5 แบบทดสอบความร่าน
1887 คำ
“เสร็จแล้วค่ะ...” เธอยื่นมันกลับคืนไปให้เขา
ส่วนเพชรภีมก็เอาแบบทดสอบของเธอไปเข้าเครื่องตรวจ และพอเห็นคะแนนที่เธอได้ก็ทำเอาเขาอึ้งค้างไปทันที ความต้องการที่กำลังจะสงบกลับผงาดแข็งขึ้นมาอีกครั้ง
“....................” ตามฝันที่มองอยู่ถึงกับกัดฟันแน่น เมื่ออยากออกไปจากที่นี่เต็มทนแล้ว
นี่มันเกิดอะไรขึ้น...ทำไมเด็กคนนี้ถึง...
เขามองคะแนนของเธอพร้อมกับคิดออกมา มันไม่ใช่แค่สูง แต่เธอกลับได้คะแนนเต็มสิบ เขาไม่นึกว่าเด็กพึ่งจบแถมหน้าตาดูโง่ๆอย่างเธอดันมีความต้องการทางเพศสูงและรุนแรงอย่างที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน เธอซ่อนมันเอาไว้ภายใต้หน้าตาท่าทางใสซื่อพวกนั้นได้ยังไงกัน
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฝันขอกลับได้ไหมคะ ฝันสัญญาว่าจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาด”
ตามฝันที่อึดอัดใจรีบบอกออกมาเพราะนี่มันก็ดึกมากแล้วด้วย
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน...คนไข้คนสุดท้ายของทุกวันคือคู่ขาของฉัน มันเป็นเรื่องปกติที่เธอเห็นเพราะพนักงานของที่นี่ต้องกลับบ้านก่อน 6 โมงเย็น แต่เธอขัดคำสั่งฉันทุกอย่างเลยเป็นแบบนี้”
“ขอโทษค่ะ...”
เธอยังคงเอ่ยขอโทษออกมาพร้อมกับคิดว่าไม่น่าดื้อดึงอยู่ต่อเลยจริงๆ
“เธออยากให้ฉันสอนงานให้ใช่ไหม?” เขาถามขึ้น
หงึก หงัก
เธอพยักหน้าเป็นคำตอบ
“ฉันจะยอมสอนงานเธอ สอนให้เธอเป็นหมอที่เก่งเหมือนกับฉัน”
“คะ? เอ่อ...จริงเหรอคะ?...”
พอได้ยินที่เขาบอกตามฝันถึงกับเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสีหน้าแปลกใจ แต่ก็อดดีใจไม่ได้ที่สุดท้ายเขาก็ยอมที่จะสอนงานเธอสักที
“แต่มีข้อแม้...ทุกเย็นเธอต้องอยู่เรียนกับฉัน...สองต่อสอง”
“คะ? เอ่อ แล้วเรื่องคนไข้พิเศษ...”
“ฉันมีอะไรน่าสนใจกว่าคนไข้พวกนั้นแล้ว...เธอจะตกลงรึเปล่าล่ะ?”
“..................”
“โอเค ไม่เป็นไรถ้าเธอไม่ตกลง...”
“ตกลงค่ะ...ฉันตกลงที่จะเรียนรู้งานจากคุณหมอ...”
เพชรภีมถึงกับมองเธออย่างไม่อยากเชื่อว่าคนที่เขาพยายามค้นหาจะคือเด็กสาวท่าทางขลาดกลัวตรงหน้า พอตกลงกันได้แล้ว เขาก็พาเธอไปส่งบ้านเพราะคิดว่ามันดึกมากแล้ว
“นี่มันเรื่องบ้าชัดๆ เด็กนั่นน่ะเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า บ้าบอสิ้นดี...”
พอมาส่งเธอที่บ้าน เพชรภีมที่มองตามร่างเล็กที่กำลังเดินเข้าไปในบ้านของเธออย่างไม่อยากเชื่อว่าจะใช่เธอจริงๆคนที่เขาค้นหามาร่วมสิบปีตั้งแต่เริ่มทำแบบทดสอบนั่นขึ้นมา
“ฝันลูก วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ? หรือไม่สบาย”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“อื้ออออ อะไรคะคุณแม่...”
