10 ไม่ชอบแบบนั้น...
1820 คำ
“เฮ้! โจชัว”
ตึก
ตึก
เสียงเท้าหนักของร่างสูงที่ถูกเรียกตรงเข้ามายังโต๊ะวีไอพีที่มีกลุ่มเพื่อนของเขานั่งกันอยู่ ซึ่งในตอนนั้นเอง
“โห่ เพื่อนพี่เขาคนนี้…หล่อมาก” มิลานที่หันไปเจอเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมาตามประสา ขณะที่ลลินนั้นกลับชะงัก
“โอ๊ะ คุณ…” เสียงหวานใสของร่างเล็กที่นั่งอยู่ทำให้ร่างสูงมาใหม่หันมองตามหน้านิ่ง
“…คุณจริง ๆ ด้วย สวัสดีค่ะ” ลลินยิ้มหวานทักทายยังคนตัวสูงตาหยี เทียริน่าที่เห็นจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามสีหน้าสงสัย
“รู้จักกันด้วยเหรอ”
“อ๋อ พอดีเขาอยู่ข้างห้องลินน่ะค่ะ ลินเพิ่งย้ายเข้าไปได้ไม่นาน ^^” เรียวปากสีหวานตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนทุกครั้ง โดยคนตัวสูงก็ปรายตามองยังใบหน้าเนียนใสเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงด้านข้างฟอสที่ว่างอยู่
“ทำไมเพิ่งมาวะ”
“ติดประชุม” ปากหนาตอบกลับเพื่อนสนิทที่ถามพลางยกแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมากระดกดื่ม
“ไหนมึงว่าแค่เข้าไปเรียนรู้งานก่อน”
“ก็เรียนรู้ แต่ต้องเข้าประชุมด้วย พ่อสั่ง” โจชัวตอบกลับพร้อมกับแสดงสีหน้าราบเรียบออกมา แต่แล้วดวงตาคมก็ต้องชะงักไปกับใบหน้าใสของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าที่ยังคงส่งยิ้มหวานให้เขาอย่างเป็นมิตรอยู่ตลอด ซึ่งไม่ได้มีเพียงแค่โจชัวเท่านั้นที่เห็น
“ยังไม่ได้แนะนำอย่างเป็นทางการกันเลยสินะ…” เสียงเทียริน่าพูดขึ้นพร้อมกับเอ่ยแนะนำคนที่มาใหม่ให้รู้จักกับสองสาวรุ่นน้อง
“…นี่โจชัว เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับพี่ ส่วนนี่ น้องมิลาน แล้วก็น้องลลินเป็นรุ่นน้องที่ฉันชวนมา” ทันทีที่หญิงสาวร่างสวยเอ่ยจบ
“สวัสดีค่ะ ^^” ลลินก็รีบทักทายคนที่นั่งอยู่ทันทีด้วยความอยากเป็นมิตรด้วยอย่างมาก เพราะเธอยังจำได้ไม่ลืมที่เขาช่วยไล่แมลงสาบในห้องเธอให้ แม้จะเป็นการไล่ที่ฆ่าแมลงสาบตัวนั้นตายคาที่เลยก็ตาม…
“อืม” ปากหนาตอบรับในลำคอด้วยสีหน้าราบเรียบพร้อมกับผละเบนสายตาไปอีกทางท่าทีนิ่งเฉย มิลานที่เห็นจึงลอบเบ้ปาก
“หล่อมากก็จริง แต่หยิ่งเกิน”
“พี่เขาอาจจะเป็นคนไม่ค่อยพูด” ลลินเถียงแทนตาใส
“ไม่ค่อยพูดก็อาจจะใช่ แต่ท่าทางดูเย่อหยิ่งเกินไปมาก”
“พี่เขาอาจจะ…”
“นี่! ชอบเขาหรือไง เถียงแทนอยู่ได้”
“เปล่านะ”
“แล้วเถียงแทนทำไม?”
