อัคคีราห์ยืนกอดอกรอฟังหมอพูดอย่างใจจดใจจ่อ เรียวคิ้วเข้มหักงอเข้าหากันจนแทบเป็นปม โดยที่มีเลขาเรนและชินกรคอยอยู่สังเกตการณ์ด้วย
“คุณณิชาดูแปลกไปมาก นายว่ามั้ย” เสียงเรนกระซิบกระซาบกับชินกร
“ไม่ใช่ว่าล้มหัวฟาดจนสมองกระทบกระเทือนหรอกนะ” ชินกรทำหน้าเสียวสันหลัง
อัคคีราห์ปรายหางตามองทั้งคู่ที่ยืนอยู่ข้างหลัง พลันสายตาก็ขบคิดกับพฤติกรรมแปลกๆ ของณิชาไปพร้อมกัน ก่อนจะหันกลับมาให้ความสนใจที่คนป่วยอีกครั้ง
เขากำลังคิดถึงตอนเธอล้มหัวฟาดอยู่ ว่ามันรุนแรงถึงขนาดที่ทำให้ณิชาลืมเลือนเรื่องที่ผ่านมาเลยเหรอ แต่พอได้เห็นสีหน้าของหมอที่ดูไม่ค่อยมั่นใจ ใบหน้าคมคายก็เริ่มเอนเอียงว่าเธออาจความจำเสื่อมจริงๆ
“หมอทำการแสกนอาการบาดเจ็บของเธอแล้ว ไม่พบสิ่งผิดปกติอะไรที่ทำให้สมองได้รับบาดเจ็บหรือน่าเป็นห่วง”
คุณหมออธิบายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลน่าฟัง ก่อนจะพูดขึ้นต่ออีกว่า
“ส่วนการล้มหัวฟาดก็อาจจะทำให้สมองกระทบกระ