“ไม่สบายรึเปล่าลูก...”
“เปล่าค่ะ...ฝันลา...”
“อ้อ จ้า งั้นแม่ไม่รบกวนแล้ว นอนต่อเถอะ”
ช่วงสายของวันต่อมา คุณรันนาที่เห็นว่าบุตรสาวคนเล็กยังไม่ยอมตื่นไปทำงานเลยขึ้นมาเรียกอย่างเป็นห่วง ก่อนคนในห้องจะตอบกลับมาว่าวันนี้เธอลา คนเป็นแม่เลยไม่คิดรบกวน
“เฮ้อออออ คุณแม่ไม่น่ามาปลุกเลย...”
ตามฝันอดบ่นออกมาไม่ได้ เพราะกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้าแล้ว เธอเอาแต่คิดเรื่องที่เพชรภีมคุยกับเธอเมื่อวาน ก่อนจะตัดสินใจว่าเธอจะยุติการฝึกงานกับเขาเลยไม่ยอมไปทำงานวันนี้
“พยาบาลกัญ หมอฝึกงานยังไม่มาทำงานอีกเหรอ?”
ทางด้านเพชรภีมเขายังไม่เห็นตามฝันตั้งแต่เช้าเลยอดที่จะยกโทรศัพท์โทรออกไปถามพยาบาลผู้ช่วยของเขาไม่ได้
“ยังเลยค่ะ...อ่าว สักครู่นะคะเธอส่งข้อความมาพอดี”
พอได้ยินแบบนั้นคนปลายสายก็รออย่างใจจดใจจ่อเมื่ออยากรู้ว่าทำไมเธอยังไม่มาทำงานอีก
“คุณหมอคะ หมอฝันส่งข้อความมาแจ้งขอยุติการฝึกงานกับเราค่ะ”
“ห๊ะ!?...เอาเบอร์เธอส่งมาให้ผมเดี๋ยวนี้เลย”
“ค่ะ...”
น้ำเสียงร้อนรนของนายแพทย์หนุ่มทำเอาพยาบาลผู้ช่วยของเขาถึงกับงง เพราะปกติแล้วเขาแทบไม่เคยสนใจหมอฝึกงานเลยสักนิด ทำไมวันนี้ถึงดูใส่ใจเป็นพิเศษนั่นแหละที่เธอแปลกใจ
“เฮ้อออ ต้องถูกพี่ซันบ่นแน่เลย...” พอส่งข้อความไปแจ้งคลินิกตามฝันก็เริ่มคิดไปถึงพี่สาวของเธอที่อุตส่าฝากงานให้
ติ๊ด!
‘ถ้าเธอไม่มาทำงาน เราได้เห็นดีกันแน่’
“เฮ้ย!!”
ขณะที่กำลังคิดว่าจะส่งข้อความไปขอโทษพี่สาว อยู่ดีๆก็มีข้อความเด้งเข้ามา และพอเปิดอ่านตามฝันก็รู้ได้ทันทีว่ามาจากใคร
“คุณหมอเหรอ? ทำยังไงดีตามฝัน อ๊ายยยย ตายแน่ๆๆ เอาไงดีๆๆๆ บอกพี่ซัน...ไม่สิ เขาเป็นแฟนพี่ซัน ถ้าเกิดพี่ซันรู้เรื่องที่เขานอนกับคนไข้ ไม่ได้ๆๆๆๆ ทำไงดีๆๆๆๆ คิดสิคิดๆๆๆ”
ติ๊ด!
‘มาทำงานเดี๋ยวนี้ ถ้า 11 โมงยังไม่ถึง ผมไปตามถึงบ้านแน่’
“เฮ้ยยยย นี่มันบ้าไปแล้ว!!”
พอได้อ่านข้อความที่ 2 ที่เขาส่งมาตามฝันถึงกับนั่งไม่ติด รีบลุกขึ้นจากเตียงเมื่ออีกแค่ครึ่งชั่วโมงจะถึงเวลาที่เขาบอก เธอลุกไปแต่งตัวอย่างเร่งรีบโดยที่ไม่ได้แม้กระทั่งอาบน้ำ ก่อนจะวิ่งไปล้างหน้าแปรงฟันลวกๆโดยใช้เวลาไม่ถึง 10 นาทีเธอก็วิ่งกระวีกระวาดลงจากห้องนอนไป
“อ่าว ฝันลูก ไปไหน อย่าวิ่งสิเดี๋ยวหกล้มเอาหรอกลูกคนนี้”
“ฝันไปทำงานค่ะคุณแม่!”
