“คะ?” เจ้าของใบหน้าใสหันถามรุ่นพี่ตัวสูงหน้าเหวอ
“ช่วยมาเช็ดผมให้หน่อย” ว่าแล้ว ร่างหนาที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวก็นั่งลงบนเตียงนุ่มภายในห้องนอนโทนสีสะอาดตา ผิดกับลลินที่ยังคงยืนนิ่งไม่ขยับ จนทำให้ดวงตาคมกริบนั้นหันมอง
“มาสิ”
“อะ…อ้อ ค่ะ” สุดท้ายคนตัวเล็กที่ถูกไหว้วานด้วยความงุนงงก็จำต้องเดินเข้าไปยืนเช็ดผมให้กับรุ่นพี่ข้างห้องตัวสูงอย่างมีท่าทีเก้กังอยู่ไม่น้อย เนื่องจากร่างเล็กนั้นต้องขยับเข้าใกล้กับอีกคนที่นั่งอยู่
“เอ่อ…ถ้าแรงไป บอกลินได้นะคะ” ริมฝีปากสีหวานขยับบอกพลางใช้สองมือในการเช็ดผมให้คนตรงหน้าด้วยความเบามือ ซึ่งคนที่นั่งอยู่ก็จ้องมองร่างเล็กที่ขยับเช็ดผมให้ตัวเองนิ่ง กลิ่นสบู่อ่อน ๆ จากกายเล็กผสมเข้ากับกลิ่นสบู่จากตัวเขาที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ทำให้มันฟุ้งรอบกายไปหมด ไหนจะกลิ่นแชมพูจากผมของเขา ที่เป็นกลิ่นเดียวกับของคนตัวเล็กในตอนนี้…
“พี่โจชัวคะ” เสียงหวานเอ่ยเรียกคนที่นั่
