ย้อนอดีต...มาหารัก

บทที่ 7 ครุ่นคิด

ณ ลานหมู่บ้านใกล้กับโรงเรียนประถม ที่ห่างไกลจากตัวเมืองทางภาคกลาง เต็มไปด้วยพ่อค้าแม่ค้าที่กำลังทำมาหากินกับอาชีพของตัวเอง เป็นตลาดสดขนาดเล็กชาวบ้านนำของสด ข้าวปลาอาหารแห้งนำมาขาย จนมีชาวบ้านมาเลือกซื้อหากันให้ควัก

ถึงแม้ว่าจะเป็นบ้านนอกก็ตาม แต่ยังคงอุดมสมบูรณ์ไปด้วยต้นไม้ใหญ่ ที่นาทำมาหากินของชาวบ้าน แม้แต่วัวควายที่อยู่ตามในไร่ท้องนา กลิ่นขี้โคลนสาบควาย ยังคงมีกลิ่นธรรมชาติของมัน

โสธิยากำลังนั่งเอกเขนกอยู่บนพื้นหญ้า หลังต้นไม้ใหญ่ โดยหันหน้าเข้าหานาข้าวที่เขียวขจี ในมือปาก้อนหินลงโคลนก้อนแล้วก้อนเล่า

“นี่ฉันทำอะไรผิด ทำไมถูกส่งมายังอดีตตั้งยี่สิบกว่าปี นางฟ้าเทวดากำลังกลั่นแกล้งฉันอยู่หรือไง สามีของฉันไปเอากับคนอื่นในคืนแต่งงานยังไม่พออีกเหรอ” ว่าแล้วเธอก็เอามือขยุ้มพื้นดิน ก่อนจะกำขี้ดินขี้ทรายปาออกไปด้านหน้าด้วยความคับแค้นใจ

ใบหน้าของเธอดูไม่มีความสุขเอาเสียเลย ถูกส่งมายังบ้านนอก ซึ่งเป็นอดีตของหญิงสาว โดยที่ไม่ทราบสาเหตุว่าเธอทำอะไรผิด

“อย่างกับในหนัง ที่นางเองถูกดูดเข้าไปในห่วงมิติในอดีต มันมีเหตุและผลของมันว่าทำไมนางเองถึงถูกดูดเข้าไป แต่ไม่ใช่ฉัน ฉันทำอะไรผิด ตั้งแต่เล็กจนโตก็เป็นเด็กดีมาตลอด ไม่เคยทำให้คุณพ่อกับคุณแม่ลำบากใจ เว๊ย! คิดยังไงก็คิดไม่ออก” หญิงสาวพูดกับตัวเอง พลางสาวเท้าเดินวนไปวนมาเหมือนคนบ้า ด้วยสีหน้าวิตกกังวล

หากทว่ามีสายตาสองคู่จ้องมองผู้ใหญ่ตรงหน้า จนพวกเขาทั้งสองส่งสายตาให้แก่กัน ต่างฝ่ายต่างก็ส่ายศีรษะไปมา

“ป้า เป็นคนบ้าเหรอ เดินวนไปวนมา” เด็กชายกว่า พลางนำแขนกอดอกเหมือนทุกที

“นี่มันชุดคุณพ่อไม่ใช่เหรอค่า” เด็กน้อยวิ่งเข้าไปหา เกิดหวงของขึ้นมาซะอย่างนั้น

“พี่สาวไม่ได้ตั้งใจจะเอาชุดคุณพ่อของหนูมาใส่นะคะ เพียงแต่พี่สาวไม่มีเสื้อผ้า คุณแม่ของหนูเลยหาเสื้อผ้าของคุณพ่อมาให้พี่สาวใส่จ้า” น้ำเสียงหวานกล่าว พลางนำฝ่ามือลูบศีรษะของเด็กน้อย นั้นก็คือเธอในวัยเด็ก บอกให้เด็กสาวเข้าใจด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“เมื่อไรป้าจะออกไปจากที่นี่สักที” เด็กชายย่นจมูกเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะคว้าแขนน้อยออกจากชายเสื้อของหญิงสาว

“จะเรียกฉันว่าป้ากี่คำฉันไม่ว่า แต่ทำไมถึงไม่ชอบขี้หน้าฉัน ทั้งที่ฉันเป็นน้องสาวของเธอนะ” หญิงสาวเหลืออดก่อนจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแข็ง พลางเอานิ้วชี้ไปที่เด็กชายอย่างลืมตัว

“ผมไม่มีน้องสาว น้องสาวของผมมีแค่น้องหยกคนเดียวเท่านั้น ถ้าผมจะมีน้องสาวจริง ๆ คงไม่ตัวใหญ่เหมือนช้าง ดุเหมือนหมาอย่างป้าหรอก” ว่าพลางกุมมือเด็กสาวข้างตัวจนแน่น