ตามฝันวิ่งผ่านมารดาไปโดยไม่แม้แต่จะหันไปทักทาย ก่อนจะวิ่งขึ้นรถส่วนตัวของเธอแล้วขับตรงไปที่คลินิกทันที
“แฮ่กๆๆๆ”
“หมอฝัน!! ไหนบอกไม่มาแล้วไงคะ!? แล้วนี่ วิ่งมาเลยเหรอ?”
“แฮ่กๆๆ ค่ะ...วิ่งมา...เฮ้ออ 11โมงพอดี แฮ่กๆ”
ตามฝันวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในคลินิกพร้อมกับมองเวลา ซึ่งเธอมาถึง 11 โมงพอดิบพอดี ส่วนพวกพยาบาลก็พากันตกอกตกใจที่เห็นเธอที่นี่ แถมมาแบบกระเซอะกระเซิงอีก
“ไม่ออกแล้วค่ะ แฮ่กๆๆ ฝันไม่ออกแล้ว” เธอบอกออกมาทั้งๆที่ยังเหนื่อยอยู่
“ดีแล้วค่ะ ถึงยังไงก็อดทนให้ได้นะคะแค่ปีเดียวก็จบแล้ว คุณหมอภีมน่ะเก่งแต่แค่ไม่เคยรับหมอมาฝึกงานด้วย เลยอาจจะเข้าด้วยยากสักหน่อย”
“ค่ะ...”
พอเริ่มตั้งสติได้ ตามฝันก็เดินไปนั่งประจำที่ ก่อนจะรีบยืนขึ้นเมื่อตัวต้นเหตุที่ทำให้เธอเป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้กำลังเดินออกมาจากห้องทำงาน
“หึหึหึ”
เสียงหัวเราะผ่านลำคอดังขึ้นเมื่อเขาเหล่มามองเธอ และพบว่าเธอมาทำงานแล้ว ก่อนจะเดินเลยไปโดยไม่มีแม้แต่คำทักทายใดใด
“เดี๋ยวพี่ต้องรายงานคุณหมอใหม่ พี่นึกว่าหมอฝันจะไม่มาแล้ว”
“ไม่ต้อง...ไม่ต้องหรอกค่ะพี่กัญ...ฝัน เอ่อ ฝันแจ้งหมอภีมแล้วค่ะ”
“อ้อ จ๊ะ”
และหลังจากนั้น การทำงานก็เหมือนเช่นทุกวัน ดีที่เพชรภีมออกไปนอกคลินิกและยังไม่เข้ามาเลยทำให้ตามฝันไม่ค่อยรู้สึกอึดอัดใจเท่าไหร่
“เย็นนี้คุณว่างไหมคะ? คุณพ่ออยากชวนไปทานข้าวเย็นที่บ้าน เห็นว่าเชิญคุณอาพอลแล้วด้วย”
และตอนนี้ตัวต้นเหตุก็กำลังนั่งอยู่กับคุณหมอตะวันหลังจากที่มารับเธอออกไปทานข้าวเหมือนปกติเวลาที่เขาว่าง
“เย็นนี้เหรอ?...เห็นทีผมต้องขอตัว พอดีมีนัดคนไข้เอาไว้น่ะ” คุณหมอหนุ่มบอกปฏิเสธออกมาทันที เพราะเย็นนี้เขานัดตามฝันเอาไว้แล้ว
“อ้อค่ะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวตะวันบอกคุณพ่อให้...ว่าแต่ หมอฝึกงานเป็นยังไงบ้างคะ? พอฝึกได้ไหม?” คุณหมอสาวอดที่จะถามถึงน้องสาวไม่ได้ เธอแทบไม่ได้เจอตามฝันเพราะมัวแต่ยุ่งกับงานที่โรงพยาบาล
“ครับ? เอ่อ ผมว่าจะเริ่มฝึกเธอให้หนักตั้งแต่วันนี้เลย พอดีก่อนหน้านี้ผมยุ่งๆเลยไม่ค่อยได้ดูแล”
“ค่ะ ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ เธอเป็นเด็กดี ว่านอนสอนง่าย อีกอย่างฉลาดเป็นกรดเลยค่ะ”
“หมอตะวันพูดเหมือนรู้จักเธอดีจังเลยนะครับ”
“ก็...ดีระดับนึงเลยค่ะ”
ทั้งสองนั่งคุยกันจนกระทั่งคุณหมอสาวต้องไปทำงาน เพชรภีมเลยขอตัวกลับคลินิกเช่นกัน เพราะอันที่จริงเขาแทบไม่อยากออกไปไหน ในใจเอาแต่ตื่นเต้นกับนัดเย็นนี้ระหว่างเขากับตามฝัน
“กลับมาแล้วเหรอคะคุณหมอ คนไข้มารอที่ห้องแล้ว ส่วนเย็นนี้...”
