิ์ศรีไปมากกว่านี้
“หนูกัญอายุยี่สิบ กำลังเรียนปีสี่ คณะบัญชี และก็ที่บ้านมีหนี้อยู่ห้าแสนสี่ มีน้องชายหนึ่งคน เรียนอยู่มอสาม และหนูก็ไม่อยากให้น้องต้องรู้ปัญหาของครอบครัว”
เขาจำได้หมด ไม่คิดว่าเขาจะมาเสียเวลาจำเรื่องไร้สาระเช่นชีวิตเธอแบบนี้
“ค่ะ ตามนั้น”
“ผมใช้หนี้ให้หนูได้นะ”
“แต่หนูไม่ต้องการค่ะ” จริงๆ ต้องการ เพราะไม่งั้นเธอคงไม่มาทำงานเป็นพีอาร์ในร้านเหล้าให้เสี่ยงแบบนี้หรอก
“นามบัตรผม หนูยังเก็บไว้ใช่ไหม”
“ค่ะ” ก็อยากจะขยำทิ้งอยู่หรอก แต่ก็ตัดสินใจเก็บมันเอาไว้ในซอกที่ลึกที่สุดในกระเป๋า เผื่อเอาไว้เป็นทางรอดสุดท้าย
หนี้บัตรเครดิต หนี้นอกระบบ ทั้งสองอย่างที่ครอบครัวเธอติด ดอกเบี้ยมันยิ่งกว่าลากเลือด
“ถ้าหนูเปลี่ยนใจหรือลำบากวันไหน ก็ขอให้คิดถึงผมเป็นคนแรก...” เขาจิบเหล้า ยิ่งมองก็ยิ่งถูกใจ เด็กนี่วางตัวก็ดี หน้าตาและทุกอย่างถูกสเปคไปหมด
ภามชอบสนุกและไม่คิดผูกมัดตัวเองไว้กับผู้หญิงคนไหน ถ้าเขาถูกใจก็พร้อมทุ่ม แต่ถ้าเป็นคนตรงหน้า เขาก็อยากจะลองเลี้ยงอีหนูสักคน
- ผู้เขียน