“หน็อยยัยเด็กบ้า น่าตีสะให้เข็ด” โสธิยากัดฟันพูด

“พี่ปืน ทำไมทำตัวไม่น่ารักแบบนี้คะ พี่ปืนเป็นผู้ชายไม่ควรพูดจาแบบนี้กับพี่สาวนะคะ” เด็กสาวออกมาปกป้องโสธิยา พลางกางแขนเล็ก ๆ ทั้งสองข้างอ้าออก เพื่อไม่ให้เด็กชายตรงหน้าทำอะไรกับพี่สาวของเธอ

“น้องหยก” เด็กชายเรียกชื่อของเด็กสาวตรงหน้า ด้วยความโกรธ ที่เธอตำหนิเขาต่อหน้าหญิงแปลกหน้า

“เอาละ ๆ” เป็นเธอเสียเองที่ต้องห้ามปรามเด็กทั้งสองเพราะเรื่องของเธอ “วันนี้พี่สาวจะทำอาหารให้ทาน น้องหยกอยากจะทานฝีมือของพี่ไหม” หญิงสาวนั่งยอง ๆ เพื่อบอกเด็กน้อยที่พยายามปกป้องเธอ

“ทานซิคะ” เด็กน้อยพยักหน้าหงิก ๆ อย่างเอ็นดู

“เราก็ด้วย ถ้าอยากและไม่รังเกียจป้าจะไปด้วยก็ได้นะ ถ้าไปแล้วอย่าลืมชวนคุณพ่อคุณแม่มาทานอาหารด้วยกันนะ” ว่าแล้วเธอก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ในมือของเธอมีมือน้อย ๆ กุมเอาไว้

“ถ้าป้าทำไม่อร่อย ผมจะให้คุณน้าไล่ป้า” เด็กชายยังคงไม่ลดรา วาศอกกับเธอ จนหญิงสาวมั่นเขี้ยวอยากจะตีเด็กคนนี้ซะให้เข็ด ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกของผู้ใหญ่ที่เธอรู้จักก็ตาม

“ไปค่าพี่สาว เรากลับบ้านกันค่ะ” น้ำเสียงใสเอ่ยปากชวนผู้ใหญ่ตรงหน้าให้กลับบ้าน พร้อมกับกึ่งลากกึ่งจูงเธออย่างน่าเอ็นดู

เด็กชายมองหญิงสาวทั้งสอง จากทางด้านหลังด้วยใบหน้าครุ่นคิดอย่างไม่เข้าใจตัวเอง เขารู้สึกว่าหญิงสาวแปลกหน้าคนนี้ทำไมมันช่างคลับคล้ายคลับคลาเหมือนเด็กน้อยของเขาไม่มีผิดเพี้ยน

เขานะออกจะชอบเธอเสียด้วยซ้ำ ไอ้ที่เรียกหญิงแปลกหน้าว่าป้า ก็เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกของตนเอง ว่าเด็กชายเขินเธออยู่ไม่น้อย แต่เจ้าตัวก็รู้สึกคุ้นหน้าโสธิยายังไงพิกล เหมือนเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน รึเปล่า

ไม่ว่าเด็กน้อยจะคิดยังไง มันก็เกินตัวมากเกินไป ก่อนจะสาวเท้าเดินตามหญิงสาวทั้งสอง หากโสธิยาบอกเขาว่าเป็นแม่ของน้องหยก หรือเป็นพี่สาว เขาก็เชื่อ เพราะไม่ว่ามองยังไงก็แทบจะเหมือนคนคนเดียวกัน

หากทว่าเด็กชายก็ส่ายศีรษะไปมา เพื่อสะบัดไล่ความคิดให้ออกจากศีรษะ เพราะไม่ว่าจะคิดยังไง เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

เด็กชายคนนี้ จริง ๆ แล้วเขามีชื่อว่าปิติภัทร หรือ ปืน เขาเป็นบุตรชายของคนข้างบ้าน ที่สนิทสนมกับครอบครัวของโสธิยาในสมัยเด็ก หรือเพื่อนรุ่นพี่ของน้องหยกในสมัยนี้

ส่วนเด็กสาวเอง ก็มีปืนที่เคยเล่นเป็นเพื่อนเธอ เพราะไม่ค่อยมีเพื่อนคนไหนอยากจะมาเล่น เพียงเพราะบ้านเธอจน บ้านหลังที่โสรดากับธนัชซึ่งเป็นบิดาของเด็กสาวและยังเป็นบิดาของโสธิยาเป็นบ้านไม้เก่าที่เกือบจะเป็นบ้านร้าง แต่ติดตรงที่ยังมีครอบครัวของเธออาศัยอยู่

จึงทำให้เด็กน้อยอย่างน้องหยก จึงไม่มีเพื่อนเล่น และเสื้อผ้าที่เด็กน้อยสวมใส่ ก็เป็นเสื้อผ้าที่ตัดเย็บด้วยฝีมือของมารดาอย่างโสรดาเอง