พรึบ
เสียงร่างเล็กเดินกลับเข้าไปมานั่งลงด้านข้างเพื่อนที่กำลังช่วยงานรุ่นพี่พนักงานอยู่ด้วยสีหน้าท่าทีพยายามเป็นปกติ ทว่าดวงตากลมโตไม่ได้ดูสดใสเหมือนเคย ทำเอากมลเดือนที่เห็นอดไม่ได้ที่จะถาม
“ลิน…เป็นอะไรหรือเปล่า” กมลเดือนถามน้ำเสียงห่วงใย ขณะที่ลลินก็พยายามสะกดกลั้นทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับตัวเองไว้
“ไม่มีอะไรหรอก” ริมฝีปากสีหวานตอบกลับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ โดยที่นัยน์ตาสวยไม่ได้ดูสดใสหรือยิ้มแย้มเหมือนเคย กมลเดือนที่เห็นแบบนั้นจึงพยักหน้ารับรู้ไม่เซ้าซี้ถามอะไรคนเป็นเพื่อนต่อ ก่อนที่สองคนจะนั่งช่วยงานรุ่นพี่พนักงานภายในแผนกกันไป กระทั่ง…
ตึก
ตึก
เสียงสองเท้าหนักของชายที่ดำรงตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายการตลาดสาวเท้าเดินเข้ามาภายในเพื่อตรงเข้าไปยังห้องทำงานประจำของเขา ลลินที่รู้ดีว่าเจ้าของเสียงเท้านั้นเป็นของใครก็อดไม่ได้ที่จะหันไปจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาคุ้นเคยนั้น ซึ่งอีกคนกลับไม่ได้คิดที่จะเห
