ตั้งแต่เมื่อวานณิชาพูดน้อยจนนับคำได้ ระวังในการใช้คำพูดเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา เพราะเธอพอมองออกว่าคนอย่างอัคคีราห์ไม่มีทางเชื่อเธออย่างแน่นอน
“ทำไมไปนั่งตรงนั้น” เสียงเข้มเอ่ยถาม พลางเลิกคิ้วใส่ภรรยาที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลด้วยสีหน้ามีแผนร้ายในหัว
ใบหน้าสวยมุ่นคิ้วฉงนมองคนตัวสูงที่เดินลงไปทิ้งร่างนั่งบนโซฟา พลางตบหน้าตักตัวเองเชิงเชิญให้เธอขึ้นไปนั่ง
“ปกติเธอชอบนั่งบนตักฉัน”
“หะ”
“มานั่งนี่”
เจ้าหล่อนตัวค้างแข็งกับแววตาเจ้าเล่ห์ที่เปรยมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ถึงแม้ว่าจะไม่อยากทำ แต่ในเมื่อเล่นบทผู้ป่วยความจำเสื่อมชั่วคราวมันก็ยากที่จะหลีกเลี่ยง
ณิชาแอบระบายลมหายใจทิ้ง ก่อนจะเดินเข้าหาอัคคีราห์แล้วค่อยๆ ทิ้งตัวนั่งลงบนตักเขาอย่างไม่คุ้นชิน
ความจริงเธอไม่เคยชอบนั่งตักเขาสักหน่อย ทว่าหากอยากจะทำให้อัคคีราห์เชื่อใจก็คงเล่นไหลตามน้ำเขาไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ทำไมฉันรู้สึกไม่คุ้นเลยล่ะ.. ไม่รู้