“เย็นนี้ผมไม่รับคนไข้เพิ่ม...พอดีมีนัด...”
พอเขาเดินกลับเข้ามา พยาบาลกัญญาก็รีบรายงานออกไป ซึ่งคุณหมอหนุ่มแทบไม่ได้มองไปที่พยาบาลของเขาเลย เขาเอาแต่จับจ้องไปที่อีกคนที่ยังนั่งก้มหน้าทำงานเหมือนกับกำลังตั้งใจอย่างเต็มที่ทั้งๆที่เขารู้ว่าเธอแค่หลบหน้าเขาเท่านั้นเอง
“อ้อ พยาบาลกัญ เดี๋ยวรบกวนให้คนย้ายโต๊ะทำงานที่ว่างสักที่เข้าไปในห้องทำงานของผมทีนะ”
“คะ? เอ่อ ได้ค่ะ...”
“พอดีผมจะย้ายหมอฝึกงานเข้าไปในห้อง เผื่อจะได้สอนงานกันง่ายหน่อย”
“!?”
จากที่นั่งก้มหน้าอยู่ ตามฝันถึงกับเงยขึ้นมองเขาทันที สองตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจที่อยู่ดีๆเขาจะย้ายเธอเข้าไปนั่งทำงานในห้องเดียวกับเขา แค่ที่นั่งอยู่ในตอนนี้ก็อึดอัดจะแย่อยู่แล้ว ถ้าขืนไปนั่งจ้องหน้ากันแทบตลอดเวลามีหวังเธอได้อกแตกตายแน่
“เอ่อ ฉันขอนั่งตรง...”
“นี่เป็นคำสั่ง ด่วนเลยนะพยาบาลกัญ”
พูดจบเขาก็เดินเข้าห้องทำงานไปทันที ปล่อยให้พวกพยาบาลและตามฝันได้แต่มองหน้ากันเหรอหรา เพราะไม่คิดว่าเขาจะสั่งแบบนี้ออกมา
“หรือว่าหมอภีมกลัวหมอฝันลาออกเหรอ?”
“เอ๋? ไม่ใช่หรอกค่ะ! เอ่อ คงอยากจะสอนงานฝันจริงๆ...”
“อ้อออ น่าจะเป็นแบบนั้น”
และหลังจากนั้นทั้งคลินิกก็เกิดความวุ่นวายขึ้น เมื่อไม่มีโต๊ะว่างพอจะย้ายเข้าไปให้ตามฝัน เลยต้องโทรสั่งโต๊ะตัวใหม่เข้ามาแทน กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยก็ปาไปจนเลิกงานพอดี
“พวกคุณกลับไปได้แล้วล่ะ...” คุณหมอหนุ่มเดินออกมาบอกพยาบาลด้านนอก
“ส่วนหมอฝัน รอก่อน รีบย้ายของเข้าไปในห้องให้เสร็จภายในวันนี้ เข้าใจไหม?”
ตามฝันที่ค่อยๆเก็บของเข้าไปในห้องทำงานของเขาอดที่จะหันไปมองพวกพี่ๆพยาบาลด้วยสายตาละห้อยไม่ได้ เธอกลัวเหลือเกินที่ต้องอยู่กับเขาสองต่อสอง
- ผู้เขียน
