เช้าวันรุ่งขึ้น
ร่างบางที่ไร้เสื้อผ้าปกปิดนอนคว่ำหน้าผ่อนปรนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ กำลังถูกปลุกจากแสงแดดแรงกล้าในยามเช้าที่โลมเลียผิวกายเธอทีละนิด
ความปวดร้าวช่วงล่างถาโถมเล่นงาน เมื่อณิชาพยายามจะพลิกตัวนอนหันหลังหลบหนีแสงจากดวงอาทิตย์
“อือ” เสียงครางติดงัวเงียดังขึ้น พลันคิ้วสวยก็กระตุกเข้าหากันเมื่อเผลอนึกถึงสัมผัสเร่าร้อนที่ผ่านมาเมื่อคืน
พอปรือตาขึ้นมองณิชาก็ไม่พบชายที่ร่วมรักด้วยกันเสียแล้ว พลันดวงตาคู่สวยก็เบิกโตท่ามกลางความเงียบที่พยายามกวาดสายตามองหาอัคคีราห์ไปพร้อมกัน
กระทั่ง..
“ตื่นแล้วเหรอ” อัคคีราห์ที่นุ่งผ้าขนหนูคาดเอวอย่างหมิ่นเหม่ออกมา ทำให้ณิชาเห็นรอยแผลเป็นบนหน้าท้องเขาอีกครั้ง
“อัคคี” ณิชาหายใจแรงพลางกระชับผ้าขึ้นปิดหน้าอก หยัดกายลุกขึ้นนั่งแล้วเบ้หน้ากับความปวดร้าวที่เสียดสะโพกเธออย่างจัง
“ฝันร้ายหรือไง”
“เปล่า แค่ตกใจนิดหน่อยที่ตื่นมาไม่เจอนาย..”
อัคคีราห์หันม
