ตกเย็น
เลิกงาน
“น้องลิน ยังไม่กลับอีกเหรอ” เสียงหนึ่งในพนักงานเดินเข้ามายิ้มถามคนตัวเล็กที่นั่งอยู่
“อ้อค่ะ พอดี…” ยังไม่ทันที่เจ้าของใบหน้าเรียวใสจะตอบกลับพนักงานรุ่นพี่ไป เสียงสองเท้าหนักของใครบางคนก็ดังขึ้นพร้อมกับปากหนาที่ขยับเอ่ยบอกร่างเล็ก
“ไปกัน” ซึ่งร่างสูงที่เข้ามานั้น ทำเอาพนักงานที่ยืนอยู่ยกยิ้มกริ่ม เพราะเธอสังเกตอยู่บ่อยครั้งว่าสองคนมักจะมาทำงานพร้อมกันและกลับด้วยกันเกือบทุกวัน
“เอ่อ เดี๋ยวลินขอตัวกลับก่อนนะคะพี่มนต์”
“จ้ะ” สิ้นเสียงมนฤดีพยักหน้าตอบกลับ ลลินก็ยกยิ้มหวานเดินตามรุ่นพี่ตัวสูงที่เดินนำออกไปด้วยท่าทีสดใสตามประสา
“วันนี้งานไม่ค่อยเยอะเหรอคะ” เจ้าของใบหน้าเรียวใสหันถามชวนคนด้านข้างพูดคุยระหว่างที่รถคันหรูค่อย ๆ เคลื่อนตัวขับออกจากบริษัทใหญ่
“รู้ได้ยังไง”
“ก็…ปกติพี่โจชัวจะออกมาช้ากว่าเวลาเลิกงานเกือบทุกวันเลย แต่วันนี้ออกมาตามเวลาเป๊ะเลยนี่คะ” ร่างสูงที่ได
