สนามยิงปืน
ณิชาเดินตัวลีบอยู่ข้างหลังอัคคีราห์ พลางกวาดสายตาสำรวจไปทั่วบริเวณ จดจำเส้นทางการเดินทางมาที่นี่โดยไม่มีการวอกแวก ราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะลวงเธอมาฆ่าปิดปากยังไงยังงั้น
จะไม่ให้หวาดกลัวได้ยังไงในเมื่อตลอดทางอัคคีราห์นั่งนิ่งไม่พูดไม่จาสักคำ ถึงความเงียบกับเขาจะเป็นของคู่กัน แต่วันนี้มันต่างออกไปจนณิชาสัมผัสได้
เหมือนเมฆสีครึ้มที่ตั้งเค้าเตรียมเทกระจาดอยู่รอมร่อ..
“ฉันไม่ทำไม่ได้เหรออัคคีราห์ เรื่องพวกนี้มันจำเป็นกับฉันด้วยหรือไง” ณิชาหันไปบอกเขาด้วยสีหน้าประหม่า ยิ่งได้เห็นว่ามีครูฝึกหน้าเข้มร่างสูงใหญ่เดินเข้ามา เธอก็ยิ่งอยากแทรกแผ่นดินหนีมันซะเดี๋ยวนี้
“จำเป็น” อัคคีราห์ตอบกลับสั้นๆ
“สวัสดีครับคุณอัคคีราห์” ครูฝึกของสนามเอ่ยทักทายอัคคีราห์อย่างนอบน้อม ก่อนจะหันมองณิชาที่เอาแต่หลบอยู่หลังชายผู้เป็นสามีไม่ขยับตัวไปไหน
“ฝากด้วย” เจ้าของใบหน้าคมคายบอกเสียงเรียบ พลางเลิกคิ้วแล้
