“เธอพยายามเพื่อมันขนาดนี้เลยเหรอวะณิชา เหอะ”
อัคคีราห์ทิ้งตัวบนเก้าอี้ทำงานอย่างไม่สบอารมณ์ แววตาวาวโรจน์ราวกับเพลิงสีกัลป์ที่ลุกโหมกระหน่ำ
ลมหายใจร้อนผ่าวเกินการควบคุม อารมณ์ข้างในบอกผ่านสีหน้าอัคคีราห์หมดเลยว่าเขาอยากระเบิดออกมามากแค่ไหน
อัคคีราห์รู้ตัวเองดีว่าโมโหร้าย.. รู้ดีกว่าใครเลย
เพราะฉะนั้นการปลีกตัวออกมาบ่งบอกว่าเขาพยายามใจเย็นอย่างถึงที่สุด แต่ภาพของหญิงสาวร่างขาวอมชมพูที่เปลือยกายก็ยังตามมารบกวนจิตใจอยู่ดี
“อ่า ปฏิเสธทำไมวะกู สนใจทำไมวะ” อัคคคีราห์ยกมือขึ้นลูบคมหน้าด้วยความคิดไม่ตก บวกเสียดายที่ไม่ได้ตอบสนองคำร้องขอของเธอ
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องหงุดหงิดออกอาการขนาดนั้น เพียงเพราะอีกคนใช้ร่างกายเข้าแลกข้อมูลอย่างั้นน่ะเหรอ
แต่หากเป็นอัคคีราห์ตัวจริง เขาไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องพวกนั้นเลยสักนิด ยังไงสุดท้ายแล้วเธอก็เป็นได้แค่ที่ระบายอารมณ์เท่านั้น
“งานเป็นไง”