“ก็…จริง ๆ พี่เขาใจดีนะ เคยช่วยไล่แมลงสาบในห้องให้ฉันด้วย”
“โอ๊ย แค่ช่วยไล่แมลงสาบ พยายามปกป้องนึกว่าเป็นพ่อของลูก”
“พ่อของลูกอะไรกันเล่า ดูพูดเข้าสิ” เสียงหวานตอบกลับเพื่อนสนิทหน้ายู่ โดยเป็นจังหวะที่ดวงตากลมเหลือบไปปะทะเข้ากับสายตาคมของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเข้าพอดี ลลินจึงรีบหยุดทำหน้ายู่เปลี่ยนเป็นยิ้มหวานต้องการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับอีกคนด้วยความรวดเร็ว ซึ่งท่าทีพวกนั้นฉายออกมาอย่างชัดเจนถึงความใสซื่อไม่ได้ต้องการยั่วยวนหรือให้อีกคนสนใจหรือเข้าใจไปในอีกทางแม้แต่น้อย
เธอเพียงอยากเป็นมิตรกับชายข้างห้องที่เคยให้ความช่วยเหลือตัวเองอย่างจริงใจจริง ๆ
…
..
.
ผ่านไปสักพัก
อึก!
“มิลาน พอได้แล้ว ไหนบอกจิบ ๆ ไง…” เสียงลลินเอ่ยพยายามปรามเพื่อนสนิทของตัวเองที่ตอนนี้ดื่มเข้าไปเป็นจำนวนไม่น้อย ทั้งที่อีกคนบอกกับเธอไว้ว่า…จะเพียงแค่จิบ ๆ เท่านั้น
“เครื่องกำลังติดน่า ขออีกหน่อย” มิลานหันตอบกลับเพื่อนตัวเอง ก่อนจะยกแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมากระดกดื่มราวกับคนหิวกระหาย เนื่องจากคนตัวเล็กนั้นค่อนข้างออกมาเที่ยวร้านเหล้าอยู่เป็นประจำ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวจะดังขึ้น
“โอ๊ะ! พ่อโทรมา” เรียวปากเล็กที่กรึ่ม ๆ อยู่ในตอนแรกเบิกตากว้างขึ้นมาในทันทีหลังจากเห็นปลายสายที่โทรเข้ามา พร้อมกับพยายามทำตัวเป็นปกติ
“ว่าไงป๋า”
“เมาอะไร มิลานไม่ได้กินเลย อึก”
“แค่สะอึกเอง มันตกใจไง ไม่ได้เมา”
“ป๋าไม่ต้องให้คนมา…”
“ป๋า! ป๋า…โอ๊ย อะไรเนี่ย” เสียงมิลานเอ่ยออกมาด้วยความหัวเสียไปกับพ่อตัวเองที่โทรเข้ามา
“คุณอาว่าไง”
“จะส่งคนมารับ…ให้ตายเถอะ! อายุยี่สิบแล้วนะ บรรลุนิติภาวะแล้วนะ ไม่ใช่เด็ก!” พูดจบ มือเล็กก็เอื้อมเข้าไปหยิบแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าเข้ามากระดกดื่มไม่หยุดราวกับต้องการประชดพ่อตัวเองที่มักจะบงการอยู่ตลอด โดยมีเพียงความพยายามเอ่ยห้ามของลลินที่ก็ไม่ได้ทำให้มิลานหยุดการกระดกลงเลย…
อีกด้าน
“ฟู่ววว” เสียงปากหนาของชายที่อยู่ในชุดสีดำสุขุมพ่นควันสีเทาขาวออกจากปากด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไร้ผู้คนพลุกพล่าน เพราะหากมีคนอยู่บริเวณแถวนี้ โจชัวก็คงจะไม่มายืนสูบบุหรี่แบบนี้ เพราะมันไม่ใช่นิสัยของเขา เขาไม่ชอบเวลาที่มีใครเห็นเขายืนสูบบุหรี่หรือทำอะไรที่อาจจะทำลายภาพลักษณ์ของบริษัทครอบครัวเขาได้ จนเมื่อบุหรี่ในมือหมดมวน
มือหนาก็หยิบซองหมากฝรั่งที่มักจะพกติดตัวอยู่เสมอขึ้นมาใส่ปากเคี้ยวเพื่อดับกลิ่นทุกอย่าง กระทั่งทุกอย่างกลับมาอยู่ในสภาวะปกติ สองเท้าหนักจึงค่อย ๆ ทำท่าจะเดินสาวเท้ากลับไปยังบริเวณด้านในร้าน ทว่า…
“ไง มาแอบสูบบุหรี่คนเดียวเงียบ ๆ อีกแล้วเหรอ” เสียงเทียริน่าเดินเข้ามายิ้มพูดคุยกับเพื่อนตัวสูง โจชัวจึงปรายตามองร่างสวยที่ยืนดักหน้าอยู่
“มีอะไร”
“เปล่า ก็แค่เห็นว่านายหายไปนาน…เป็นห่วง”
“…” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาก็นิ่งยังคงแสดงสีหน้าราบเรียบ
“อยากให้ของขวัญวันเกิดอะไรฉันหน่อยไหม” ไฮโซสาวบ้านรวยยกยิ้มถามเพื่อนชายตรงหน้า
“ของขวัญอะไร”
“จัดการคนให้ฉันหน่อย” คำพูดของเทียริน่าทำเอาโจชัวชะงัก ก่อนจะเห็นสายตาของหญิงสาวที่มองไปยัง…ลลินที่กำลังช่วยประคองร่างมิลานที่เมามายไปยังรถคันหรูที่จอดอยู่บริเวณหน้าร้าน
“จัดการเด็กนั่นให้ฉันหน่อย”
“ยังไง”
“อย่ามาถามฉันสิโจชัว นายมีวิธีในแบบของนายอยู่แล้ว…” ว่าแล้ว มือเรียวก็เอื้อมเข้าไปแตะเข้าที่อกแกร่ง
“…วิธีที่นายถนัด”
“เด็กไป”
“บรรลุนิติภาวะแล้วน่า ยี่สิบแล้ว”
“ฉันไม่ชอบแบบนั้น…”
“ก็ลองเปลี่ยนแนวดูบ้างสิ” เทียริน่ายังคงพยายามโน้มน้าวให้เพื่อนตัวสูงสนใจทำตามในสิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่ทว่า…อีกคนก็ยังคงเมินเฉยไม่คิดสนใจ
“ไม่ละ” โจชัวปัดมือสวยออกพร้อมกับสาวเท้าทำท่าจะเดินหนี
หมับ!
“แล้วถ้าเป็นฉันล่ะ” เจ้าของใบหน้าเรียวสวยไร้ที่ติตามประสาลูกเสี้ยวสเปนมองหน้าถามคนตรงหน้า ซึ่งคำพูดของหญิงสาวเรียกความกลับมาสนใจจากคนตัวสูงได้อยู่ไม่น้อย
“ในบรรดาผู้หญิงที่นายต้องการลองด้วยแล้วยังไม่ได้…มันมีแค่ฉันนี่”
“…” ร่างสูงที่ได้ยินก็ชะงักนิ่งมองหน้าเพื่อน
“นายชอบแบบฉันนี่ เคยบอกว่าอยากนอนกับฉัน”
“นั่นมันนานมาแล้ว”
“แต่ตอนนี้ก็ยังอยากอยู่ไม่ใช่เหรอ? ฉันมัน…หุ่นสเป็กนายเลยนี่” เทียริน่าเอาร่างกายตัวเองเข้ามาล่ออย่างไม่คิดสนใจถึงความสัมพันธ์อะไรหลังจากนี้ เพราะเธอรู้ดีว่าคนอย่างโจชัวไม่คิดรักใครง่าย ๆ เขาไม่เคยรู้สึกอะไรกับใคร สิ่งที่อีกคนต้องการ ก็เพียงร่างกายของหญิงสาวที่รู้สึกถูกใจอยากลองก็เท่านั้น และหนึ่งในนั้นก็คือเธอ เธอเป็นคนที่รูปร่างดี สูงร้อยเจ็ดสิบ หนักห้าสิบเอ็ด มีหน้าอกขนาดในแบบที่หนุ่มลูกเสี้ยวอยากลิ้มลอง
หุ่นของเธอคือสเป็กของเขา…
และโจชัวเคยยื่นข้อเสนอให้เธอนอนกับเขาเล่น ๆ อารมณ์เพื่อนนอนไร้สถานะ แต่เพราะตอนนั้นเทียริน่ามีแฟนอยู่แล้ว เธอจึงไม่ได้ตอบตกลง
ทว่าในตอนนี้…
“ถ้านายอยากนอนกับฉัน…” เจ้าของใบหน้าเรียวสวยค่อย ๆ เขย่งเท้าเข้าไปกระซิบเข้าที่หูหนาของเพื่อนตัวสูงพลางพูดต่อ
“…ก็จัดการเด็กนั่นให้ได้สิ” พูดจบ เทียริน่าก็ยกยิ้มหันไปมองยังลลินที่ยืนถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้เรื่องราวอะไรกับใคร ขณะที่โจชัวก็ปรายตามองตามสายตาคนเป็นเพื่อนไปนิ่งด้วยแววตายากจะคาดเดาในความคิดของลูกเสี้ยวเบลเยียม
ด้านลลิน
“แฮก!…เวลาเมาแรงเยอะชะมัด” เสียงลลินที่ยืนถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยจากการช่วยคนของพ่อมิลานพาตัวมิลานที่เมามายกลับไปเอ่ยพร้อมกับก้มลงมองดูนาฬิกา
“จะห้าทุ่มแล้วนี่นา เข้าไปบอกพี่เทียหน่อยดีกว่าว่าจะขอกลับก่อน” เรียวปากสีหวานพึมพำตามประสา ก่อนจะเหลือบสายตาไปเห็นรุ่นพี่สาวที่กำลังยืนอยู่กับเพื่อนตัวสูงของเธอ ซึ่งก็คือชายข้างห้องของคนตัวเล็ก
“พี่เทียคะ” ลลินไม่รอช้าที่จะรีบสาวเท้าเดินตรงเข้าไปหมายจะเอ่ยขอตัวกลับก่อน
“อ้าวเรา ออกมาทำไมเหรอ”
“พอดีมาส่งมิลานน่ะ เมามากแล้ว”
“อ๋อ…”
“เอ่อพี่เทียคะ พอดีลินจะขอตัว…”
“โอ๊ะ ใกล้ถึงเวลาที่จะต้องเป่าเค้กแล้วนี่ เห็นพวกมันบอกว่าจะให้เป่าตอนห้าทุ่ม…” เสียงเทียริน่าพูดขึ้นพลางก้มลงมองเวลา ก่อนจะหันยิ้มเอ่ยบอกรุ่นน้องตัวเล็กตรงหน้าแววตาอยากให้อยู่ด้วยกันก่อน
“…เราอยู่ถึงตอนเป่าเค้กหน่อยได้ไหม พี่อยากให้มีคนอยู่ด้วยเยอะ ๆ ในวันเกิด” ลลินที่เห็นจึงเม้มปากเล็กน้อยอย่างรู้สึกกดดัน
“ก็ได้ค่ะ” ทว่าสุดท้ายเจ้าของใบหน้าเรียวใสก็จำต้องรับคำไปอย่างลำบากใจที่จะปฏิเสธ อีกอย่างมันก็คงอีกเพียงไม่นาน…
ซึ่งหลังจากที่คนตัวเล็กรับคำ เทียริน่าก็รีบคว้าแขนเรียวพาเดินกลับเข้าไปภายในร้านด้วยกัน โดยมีสายตาคมของคนตัวสูงที่มองตามนิ่งก่อนจะสาวเท้าเดินตามทั้งสองกลับเข้าไปด้วยท่าทีราบเรียบเหมือนเคย
- ผู้เขียน
