เช้าวันต่อมา…
“ไหนแซนด์วิชฉัน?” เสียงเจเลอร์ทักท้วงถึงแซนด์วิชของตัวเองที่เขามักจะได้จากรุ่นน้องตัวเล็กเสมอระหว่างขับรถมารับอีกคนไปยังบริษัทในทุกวัน
“นี่ไงคะ ลินกำลังจะหยิบให้” ลลินเอ่ยพลางหยิบแซนด์วิชที่ทำมายื่นให้คนด้านข้างตาหยีสดใส เจเลอร์ที่เห็นก็ยกยิ้มรับเข้ามากัดกินด้วยสีหน้าเริ่มติดใจไปกับรสชาติของแซนด์วิชหลากหลายไส้ที่อีกคนมักจะทำมา
“เป็นยังไงคะวันนี้ ไส้ปูอัด”
“อืม อร่อยดี”
“จริง ๆ วันนี้ตอนแรกลินเกือบทำไส้กุ้งสับแล้วค่ะ แต่จำได้ว่า พี่บอกว่า พี่แพ้กุ้ง ลินเลยไม่ได้ทำ” เจ้าของใบหน้าเรียวใสพูดออกมาตามประสาของตัวเอง ทว่าคำพูดใส่ใจของหญิงสาวทำเอาร่างสูงที่ได้ยินชะงัก
“จำได้ด้วยเหรอ” เจเลอร์ถาม
“ค่ะ ก็พี่เป็นคนบอกเองนี่คะ ว่าแพ้หนักด้วย ลินก็ต้องระวังเป็นพิเศษ” คนตัวเล็กยังคงยิ้มหวานบอก โดยคนที่ได้ยินก็นั่งนิ่งไปอย่างรู้สึกบอกไม่ถูก เพราะมันเหมือนว่าเป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีคน
